วงแขนแกร่งที่คาดอยู่ใต้คาง แผงอกกว้างที่สัมผัสกับแผ่นหลัง และปลายจมูกที่คลอเคลียอยู่ใกล้หูในตอนนี้กำลังทำให้หัวใจของปาร์คแบคฮยอนทำงานหนัก
“คิดว่ารู้สึกแบบนั้นอยู่คนเดียวหรือไง?”
“...”
“เห็นฉันแตะต้องตัวใครแบบที่ทำเหมือนนายไหม?” เด็กหนุ่มเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งเพื่อให้คนตัวเล็กคิดตาม “ถ้าไม่ มันก็ต้องหมายความว่านายพิเศษกว่าคนอื่น”
ชาร์ลก็แค่อยากสื่อว่าแบคฮยอนเป็นเพื่อนคนสำคัญ
แต่ทำไมหัวใจถึงต้องวูบไหวจนน่ารำคาญแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ แบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่จูบบนซอกคอก่อนจะค่อย
ๆ ไล้ปลายจมูกขึ้นมาจนถึงแก้ม กดจูบแผ่วเบาจนเขาต้องเบือนหน้าหลบกับสัมผัสที่ชวนขนลุกซู่ทั้งที่อยู่ในน้ำอุ่นอย่างนี้
“อย่ายิ้ม อย่าใจดี
อย่าทำแบบนี้กับใครอีกนอกจากฉัน”
“...”
“นายมีสิทธิ์ทำให้ฉันเป็นบ้าได้เพราะร่างกายของนายเท่านั้น
เรื่องอื่นฉันไม่อนุญาต”
“พูดอะไรแปลก ๆ อีกแล้ว เราจะทำ --
อื้อ! อย่าจับนะ... ชาร์ล! ปะ... ปล่อย” คนตัวเล็กคว้ามือแกร่งที่กำลังกอบกุมส่วนนั้นของเขาไว้จนมันตื่นตัวแข็งสู้มืออย่างน่าไม่อาย
แบคฮยอนนั่งเกร็งตัวในอ้อมกอดอุ่น ๆ ของคนตัวโตที่ดีแต่แกล้งเขา
ไม่ว่าจะเป็นการกระทำหรือคำพูดที่ชอบทำให้ใจเต้นอยู่เรื่อย “ไม่เอา...
อย่าทำนะ”
เสียงหอบกระเส่าน่าฟังจนอยากทำให้ร้องจนเสียงหาย
ชาร์ลสาวมือที่อยู่ใต้น้ำเร็วขึ้นพร้อมใช้นิ้วมืออีกข้างขยี้ยอดอกสีระเรื่อจนแข็ง
เด็กหนุ่มไซ้ซอกคอขาวอย่างหลงใหล สลับเป็นจูบบ้าง เลียบ้าง
จนส่วนล่างของตนเองพองตัวขยายใหญ่เสียดสีกับร่องก้นคนตัวเล็ก
“ฉันเคยให้โอกาสนายออกไปจากชีวิตฉันแล้ว
แต่นายก็เลือกเดินกลับมา”
“อะ! อ๊ะ! อย่า! อื้อ!”
แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่างจนเลือดห้อเมื่อความรู้สึกกำลังไต่ระดับขึ้นสูงเรื่อย ๆ
เพราะมือแกร่งที่ขยับรูดรั้งไม่หยุด
“เพราะฉะนั้น...” เด็กหนุ่มเลียหูที่ขึ้นสีจัด พ่นลมหายใจร้อน ๆ รดลงกับจุดไวต่อความรู้สึกก่อนจะกระซิบเบา ๆ “ต่อไปนี้นายต้องเป็นของฉัน
ปาร์คแบคฮยอน”
“อ๊า!”
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก
มองคนตัวเล็กที่ปรือตาพิงกับแผงอกเขาอย่างอ่อนแรงหลังจากปลดปล่อยความน่ารักออกมาปะปนกับน้ำอุ่นที่กำลังร้อนระอุเพราะความต้องการของสองเรา
ชาร์ลเชยคางมนขึ้นสบตากัน
เขามองความเซ็กซี่อย่างไม่ตั้งใจของเพื่อนวัยเด็กก่อนจะโน้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากเพื่อสนองความต้องการในใจที่สะสมมาหลายวัน
คนไม่ประสีประสาเรื่องจูบถูกสอนโดยคนมีประสบการณ์มากกว่า
แบคฮยอนร้องอู้อี้ในลำคอเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังถูกพรากลมหายใจด้วยลิ้น
พอมีโอกาสได้กอบโกยอากาศเข้าปอดร่างของเขาก็ถูกช้อนขึ้นจากอ่าง หลังจากถูกเพื่อนวัยเด็กบดขยี้จูบและปลดปล่อยให้ด้วยมือ
ขาของแบคฮยอนไร้เรี่ยวแรงจนหมดจะล้มลงไป ชาร์ลจึงประคองร่างคนตัวเล็กไว้พร้อมเช็ดตัวให้
แต่ทุกอย่างไม่หยุดเพียงเท่านั้น...
เมื่อชาร์ลอุ้มร่างของเขาไปที่เตียง
และขึ้นคร่อมทับโดยไม่เปิดโอกาสให้ได้ตั้งตัว
“เราว่าเราไปกันไกลมากพอแล้ว...
พอเถอะนะ” โมจินุ่มนิ่มกำลังใช้มุกออดอ้อน
ซึ่งมันคงใช้ได้ผลแต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่เขาแข็งจนกู่ไม่กลับแล้ว
“ทุกอย่างที่มีครั้งแรก
มันต้องมีครั้งที่สองเสมอ”
ชาร์ลไล้นิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากสีเชอร์รี่ “นายไม่ได้อยากให้ฉันหยุดหรอกแบคฮยอน”
“...”
“นายต้องการฉัน
แต่สมองของนายมันเอาแต่สั่งว่าเราต้องเป็นเพื่อนกัน”
“ไม่ใช่นะ”
“เหรอ แล้วมันยังไงล่ะ จะบอกว่าที่คืนนั้นยอมใช้ปากให้ฉันเพราะนายคิดว่าต้องช่วยเพื่อนหรือไง?” ชาร์ลยิ้มขำ ถ้าหากอีกฝ่ายตอบว่าใช่... เขาก็คงหมดอารมณ์ไปเลยทีเดียว
“แต่เราก็ไม่ควรทำให้มันเกินเลยไปกว่านี้
เราควรจะทำมันกับคนที่ชอบไม่ใช่เหรอ...”
“ถ้านายคิดว่ามันเป็นอย่างนั้น
งั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องหยุด”
“...”
แบคฮยอนมองดวงตาคู่นั้นซึ่งฉายไปด้วยความจริงจัง
ชาร์ลโน้มตัวลงจูบกับหน้าท้องแบนราบของคนตัวเล็กอย่างทะนุถนอมก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปจนถึงปลายคางคนขี้เขินที่กำลังหลับตาแน่น
“ฉันชอบนาย แบคฮยอน”
“ไม่จริง ชาร์ลโกหก” คนที่หลับตาแน่นตอบโต้โดยไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิด “เราเพิ่งกลับมาเจอกันแค่ไม่กี่วัน
ชาร์ลจะชอบเราได้ยังไง ชาร์ลโกหก ชาร์ลก็แค่อยากทำอย่างว่ากับเรา” โมจิงอแงใหญ่แล้ว เด็กหนุ่มมองคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูก่อนจะดูดยอดอกสลับกับตวัดเลียจนแดงก่ำ
“ฉันต้องเจอนายกี่เดือน กี่ปี
ถึงจะรู้สึกแบบนั้นได้?”
“...”
“อย่าเอาเรื่องเวลามาขีดเส้นให้ความรู้สึกของฉันเลยดีกว่า”
คนตัวเล็กหลบสายตา
ถึงใจจะอยากเชื่อมากสักเท่าไหร่
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันก็ปุบปับเร็วเกินไป
ชาร์ลจะบอกว่าชอบเขาตั้งแต่เจอกันวันแรกงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก ชาร์ลกำลังโกหกให้แบคฮยอนดีใจ
“ที่นายย้ายมาอยู่กับฉัน
ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้เหมือนกันหรือไง?”
“...”
คราวนี้ถึงตอนที่เขาเป็นฝ่ายถูกถามบ้าง คนตัวเล็กเงียบไปครู่หนึ่ง
ชาร์ลจึงเชยคางมนให้หันมาสบตากัน
“ไม่ได้ใจตรงกันหรอกเหรอ?” แววตาจริงจัง เจ้าเล่ห์หายไปแล้ว
ตอนนี้เหลือแต่ความตัดพ้อที่ถูกส่งมาให้ปาร์คแบคฮยอนรับรู้
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เราน่ะ --”
ก็เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนแบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักโลกใบนี้เลยสักนิด
จากที่เคยคิดว่าต้องค่อยเป็นค่อยไปแต่พอรู้จักกับชาร์ลก็เปลี่ยนไป ทุกอย่างมันปุบปับจนต้องย้อนถามตัวเองว่า
‘เร็วไปหรือเปล่านะ?’
ไม่ชอบความย้อนแย้งตอนนี้เลย ถึงปากจะปฏิเสธว่าไม่อยากให้เลยเถิด
และใจก็ยังคงเชื่อว่าที่ชาร์ลพูดคงไม่ใช่เรื่องจริง
แต่ลึก ๆ แบคฮยอนก็อยากปล่อยให้เป็นไปตามที่ใจต้องการ
“ถ้าไม่อยากให้ห้องข้าง ๆ
ได้ยินก็อย่าเสียงดังล่ะ” พอเห็นคนตัวเล็กเถียงไม่ออกชาร์ลก็ก้มลงกระซิบเพื่อบอกให้รู้ว่าของจริงกำลังจะเริ่มต้นแล้ว
เด็กหนุ่มคลึงนิ้วกับช่องทางด้านหลังที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง
ก่อนจะค่อย ๆ ดันเข้าไปอย่างใจเย็น สมองแบคฮยอนหยุดทำงานไปแล้ว
ตอนนี้มันว่างเปล่าจนทำตัวไม่ถูก ไม่ได้นะ... เขาควรปฏิเสธสัมผัสผู้ชายคนนี้เพราะทุกอย่างเริ่มจะเกินเลยไปกันใหญ่แล้ว
เราเป็นเพื่อนกัน... ท่องไว้สิแบคฮยอน
“ไม่เอา...”
ชาร์ลมองความนุ่มนิ่มที่กำลังอ้อนวอนอย่างยั่วยวน จนอดจินตนาการไม่ได้ว่าถ้าเขาสอดความแข็งขืนเข้าไป
ความไร้เดียงสาของเพื่อนวัยเด็กจะตายไปจากโลกนี้หรือไม่
“อ๊า!”
“ชู่ว์...”
เด็กหนุ่มยิ้มพลางจูบปลอบทันทีที่เริ่มขยับนิ้วในช่องทางนุ่มซึ่งตอดรัดแน่นจนอยากเอาความเป็นชายยัดใส่เข้าไปแล้วกระแทกแรง
ๆ เอาให้จุกจนต้องขอให้หยุด
ชาร์ลใช้มือข้างหนึ่งปิดปากคนตัวเล็กที่ถ่ายทอดความเจ็บปวดออกมาทางเสียงและน้ำตา
ซึ่งมันไม่ได้ช่วยทำให้เขาอยากถอนนิ้วออกแล้วพูดคำว่าขอโทษอย่างสำนึกผิดเลยสักนิด
กลับกันแล้วยังทำให้ชาร์ลี ฮอปส์อยากรังแก
ย่ำยีร่างกายบอบบางนี้ให้สลบคาอกยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“เราเจ็บ... อึก... พอแล้ว...
ไม่เอา... ชาร์ล... อื้อ” ทั้งน้ำตาไหลที่ออกมาโดยไม่ได้บีบ
จมูกรั้นแดงก่ำเป็นลูกสตรอว์เบอร์รี่ ริมฝีปากน่ารักที่กำลังครางอย่างเจ็บปวด
ซึ่งถ้าจะให้หยุดคงมีแต่คนโง่เท่านั้น
ชาร์ลเพิ่มนิ้วที่สองเข้าไป สอดกระแทกซ้ำ ๆ
จนความนุ่มนิ่มต้องปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงคราง ขาเรียวเล็กหนีบเข้าหากัน
เด็กหนุ่มจึงแยกออกแล้วสาวแก่นกายคนตัวเล็กไปด้วย
“ที่เจ็บก็เพราะนายเกร็ง ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติสิ”
“ทะ... ทำยังไง... อื้อ... เราเจ็บมากเลย...”
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็เสียวแล้ว
เหมือนหนังโป๊ที่เราดูด้วยกันวันนั้นไง”
ชาร์ลหอบหายใจหื่นข้างหูคนตัวเล็กที่ทุบอกเขาด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด
“อย่าพูดนะ...”
“ที่นายแตกคามือฉัน... แล้วฉันก็แตกเข้าไปในปากจิ้มลิ้มของนาย...
Ah... I’m so fucking hard.” เด็กหนุ่มสูดปากพร้อมชักนิ้วออกจนคนตัวเล็กแอ่นเอวลอยขึ้น
ชาร์ลมองดวงหน้าหวานที่เปรอะไปด้วยน้ำตาก่อนจะเอื้อมไปเอาเจลในลิ้นชักออกมาบีบใส่มือพอประมาณ
รูดชโลมเพิ่มความลื่นให้กับความเป็นชายซึ่งแข็งมากพอที่จะทำให้คนตัวเล็กครางลั่นไม่เป็นภาษาได้
เด็กหนุ่มฟาดท่อนเอ็นใส่ช่องทางรักที่ขมิบอย่างเชิญชวนอย่างไม่ตั้งใจ
แบคฮยอนส่ายหน้าพรืดหลังจากรับรู้ความเจ็บปวดด้วยนิ้วมาแล้ว
“เราขอใช้ปากให้ได้ไหม...”
“อย่าหลอกตัวเองเลยแบคฮยอน
ตอนนี้ร่างกายของนายต้องการฉัน” คนตัวเล็กดันแผงอกแกร่งไว้
แต่อีกฝ่ายกลับใช้แรงกับเขาจนความแข็งขืนค่อย ๆ แทรกเข้ามา มันเจ็บกว่าตอนใช้นิ้วหลายเท่า
และแบคฮยอนกำลังจะตาย
“เอาออกไป!”
“อย่าเกร็ง”
“อ๊า! เราเจ็บ”
โมจินุ่มนิ่มร้องไห้อีกแล้ว
และเขาคงไม่โอ๋เพราะนั่นคือความต้องการส่วนหนึ่งที่อยากเห็นคนตัวเล็กมีสีหน้าแบบนี้ตอนที่เรากำลังมีเซ็กส์กัน
เด็กหนุ่มเริ่มขยับสะโพกอย่างเนิบนาบ ดันความใหญ่โตเข้าไปจนสุดแล้วเริ่มซอยสะโพกจนร่างกายน้องน้อยไถลไปกับผืนเตียง
“อ๊ะ! อ๊ะ! เจ็บ!”
“เจ็บแล้วครางทำไม?”
“...”
คนตัวเล็กปรือตามองคนใจร้ายที่กำลังกระแทกความแข็งขืนเข้ามาไม่หยุด
เขายังคงเจ็บกับครั้งแรกที่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเริ่มรู้สึกแปลก
ๆ
แปลกจนไม่แน่ใจว่ากำลังรู้สึกดีตอนที่อีกฝ่ายไสกายเข้ามาแรง
ๆ
“You're so tight.”
“ยะ -- อย่าพูด”
“Ah... Baekhyun Fuck!”
ชาร์ลขบกรามแน่น นิ่วหน้ากับความอุ่นร้อนที่ขมิบตอดรัดแท่งเนื้อของเขาจนแทบขยับไม่ได้
ให้ตายสิ... เคยจินตนาการไว้ว่าต้องรู้สึกดีแน่ ๆ แต่สิ่งที่เคยคิดก็เทียบความเป็นจริงไม่ได้เลยสักนิด
แบคฮยอนน่าฟัดเกินไปแล้ว
“อื้อ! อะ! อ๊า! อะ!”
“เสียวใช่ไหม?”
“...!!”
“พูดออกมาสิว่านายรู้สึกยังไงตอนที่ฉันกระแทกมันเข้าไปลึก
ๆ” เด็กหนุ่มช้อนสะโพกมนขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการกระแทก
คนตัวเล็กนอนน้ำตาคลอกัดปลายนิ้วอย่างยั่วยวน อดไม่ไหวจึงไสกายเข้าใส่จนร่างกายคนขี้แยสั่นคลอน
“รู้ตัวไหมว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหน?”
“อะ! อา!”
“Ah... Fuck!”
“อะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊า!” ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรกัน
ทั้งที่เมื่อกี้เจ็บจนเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกดีจนรู้ได้เลยว่ากำลังขมิบรัดความแข็งขืนที่กระแทกเข้ามาไม่หยุด
ชาร์ลจับคนน่าฟัดให้อยู่ในท่าโก้งโค้ง แบคฮยอนจึงซบหน้าลงกับหมอนทั้งที่ตัวสั่นคลอน
ไม่กล้าหันไปมองหน้าเพื่อนวัยเด็กที่กำลังทำให้เขากลายเป็นคนลามก คนตัวเล็กอยากหยิกตัวเองที่รู้สึกดีและทำเรื่องน่าไม่อายกับคนที่เรียกว่าเพื่อน
ชาร์ลมองก้นแน่น ๆ ที่ลอยล่อตาล่อใจจึงโน้มลงไปฟัดจูบก่อนจะกัดจนเป็นรอยฟันเพราะความมันเขี้ยว
แบคฮยอนครางอัดหมอนกับทุกสัมผัสที่มาจากคนขี้แกล้ง
น้ำตายังคงไหลไม่หยุดแต่คราวนี้มันเกิดขึ้นเพราะความรู้สึกดี
แบคฮยอนเป็นคนลามก... เขาอายตัวเองเหลือเกิน
เด็กหนุ่มแหวกก้นกลมออกแล้วดันความเป็นชายเข้าไปอีกครั้ง
ความไร้เดียงสาของแบคฮยอนยังคงตอดเก่งจนเขาไม่อยากอ่อนโยนอีกต่อไป อืม...
อันที่จริงก็รุนแรงมาตั้งแต่แรก
แต่ถ้าจะหาคนผิดให้เรื่องนี้ก็โทษความนุ่มนิ่มของโมจิเองแล้วกันที่ทำให้เขาหื่นจนอยากซอยสะโพกใส่แรง
ๆ
“อื้อ!!”
ชาร์ลยึดเอวคอดไว้เป็นหลักพร้อมรั้งเข้าหาจนแท่งเนื้อหายเข้าไปจนสุดความยาว
เร่งจังหวะถี่รัวจนก้นที่มีรอยฟันนั้นแดงไปด้วยแรงกระแทก
เด็กหนุ่มสูดปากพ่นคำหยาบไม่หยุด สำหรับครั้งแรกของแบคฮยอนคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดซึ่งชาร์ลี
ฮอปส์พร้อมจะเข้าใจ แต่เชื่อว่าถ้าอีกฝ่ายอ้าขายอมให้เขาสอดใส่มันเข้าไปเป็นครั้งที่สอง
ความคุ้นชินก็คงไม่ยากเกินความพยายาม
“ซี๊ด...” เด็กหนุ่มเกร็งตัวเมื่อความต้องการทุกหยาดหยดถูกฉีดอัดเข้าไปในช่องทางรักที่บวมช้ำเพราะแรงกระแทกจากการลิ้มลองรสชาติของเซ็กส์เป็นครั้งแรกในชีวิต
ชาร์ลหอบหายใจพลางมองความขาวเนียนของคนตัวเล็กซึ่งแตกใส่ที่นอนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มค่อย ๆ โน้มตัวลงไปพร้อมรวบตัวน้องน้อยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดซึ่งชื้นไปด้วยเหงื่อของสองเรา
ความเป็นชายยังคงเสียบคาไว้ในช่องทางที่ขมิบตอดรัดอยู่ทุกขณะและชาร์ลี ฮอปส์จะไม่เตือนด้วยว่าถ้าหากแบคฮยอนยังทำอย่างนั้นต่อไปเขาคงได้แตกในรอบสองด้วยท่านี้
“เอาออกไปหน่อย...”
“แบบนี้ใช่ไหม?” แบคฮยอนขนลุกซู่เมื่ออยู่ ๆ
คนที่เพิ่งปลดปล่อยใส่ตัวเขาเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง
“ไม่ใช่...
เราหมายถึงให้เอาออกไป... อื้อ... พอแล้ว”
“ก็หยุดทำให้ฉันมีอารมณ์สักทีสิ” ชาร์ลจูบไหล่เนียนพร้อมซอยสะโพกอย่างเนิบนาบ ความนุ่มนิ่มที่ไม่รู้วิธีหาทางออกให้กับความหื่นของเขาจึงทำได้แค่นอนหันหลังครางกระเส่า
ก็ถ้าร่างกายของแบคฮยอนตอบโจทย์ความต้องการของชาร์ลี
ฮอปส์ได้ดีแบบนี้ มันคงยากไปสักหน่อยถ้าหากจะให้เรายั้งความสัมพันธ์ไว้แค่เพื่อน
“Squeeze tighter, baby. You make me hard again.”
(รัดแน่น ๆ สิที่รัก นายทำฉันหื่นอีกแล้ว)
TBC
ครั้งแรกก็ทำเปงใสไปงั้นแหละ
พอเปงพิที
#กดรัวเลขห้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น