เคยอ่านนิยายวายที่เพื่อนรักอย่างโดคยองซูเขียน
แต่แบคฮยอนไม่คิดว่ามันจะเหมือนคำบรรยายเพ้อเจ้อเหล่านั้นที่บอกว่า ‘เด็กหนุ่มรู้สึกเบาหวิวเหมือนปุยนุ่น
เมื่อตอนที่ร่างของเขาถูกประคองให้นอนลงจนกระทั่งแผ่นหลังสัมผัสกับผืนเตียง
ทุกอย่างขาวโพลนไปหมดคนตัวสูงโน้มใบหน้าลงมาแล้ว...
เราจูบกันอีกครั้งจนไม่แคร์ริมฝีปากที่บวมเจ่อ’
แบคฮยอนกำลังรู้สึกอย่างนั้น
ให้ตายเถอะ พี่พระเอกกำลังคร่อมร่างเขาอยู่ เรื่องบ้า ๆ
มันจะเกิดขึ้นจริงแล้วใช่ไหม หัวใจของเขาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“พี่...”
เสียงของคนตัวเล็กขาดห้วง
เมื่ออีกฝ่ายผละริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
ชานยอลนึกหมั่นเขี้ยวเด็กน้อยที่กำลังหอบหายใจพร้อมปรือตามองมายังเขา
เลยก้มลงไปจูบอีกครั้งและไม่ลืมที่จะขบริมฝีปากล่างเบา ๆ
“พี่อะไรครับ?”
“...พี่ชานยอล”
ชายหนุ่มยกยิ้มพอใจกับคำตอบที่มาพร้อมเสียงกระเส่า
เด็กคนนี้จะรู้บ้างไหมว่ากำลังเชิญชวนเขาด้วยแววตาและคำพูดมากแค่ไหน?
“ผมชอบเวลาคุณเรียกชื่อผม”
ชานยอลเอนตัวลงนอนข้างคนอายุน้อยกว่าพร้อมประคองร่างนั้นให้หันหลังก่อนขยับเข้าไปใกล้จนแผ่นหลังบางชิดกับแผงอกแล้วกระซิบข้างหู
“ด้วยน้ำเสียงแบบนี้”
“...”
แบคฮยอนหดคอลง
ร่างของเขาแข็งเกร็งไปหมดเมื่อคนตัวสูงรั้งตัวเขาเข้าไปแนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องให้อากาศวิ่งผ่าน
ริมฝีปากหยักซึ่งกดจูบลงตรงกกหูนั้นค่อย ๆ ไล่ลงไปที่ท้ายทอยอย่างช้า ๆ
เสียงหายใจเข้าออกของพี่พระเอกมันชัดขนาดนี้เลยเหรอ
ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างที่อีกฝ่ายถ่ายทอดมามันถึงปั่นป่วนเขาได้ถึงขนาดนี้
“พี่...
วางแผนไว้แล้วใช่ไหม”
“หืม...?” คนตัวสูงเฉไฉเลี่ยงที่จะตอบ
แต่วินาทีนี้แบคฮยอนก็ไม่รู้จะเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาต่อล้อต่อเถียงกับคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ที่มาเที่ยวทะเล...”
ร่างเล็กหลับตาพลางหอบหายใจกับสัมผัสจากมือใหญ่ที่ลูบไล้ไปตามขาของเขาผ่านทางกางเกงนอน
พร้อมริมฝีปากที่กดจูบลงบนต้นคอไปจนถึงลาดไหล่ สลับกับจมูกที่กดหอมลงมาซ้ำ ๆ “ก็เพราะจะทำแบบนี้กับผม...”
“คิดอย่างนั้นเหรอครับ?”
“แผนสูง...” เด็กน้อยบ่นอย่างเจ็บใจ
ได้แต่นึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบที่ถูกควบคุมอยู่ฝ่ายเดียว “แกล้งเด็กสนุกมากใช่ไหม... อื้อ!”
“คิดผิดแล้วเด็กน้อย”
ชานยอลกดจูบลงที่ใบหูคนตัวเล็กแล้วถลกชายเสื้อนอนสีขาวขึ้นมาพร้อมลูบมือลงไปอย่างแผ่วเบา
“ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน”
“อ่ะ!!”
“ถ้าผมคิดจะทำล่ะก็...
ผมทำได้ทั้งนั้น”
“...บ้าเอ๊ย”
“เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกให้ผมสอน
ลืมไปแล้วหรือไงครับ?” แบคฮยอนหลับตาแน่นเมื่อมือใหญ่กำลังค่อย
ๆ สอดเข้าไปในกางเกงนอนของเขา
ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งทุกครั้งเมื่อเรียวนิ้วสัมผัสโดนจุดอ่อนไหว
เด็กน้อยหดขาเข้าหาตัวพลางอ้าปากหอบหายใจกับสัมผัสนั้นที่อีกฝ่ายมอบให้ด้วยฝ่ามือซึ่งกำลังขยับรูดส่วนแข็งขืนอย่างเชื่องช้าราวกับว่าอยากฆ่าเขาให้ตายด้วยวิธีนี้
“อะ... อา...”
“คุณจะได้รู้ว่าผู้ใหญ่เขาทำกันยังไง”
“ผม... ผมไม่ไหว...
อา... พี่... พี่ชานยอล...” แบคฮยอนนิ่วหน้าจิกปลายเท้าแน่น
มือเล็กเลื่อนไปคว้าข้อมือแกร่งที่กำลังขยับเข้าออกถี่รัวขณะสอนให้เขารู้จักคำว่า ‘ผู้ใหญ่’
“แบคฮยอน”
“อะ... อือ!”
“จำไว้นะ
ว่าการเป็นฝ่ายเริ่มก่อนได้เปรียบเสมอ”
“...!!!”
“ผมพร้อมจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
ถ้าคน ๆ นั้นคือคุณ”
เสียงกระซิบข้างหูสอดประสานกับจังหวะมือที่ขยับรั้งรูดส่วนแข็งขืนจนแทบขาดใจ
แบคฮยอนครางเสียงกระเส่า ก่อนจะค่อย ๆ
เอี้ยวหน้าหันเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมเผยอปากรับจูบร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้
มือใหญ่ยังคงช่วยปรนเปรอให้เขาขณะที่เรายังแลกลิ้นกันอยู่ไม่ห่าง
แบคฮยอนปล่อยให้สติหลุดลอยไปไกลแล้วค่อย ๆ
เลื่อนมือขึ้นไปโอบท้ายทอยแกร่งเอาไว้แล้วกดลงมาเพื่อจูบที่แนบแน่นยิ่งขึ้น
“ต่อไปนี้...
ถ้าผมเป็นเด็กลามก...” แบคฮยอนผละริมฝีปากออกมาแล้วจ้องตาพระเอกหนุ่ม
“...มันจะกลายเป็นความผิดของพี่”
ชายหนุ่มอมยิ้มกับคำพูดคำจาของเด็กน้อยซึ่งมาพร้อมน้ำเสียงติดขัดที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวพยายามที่จะปรับให้มันเป็นปกติแล้ว
ชานยอลจูบลงบนหน้าผากมนอย่างใคร่รักแล้วเลื่อนลงมาที่แก้มขาว
ก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากบวมเจ่อแล้วดูดดึงอย่างหลงใหล
“คุณไปไหนไม่ได้แล้ว
แบคฮยอน”
“...ผมต้องทำยังไง”
แบคฮยอนอ้าปากหอบหายใจ แน่นอนว่าเด็กผู้ชายเกือบทั้งโลกคงเคยผ่านการช่วยตัวเอง
แต่การที่ถูกปรนเปรอด้วยมือคนอื่นแบบนี้มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง “ผมต้องทำยังไงพี่ถึงจะรักผมจนไปหาคนอื่นไม่ได้อีก...”
ชานยอลหยุดมือแล้วค่อย ๆ
เลื่อนไปหยุดอยู่ที่ช่องทางด้านหลังพร้อมคลึงนิ้วมือลงตรงนั้นเบา ๆ
ทำเอาคนไม่เคยสะดุ้งสุดตัว เขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว
ท่าทางของแบคฮยอนที่แสดงออกมันเกินกว่าที่เขาคาดไว้จริง ๆ
“คุณต้องทำอะไรด้วยเหรอ
เด็กดี”
“ผม... ผมไม่รู้...
อา...” แบคฮยอนจิกเล็บลงบนไหล่อีกคนแน่น
แบคฮยอนปรือตามองคนตัวสูงยันที่ตัวลุกขึ้นนั่งตรงหว่างขาพร้อมช้อนสะโพกของเขาขึ้นมาแล้วใช้มือข้างหนึ่งขยับรูดส่วนนั้นอีกครั้ง
เด็กน้อยนิ่วหน้าเจ็บเมื่อก้านนิ้วยาวชำแรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
แม้ว่ามันจะเชื่องช้า อ่อนโยน
แต่สุดท้ายแล้วบยอนแบคฮยอนก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บอยู่ดี
“อา... จะ... เจ็บ”
สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่นร่างกายบิดเร่า
แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวสูงกลับไม่ยอมถอนนิ้วออกแล้วก้มลงมากอดจูบปลอบเขาอย่างที่คาดหวังเอาไว้
กลับกันแล้วพี่พระเอกยังขยับมันเข้าออก
แบคฮยอนได้ยินแต่เสียงของตัวเองที่ครางกระท่อนกระแท่น
จนกระทั่งความรู้สึกดีเข้ามาแทนที่เมื่อช่องทางนั้นคุ้นชินกับนิ้วเรียว
“พี่จะทำจริง ๆ
ใช่ไหม...”
เขาไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของพี่พระเอกมาก่อน
ทั้งแววตาและลิ้นที่แลบเลียริมฝีปากขณะจ้องมองเรือนร่างที่นอนบิดเร่าอยู่บนเตียง
คล้ายว่าพร้อมจะกระทำชำเราเขาได้ทุกเมื่อถ้าควบคุมสติเอาไว้ไม่ได้
“ยังหรอก...”
“อื้อ... พี่ชานยอล!
อ๊า... เร็วไป... อา... ผม...!!”
แบคฮยอนครางลั่นเมื่อการถูกปรนเปรอจากข้างหน้าและข้างหลังนั้นเร่งความเร็วจนเขาแทบสติแตก
มันรู้สึกดีมากเป็นทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ
และดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะไม่ยอมหยุดจนกว่าเขาจะปลดปล่อยมัน
“ผมเตรียมบทเรียนมาให้คุณแค่นี้...
ส่วนวันข้างหน้าก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณทำตัวให้ผมอยากสอนมากแค่ไหน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น