#แก้บนสิมลิน | hate ` chanbaek

ต่อจากลิงค์นี้จ้า : http://goo.gl/gIRAjf

ประตูรถไฟที่ปิดลงเป็นเหมือนสัญญาณเตือนให้เด็กหนุ่มรู้ถึงหายนะ ชานยอลเลียริมฝีปากแล้วเอี้ยวตัวหันกลับเดินไปยังลานจอดรถโดยไม่รอคนตัวเล็กที่มาด้วยกัน ขายาวหยุดอยู่ตรงประตูหลัง ชั่วอึดใจเลยทีเดียวที่ต้องรอ เด็กหนุ่มก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมปลดล็อกประตู

“พี่ไม่ใช่คนขับรถ”

คนตัวเล็กเท้าแขนลงบนหลังคารถพร้อมเกยคางลงไป สายตาที่มองมายังเขานั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด มันเหมือนกับวันแรกที่ได้เจอกัน แต่ปาร์คชานยอลกลับไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกมองแบบไหน จนกระทั่งเรื่องบ้า ๆ ระหว่างเราได้เกิดขึ้นในวันที่พี่ซูโฮไปต่างจังหวัด

เขาไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนตามประสาเด็กวัยรุ่น บนโต๊ะที่คนแพ้ต้องดื่มนั้นแน่นอนว่าปาร์คชานยอลไม่ใช่พวกหัวดีในวงเหล้าที่จะเอาชนะได้ทุกเกม เด็กหนุ่มถูกมอมจนแทบยืนไม่ไหว แต่ก็ได้เพื่อนช่วยหิ้วปีกพานั่งแท็กซี่มาส่งถึงบ้าน

พี่แบคฮยอนเป็นคนพาเขาเข้าไปในห้อง ช่วยถอดเสื้อผ้าที่มันช่างน่าอึดอัดเมื่อร่างกายกำลังร้อนรุ่ม ชานยอลไม่เคยรู้มาก่อนว่าสติสัมปชัญญะคนเราจะเลือนหายไปเมื่อถูกพิษเหล้าเล่นงาน เด็กหนุ่มไม่มีสติมากพอที่จะคำนึงถึงความผิดถูก แม้ว่าตอนนั้นสายตากำลังปรือมองกลุ่มผมสีบรอนด์สว่างซึ่งอยู่ตรงเป้ากางเกง

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้า วาบหวิว และรู้สึกดี เด็กหนุ่มไม่มีสติมากพอที่จะลุกขึ้นมาขอโทษหลังจากปล่อยมันใส่ปากคนอายุมากกว่า เขาเพียงแค่นอนผ่อนลมหายใจเข้าออกกับความกระสันที่ปะทุขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายขึ้นมาคร่อมทับบนตัวเขา

และมอบความสุขในช่วงเวลาสั้น ๆ ให้ แต่มันกลับกลายเป็นฝันร้ายหลังจากลืมตาตื่น

ชานยอลแทบเสียสติหลังจากตื่นมาพบว่าเขาได้ทำอะไรลงไป เด็กหนุ่มแทบสำลักความรู้สึกผิดออกมา เขาอยากจะขอโทษพี่แบคฮยอนที่ไม่รู้จักยั้งคิด แต่ทุกอย่างก็ถูกกลืนลงคอไปหมด เมื่อเขาได้ยินคำนั้นจากปากอีกฝ่าย

‘อึดกว่าที่คิดไว้อีกนะ อยากรู้จังว่าตอนไม่เมาจะขนาดไหน?’

คนตัวเล็กไม่ได้โกรธ ไม่แม้แต่จะหลบสายตาแล้วปล่อยให้เราทั้งคู่ได้ใช้เวลาปรับตัวทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันผิดคาดไปหมด พี่แบคฮยอนคือรุ่นพี่ที่เคารพและเด็กหนุ่มบอกตัวเองว่าไม่มีวันที่จะคิดมากไปกว่านั้น เขาไม่ได้ต้องการแบบนี้

ชานยอลนั่งนิ่งเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาใช้ปากให้อีกครั้ง เด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะหลุบสายตาลงมองความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในวินาทีนี้ จูบของเราช่างขมขื่น มันฝืนใจจนเขาต้องเบือนหน้าหลบแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมถอดใจหยุดแค่นั้น

‘อย่ากลัวไปเลย หลับตาไว้ แล้วจะรู้สึกดี’

‘หยุดเถอะครับ ผมขอร้อง อะ... อา... พี่แบคฮยอน’

‘อยู่กับพี่นะชานยอล พี่จะให้ทุกอย่างเท่าที่นายต้องการ’

หากไม่เกิดจากความรัก ความสัมพันธ์ทางร่างกายก็คงเป็นเรื่องฝืนใจ เด็กหนุ่มตัวสูงนอนนิ่งก่ายท่อนแขนคาดตา เขาไม่อยากมองคนตัวเล็กที่กำลังเคลื่อนไหวบนตัวเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่ามันจะรู้สึกดีทางร่างกาย แต่ทางจิตใจมันก็พังไม่มีเหลือเหมือนกัน

มันไม่จบลงแค่วันนั้น เด็กหนุ่มกลัวตอนกลางคืนทุกครั้งเมื่อเสียงประตูเปิดออก กลอนที่ล็อกไปอย่างดิบดีนั้นไม่มีผลกับคนที่เป็นเจ้าของบ้านผู้ซึ่งมีกุญแจทุกดอกอยู่ในกำมือ เด็กหนุ่มนอนตัวเกร็งเมื่อถูกคนตัวเล็กสัมผัสที่ต้นคอ ขบจูบเบา ๆ อย่างเสน่หาพร้อมหายใจรดเบา ๆ จนร่างกายที่ไม่รักดีตื่นตัวขึ้นมา

มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แม้สมองจะบอกว่าไม่ต้องการแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยหนีบยอนแบคฮยอนไปได้เลย

“ขึ้นรถเร็วเข้า พี่หิวแล้ว”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้แฝงไปด้วยความเสน่หาเหมือนตอนเข้าไปในห้องของเขา เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วแทรกตัวเข้าไป

ชานยอลไม่ได้เป็นโรคกลัวที่แคบ แต่รถยนต์คันนี้กลับทำให้หายใจได้ไม่ทั่วท้อง เขาไม่แม้แต่จะหันไปมองคนข้าง ๆ หรือเอ่ยปากชวนคุย เด็กหนุ่มภาวนาในใจว่าให้รถคันนี้ขับไปถึงบ้านเร็ว ๆ เขาจะได้หาเรื่องออกไปข้างนอกแล้วขอค้างกับเพื่อนสนิทสักคืน

ใบปัดน้ำฝนเริ่มทำงานเมื่อสายฝนตกลงมา แต่ไหนแต่ไรถนนเส้นนี้ก็รถติดอยู่แล้ว พอฝนตกเลยทำให้การจราจรติดขัดยิ่งขึ้นไปอีก ไอความเย็นทำให้กระจกขึ้นฝ้าขาว เสียงเพลงสากลแนวอีโรติกที่พี่แบคฮยอนชอบฟังยังคงช่วยทำลายความเงียบได้เป็นอย่างดีเหมือนตอนขามา

“ช่วงนี้เห็นอ่านหนังสือหนัก ใกล้สอบแล้วเหรอ?”

“เปล่าครับ”

“ว้าว งั้นแสดงว่ามาจากความขยัน”

“ผมอยากเรียนให้จบภายในสามปีครึ่งน่ะ พี่ซูโฮลำบากเพราะผมมามากแล้ว” ชานยอลไม่ได้สนใจหันไปมองว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหน เด็กหนุ่มเพียงแค่ทอดสายตาไปยังท้องถนนที่อัดแน่นไปด้วยรถยนต์

“อยากช่วยพี่ชายใช้หนี้เหรอ”

“...”

“ถ้าพี่ซูโฮรู้คงปลื้มที่มีน้องชายน่ารักแบบนี้”

“ความจริงเราไม่ต้องคุยกันก็ได้”

“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”

“...”

เด็กหนุ่มหลุบสายตาลงมองมือเล็กที่เลื่อนมาวางลงบนเป้ากางเกงเขา ลูบไล้เบา ๆ ทั้งที่สายตายังคงทอดมองไปยังเบื้องหน้า “ยังคิดหนีไปจากพี่อยู่เหรอ?”

“...”

“พยายามไปทำไม ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเปล่าประโยชน์” เด็กหนุ่มขบกรามแน่น พยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์จากมือเล็กที่กำลังเคล้นคลึงส่วนนั้นจนมันพองนูนคับกางเกง

“พอสักที” ชานยอลจับข้อมืออีกคนไว้ก่อนจะหันไปสบตากัน แววตาคู่นั้นกำลังมองมาอย่างท้าทาย แน่นอนว่าพี่แบคฮยอนไม่เคยแพ้ถ้าเป็นกับผู้ชายเด็กโง่ ๆ อย่างเขา

“ถ้าอยากให้หยุด... ก็จับมือพี่ออกสิ”

“...”

“บอกว่าเกลียดพี่ พูดมันออกมา”

เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกด ราวกับว่าแววตาคู่นั้นกำลังขู่ให้เขาคิดดี ๆ ก่อนจะพูดออกมา ชานยอลไม่ได้รู้สึกดีกับความสัมพันธ์แบบนี้ สมองของเขาบอกอยู่เสมอว่าไม่ชอบที่ต้องอยู่ใกล้พี่แบคฮยอน แต่ก็ไม่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า ‘เกลียด’

“ทำไมล่ะ ไม่กล้าเหรอ หรือว่ากลัวพี่เสียความรู้สึก?”

“หยุดบังคับผมสักที...”

“ลองคิดดูให้ดีว่าพี่เคยบังคับนายสักครั้งหรือเปล่า?” ชานยอลหลับตาลงทันทีที่อีกฝ่ายกรีดนิ้วชี้ลงมาตามสันกรามเขาก่อนจะลากลงมาถึงต้นคอจนทำให้ขนอ่อนลุกซู่อย่างห้ามไม่ได้ “ใช่ว่านายจะปฏิเสธพี่ไม่ได้เสียเมื่อไหร่กัน?”

“...”

“ปากปฏิเสธ แต่ร่างกายนายออกจะรักพี่เสียขนาดนี้”

“...ผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับพี่”

“เหรอ ใครแคร์ล่ะ?” คนตัวเล็กลากมือลงไปหยุดอยู่ตรงหัวเข็มขัดกางเกงอีกฝ่าย สอดมือเข้าไปหาความอุ่นร้อนแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจทันทีที่รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ตื่นตัวอยู่ในมือ

“อย่า... ผมไม่อยากเกลียดตัวเองมากไปกว่านี้แล้ว”

“ไม่เป็นไร... แฟนนายจะไม่มีวันรู้แน่พี่สัญญา”

“อย่า... อา...”

เด็กหนุ่มหลับตาแน่นหอบหายใจหนัก กับมือเล็กที่กำลังเคล้นคลึงส่วนแข็งขืนใต้กางเกงก่อนที่ซิปเหล็กจะถูกรูดลง ชานยอลเอนหลังพิงกับเบาะพลางขบกรามแน่น เขาไม่อยากส่งเสียงออกมาในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้

ที่นี่มันในรถ คนตัวเล็กควรจะอายฟ้าดินบ้าง แต่อย่างที่เขารู้ดีว่าไม่มีอะไรหยุดพี่แบคฮยอนได้ เด็กหนุ่มได้แต่มองออกไปนอกรถเพื่อสังเกตการณ์ว่าจะมีใครมองทะลุฟิล์มดำเข้ามาหรือเปล่า ระหว่างที่คนตัวเล็กประคองท่อนเอ็นแข็งขืนออกมาแล้วใช้ปากครอบมันจนเกือบสุดความยาว

เด็กหนุ่มนั่งตัวเกร็ง ความเสียวซ่านแล่นปราดไปทั้งร่างกายจนเผลอสวนสะโพกเข้าหาโพรงปากอุ่นร้อนเพื่อความกระสันที่ล้ำลึกยิ่งขึ้น ชานยอลเกลียดตัวเองที่ปากไม่ตรงกับใจ ทั้งที่พยายามหนีอีกฝ่ายแทบตายแต่สุดท้ายเขาก็ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกอยู่ดี

คนตัวเล็กเอียงหน้าปรับองศาราวกับอยากยั่วให้เขาสติแตก สายตาที่มองมาระหว่างใช้ลิ้นเลียส่วนโคนนั้นเป็นสัญญาณบอกว่าปาร์คชานยอลกำลังนอกใจคิมมินซอกอย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้งโดยคน ๆ เดิม

“กระตุกใหญ่เลยนะ สงสัยจะไม่ไหวแล้ว”

เกลียด... เขาเกลียดเสียงพี่แบคฮยอนที่เอาแต่ตอกย้ำความเลวของเขา เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสูดปากอย่างไม่ตั้งใจเมื่อลิ้นเล็กกระหวัดเลียส่วนปลาย ดูดดึงจนเกิดเสียง ครูดฟันเบา ๆ ราวกับจงใจอยากแกล้ง ชานยอลไม่หลงเหลือสติใด ๆ อีกแล้วหลังจากถูกคนตัวเล็กพังมัน

ซิปเหล็กที่ครูดแกนกายไปพร้อม ๆ กับโพรงปากอุ่นนั้นเสียวเป็นบ้า เด็กหนุ่มตัวสูงครางแผ่วพลางกำมือแน่น ก่อนจะลืมตามองอีกฝ่ายที่คว้ามือเขาไปแกะเรียวนิ้วให้คลายออก พร้อมแลบลิ้นเลียทีละนิ้วเหมือนไอติมแท่งโปรด

ขอบตาของคนเจ้าเล่ห์ถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์ ปาร์คชานยอลเกลียดตัวเองที่กำลังมีอารมณ์อย่างหนักเพียงเพราะเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังดูดนิ้วเขาก่อนจะสลับเป็นไล้เลียไปจนสุดความยาว

“พี่นี่มันบ้าจริง ๆ แบคฮยอน”

“กลับบ้านกันนะ ไปที่ห้องพี่...” ดวงตาคู่นั้นฉ่ำเยิ้มคล้ายว่ากำลังจะทนไม่ไหว ชานยอลไม่ได้ปฏิเสธหรือขานตอบตกลงแต่อย่างใด เด็กหนุ่มเพียงแค่พยายามประคับประคองลมหายใจเมื่ออีกฝ่ายหันไปสนใจกับถนนเบื้องหน้าที่รถรากำลังเคลื่อนตัวออก

“อืม...”

ร่างของเด็กหนุ่มถูกผลักลงบนเตียงก่อนจะถูกคร่อมทับด้วยคนตัวเล็ก ชานยอลเงยหน้าขึ้นรับรสจูบเร่าร้อนแล้วปล่อยให้คนอายุมากกว่าถอดเสื้อจนท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า เด็กหนุ่มไม่ได้ช่วยอีกฝ่ายจัดการกับอุปสรรคในการทำเรื่องทุเรศในครั้งนี้ ร่างสูงเพียงแค่นั่งเฉย ๆ จนกระทั่งกางเกงยีนส์ถูกร่นลงไปกองอยู่ที่หัวเข่า

ท่อนเนื้อขนาดใหญ่ที่ถูกปลุกเร้าตั้งแต่บนรถถูกประคองไว้ด้วยมือเล็ก แบคฮยอนไม่ลังเลที่จะมอบความสุขให้ตนเองและอีกฝ่ายก่อนที่เกมรักจะเริ่มต้นอีกครั้ง เสียงซี๊ดปากของเด็กหนุ่มปลุกอารมณ์จนแทบอยากข้ามขั้นตอน เขาชอบตอนชานยอลแสดงออกทางสีหน้าว่ากำลังเสียวสุด ๆ แต่ดวงตาคู่นั้นกลับย้อนแย้ง มองเขาเหมือนว่ารังเกียจนักหนา

แต่การกระทำย่อมสำคัญกว่าคำพูด ชานยอลก็แค่กลัว เด็กวัยรุ่นมักจะถูกความสับสนปั่นป่วนอยู่เสมอเขาเองก็เคยผ่านช่วงชีวิตตอนนั้นมาแล้ว คนตัวเล็กครูดฟันบนท่อนเนื้อแข็งแล้วดูดแรง ๆ จนอีกคนครางสั่น ชานยอลเด้งสะโพกสวนมาอย่างลืมตัวจนฝ่ายกระทำอดที่จะยิ้มพอใจไม่ได้

“อะ... จะออกแล้ว”

เด็กหนุ่มกัดฟันแน่นพลางมองกลุ่มผมสีบรอนด์สว่างที่กำลังผงกศรีษะขึ้นลงตรงส่วนกลางลำตัวโดยไม่ผ่อนจังหวะ พี่แบคฮยอนรู้ดีว่าต้องทำยังไงร่างกายของเขาถึงจะเชื่องเหมือนลูกหมา ชานยอลอ้าปากค้างผ่อนลมหายใจหนัก ๆ เกร็งตัวแน่นเมื่อปลดปล่อยเข้าไปในโพรงปากร้อน

นัยน์ตาคมหลุบมองคนตัวเล็กที่ถอนปากออกมาจากส่วนแข็งขืน เด็กหนุ่มนึกอยากตาย ๆ ไปซะเมื่อเขากำลังรู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้เห็นสีหน้าอีกฝ่ายตอนปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากปากจนเลอะปลายคาง

“กินมันเข้าไปสิ ชอบนักไม่ใช่เหรอ” ทั้งโกรธตัวเอง และโกรธอีกฝ่ายที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

ชานยอลสบตากับคนตัวเล็กที่เขาไม่เคยอ่านความรู้สึกผ่านทางแววตาออกเลย พี่แบคฮยอนกำลังคิดอะไรอยู่ นั่นคือสิ่งที่ไม่เคยรู้ เรียวนิ้วยาวปาดคราบน้ำขาวขุ่นเข้าปากอย่างไม่รังเกียจ ตวัดลิ้นเลียแล้วกลืนลงคอขณะสบตากับเขา

ชานยอลนั่งนิ่งขณะที่อีกฝ่ายลุกขึ้นถอยหลังไปสองก้าว ถอดเสื้อและกางเกงลงไปกองบนพื้นไม่เหลืออะไรให้ปกปิดร่างขาวสะอาดอีก เด็กหนุ่มมองภาพตรงหน้าก่อนจะหลับตาลงเมื่อคนตัวเล็กโอบแก้มเขาเอาไว้ ก่อนจะแนบหน้าท้องแบนราบกับจมูกของเขา

“อย่าไปจากพี่นะ”

“...”

“เกลียดพี่ไปอย่างนี้ ให้พี่ได้อยู่กับนายทุกวัน”

“...”

“อย่าทิ้งพี่... ชานยอล”

คนตัวเล็กจงใจถูหน้าท้องกับปลายจมูกเขาจนเผลอผ่อนลมหายใจรดลงไป เด็กหนุ่มปรือตามองอีกฝ่ายที่เชยคางเขาให้เงยหน้าขึ้น คำขอร้องบ้า ๆ นั่นมันใช้ได้ผลเมื่อเขาไม่กล้าปฏิเสธ

ปาร์คชานยอลควรเกลียดบยอนแบคฮยอนหรือควรเกลียดตัวเองดี?

ความย้อนแย้งนี้กำลังทำให้เด็กหนุ่มเป็นบ้า ที่พยายามวิ่งหนีเท่าไหร่ แต่กลายเป็นว่าลึก ๆ แล้วเขาก็ต้องการพี่แบคฮยอนอยู่เช่นกัน

คนตัวเล็กนั่งลงบนตักหนาทั้งที่ยังแลกจูบอยู่ไม่ห่าง สองมือที่เคยโอบแก้มเลื่อนขึ้นสอดกลุ่มผมสีเข้มของเด็กตัวสูงพร้อมบดเบียดสะโพกเข้าหาท่อนเอ็นที่ตื่นตัวอีกครั้งหลังจากปลดปล่อยไปเมื่อครู่

“อืม...”

แบคฮยอนขบริมฝีปากล่างเด็กหนุ่ม ดูดดึงเบา ๆ ก่อนจะปล่อยออกมาสบตากัน ชานยอลกำลังถูกเขามอมเมา ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่มันก็ไม่เคยพอ แบคฮยอนไม่ได้อยากเอาชนะใคร แต่การร้องขอความรักจากคนที่ถูกใจนั้นใช่ว่าจะได้ผลเสมอไป

เด็กหนุ่มล้มลงไปนอนราบกับเตียง หัวใจเต้นระรัวขณะมองอีกฝ่ายคุกเข่าคาบช่วงกลางลำตัวของเขา พร้อมคายน้ำลายใส่มือก่อนจะแทรกนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังของตนเอง

“อา...”

ชานยอลหายใจไม่เป็นจังหวะกับภาพหวาดเสียวตรงหน้า สองนิ้วที่สอดเข้าไปเปิดช่องทางขยับเร็วถี่จนได้ยินเสียงน้ำหล่อลื่น มือข้างที่วางอยู่เลื่อนมากอบกุมแกนกายที่ตื่นตัวเต็มที่ พี่แบคฮยอนกำลังช่วยตัวเองต่อหน้าเขาที่กำลังจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

“ชานยอล... อา... ชานยอล...”

ยังคงยืนยันว่ากลียดเสียงอีกฝ่ายที่เอาแต่พร่ำเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยเด็กหนุ่มชอบที่จะได้ยินมัน ชานยอลเลียริมฝีปากอีกครั้ง เขาพยายามกักกั้นความรู้สึกตนเองให้คงที่โดยไม่โผเข้าไปดูดดึงยอดอกอีกฝ่ายที่แข็งเป็นไตเพราะความกระสันจากช่องทางด้านล่าง

“ผมไม่หลงกลพี่หรอกนะ... แบคฮยอน”

“ฮะ... ใครสนล่ะ?”

คำพูดติดปากของอีกฝ่ายทำให้เขาหัวเสียทุกครั้ง เด็กหนุ่มจับคนตัวเล็กนอนราบกับผืนเตียงพร้อมแยกเรียวขาออกกว้างเพื่อเตรียมรับความใหญ่โตเข้าไป หมดความอดทนแล้ว ที่จริงคนอย่างบยอนแบคฮยอนไม่ควรได้รับมันจากเขาเลยด้วยซ้ำ คนอวดดีแถมชอบบังคับคนอื่นแบบนี้น่ะ...

น่าโมโหเป็นบ้า...

แบคฮยอนตกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นรอยยิ้มก็แต่งแต้มลงบนใบหน้าคนเจ้าเล่ห์ คนตัวเล็กยันศอกลงกับเตียงแล้วผงกศีรษะมองท่อนเอ็นแข็งขืนที่กำลังแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลังที่เพิ่งเบิกทางไป

กัดริมฝีปากล่างกับความเสียวซ่านขนาดใหญ่ที่ครูดกับผนังด้านในจนต้องโยกสะโพกรับ สายตาเจ้าของร่างกำยำอ่านได้ไม่ยากนัก ตอนนี้ชานยอลคงกำลังหงุดหงิดสุด ๆ เลยอยากสั่งสอนเขาให้สำนึก ซึ่งบยอนแบคฮยอนก็พร้อมเสียด้วยสิ

“ไม่คิดจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือไง?”

“อา... อยากให้พี่มีคนอื่นเหรอ”

“ผมถาม พี่ก็ควรตอบ... อืม...” คนตัวเล็กหัวเราะปนหอบกระเส่า ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังกระแทกกายเข้ามาอย่างหนักจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วห้อง

“ถ้าอยากให้มี... เดี๋ยวพี่มีก็ได้... อ๊า!”

“ก็ดี... พี่จะได้ไปจากผมสักที... ซี๊ด...”

“รู้ตัวไหมว่าหึงแล้วชอบทำแรงขึ้น อ๊ะ ชานยอล อา... ตรงนั้น... แรงอีกสิ”

“พี่นี่มัน...” เด็กหนุ่มบีบคางมนที่กำลังยิ้มพอใจพร้อมกระทั้นแกนกายแข็งขืนเข้าหาช่องทางด้านหลังอย่างแรง คนตัวเล็กแยกเรียวขาออกกว้างพร้อมสอดแขนเข้าไปใต้ขาพับเพื่อให้อีกฝ่ายส่งความเสียวซ่านเข้ามาได้ล้ำลึกยิ่งขึ้น ส่งเสียงครางลั่นกับความใหญ่โตที่เด็กหนุ่มมอบให้

“พี่มีแค่นาย... อา... แค่นาย...”

“...”

“จูบพี่... อะ ...ชานยอล”

เด็กหนุ่มมองดวงตาคู่นั้นที่กำลังร้องขอเอาความรักจากเขา เจ้าของชื่อถอนหายใจอย่างหัวเสียก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากที่สมองบอกว่าเกลียดนักหนาแต่หัวใจก็ไล่ไปไหนไม่ได้ สะโพกสอบซอยเข้าออกอย่างหนักหน่วง ยิ่งตอนช่องทางรักขมิบตอดรัดดูดดึงราวกับไม่ยอมให้หลุดไปก็ยิ่งรู้สึกดี เสียงน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมาจนเปรอะสะโพกยามกระทบหน้าขานั้นหวาดเสียวจนต้องเร่งจังหวะยิ่งขึ้นไปอีก

“อะ... อ๊ะ... อ๊า!”

“ผมจะเสร็จแล้ว!”

“อา... ป... ปล่อยมาเลย...”

แผ่นหลังบางแอ่นขึ้นจนลอยเหนือผืนเตียง เรียวขาที่พาดไหล่กว้างแข็งเกร็งจิกปลายเท้ายามท่อนเอ็นหมุนควงในช่องทางรัก ชานยอลใช้มือข้างหนึ่งรูดรั้งแกนกายเล็กที่เสียดสีกับหน้าท้องแบนราบ แบคฮยอนครางลั่นขยำผ้าปูที่นอนแน่นก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนน้ำขาวขุ่นพุ่งขึ้นไปเลอะถึงเนินอกขาว

เด็กหนุ่มแหวกสะโพกแน่นมือออกแล้วกระแทกกายเข้าไปไม่หยุด มองร่างของคนอวดดีที่กำลังไถลไปกับผืนเตียงยามแกนกายเข้าไปจนสุด มือเล็กไล้น้ำเหนียวหนืดลงบนแผงอกตนเอง ยั่วยวนเด็กหนุ่มที่ใบหน้าเหยเกยามใกล้ถึงฝั่งฝัน

“อา... ซี๊ด...”

รู้สึกได้ถึงความร้อนที่ฉีดเข้ามาในช่องทางรัก แบคฮยอนขมิบตอดรัดแกนกายใหญ่โตที่ยังคงคาอยู่ไม่ถอดถอนออกไป ชานยอลหอบหายใจหนักพลางมองอีกฝ่าย ชั่วอึดใจเลยทีเดียวที่ทั้งคู่หยั่งเชิงกันทางสายตา ก่อนที่คนตัวเล็กจะยื่นมือทั้งสองข้างออกมา เพื่อขอไออุ่นจากคนที่แสดงออกว่ารังเกียจตนเองมาตลอด

ชานยอลใช้เพียงเสี้ยววินาทีในการตัดสินใจ ก่อนจะโน้มตัวลงไปให้อีกฝ่ายกอด เราก็จูบกันอีกครั้งจนแทบขาดอากาศหายใจ คนตัวเล็กไม่ยอมให้เขาถอนกายออกไหน เรียวขาทั้งสองข้างยังคงเกี่ยวรัดรอบเอวเขาไว้พร้อมขยิบตอดรัดเย้ายวน ตามด้วยเสียงกระซิบที่ทำให้รู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีคน ๆ นี้ไปได้อีกแล้ว...

ปาร์คชานยอลได้ตกเป็นของบยอนแบคฮยอนโดยสมบูรณ์แบบ

“รอบหน้าเกลียดพี่ให้แรงกว่านี้สิ...”

THE END

ใจคอจะเขียนแต่ฟิคเยกันอย่างเดียวเลยใช่ไหม นังชั่ว นังคนบาป เอามันไปประหาร!!!

แต่ก่อนประหารอย่าลืมสครีมแท็ก #แก้บนสิมลิน นร๊