ชายหนุ่มยังคงรู้สึกได้ถึงความพุ่งพล่านจากฤทธิ์เหล้าในร่างกาย
และแน่นอนว่าคำพูดของคนตัวเล็กกระตุ้นให้มันทำงานได้ดียิ่งขึ้น
ชานยอลเชยคางมนขึ้นมาเพื่อป้อนจูบร้อน มันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่อัดอั้นมานาน
ซึ่งคาดว่าการถ่ายทอดออกมาด้วยคำพูดคงทำให้เด็กคนนี้เข้าใจไม่ได้
เสียงอื้ออึงในลำคอของเด็กวัยสิบเก้ายามถูกบดขยี้ริมฝีปากทำให้ส่วนกลางลำตัวของชายหนุ่มพองคับแน่น
กางเกงขาสั้นและชั้นในสีขาวถูกร่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าก่อนที่ชานยอลจะจับขาเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นเพื่อให้มันหลุดออก
แบคฮยอนหน้าแดงก่ำจนไม่สามารถทนมองอีกฝ่ายได้ เด็กน้อยเพียงซบหน้าลงกับไหล่กว้างเมื่อร่างของเขาถูกช้อนขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์บาร์
ความเย็นเยียบของมันมาพร้อมเสียงปลดหัวเข็มขัดของคนอายุมากกว่า
ซึ่งมันต่างจากตอนที่เขาถอดมันก่อนอาบน้ำในทุก ๆ วัน
เด็กน้อยหุบขาเข้าหากันพร้อมใช้มือปกปิดส่วนนั้นเอาไว้
แม้จะเตรียมใจในเวลาอันสั้นแล้ว แต่พอถึงเวลาจริง ๆ
แบคฮยอนก็ไม่กล้าทำอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่
นัยน์ตาหยีลงเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนเข้ามาจูบแก้มราวกับจะปลอบโยน
เด็กน้อยรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าเพราะเห็นว่าคุณชานยอลกำลังแยกขาของเขาออก พร้อมจับตั้งขึ้นเหยียบกับเคาน์เตอร์บาร์
ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปากเมื่อเห็นว่าใบหน้าคมกำลังซุกลงที่ซอกขาอ่อนด้านใน
กดจูบ ลากลิ้น และขบเม้มจนขึ้นรอยคิสมาร์ก
“อย่าหนีบขาสิแบคฮยอน”
“ผมไม่ไหวครับ... มันเกร็งจนปวดไปหมดแล้ว...”
“ผ่อนคลายหน่อย แล้วฉันจะทำให้เธอรู้สึกดียิ่งกว่านี้”
“อย่าครับ!”
จากที่น่าเอ็นดูอยู่แล้วตอนนี้แบคฮยอนทำให้เขารู้สึกยิ่งกว่าเดิมเพราะดวงหน้าที่ขึ้นสีจัด
ชานยอลจับมือเล็กที่กำลังปิดบังส่วนนั้นเอาไว้ อ้าปากครอบส่วนนั้นทั้งหมดด้วยโพรงปากพร้อมใช้ลิ้นอย่างชำนาญ
“อ... อื้อ”
สองมือลูบไปตามขาอ่อนอย่างช้า ๆ
ระหว่างให้ความร้อนในโพรงปากจัดการเด็กอายุสิบเก้าที่ทำตัวน่ารักไม่เข้าเรื่อง
ชานยอลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตาแก่หื่นกามที่นึกอกุศลกับเด็กในความดูแล
และยิ่งตอนมีโอกาสอย่างนี้ เขาก็ยิ่งอยากขย้ำคนตัวเล็กตามที่ใจต้องการ
แบคฮยอนคิดว่าคงมีอย่างเดียวที่ทำให้เขาหายใจได้ลำบากคือการวิ่งรอบสนามในคาบพละ
แต่เห็นทีว่าคนตัวเล็กคงต้องคิดใหม่
เมื่อการประคองจังหวะการหายใจมันช่างยากลำบากเพราะส่วนนั้นได้รับการปรนเปรอ
เขาเคยช่วยตัวเองตามประสาเด็กผู้ชายทั่วไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าปากของคุณชานยอลและมือที่ลูบอยู่ตามต้นขามันทำให้เขารู้สึกเหมือนจะถึงจุดสุดยอดอยู่รอมร่อ
แต่เด็กน้อยก็ถูกกระชากให้กลับมาจมอยู่กับความวาบหวิว เมื่อจังหวะผ่อนลง
แผ่นหลังบางเอนลงกับเคาน์เตอร์หินแกรนิตเย็นเฉียบ
อ้าขาออกกว้างพร้อมขย้ำกลุ่มผมสีเข้มพร้อมขยับสะโพกรับอย่างหน้าไม่อาย
แบคฮยอนเกลียดเสียงตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมได้ มันยังคงเอาแต่ร้องเสียงหลง
และเรียกชื่อคุณชานยอลไม่หยุด
“เจ็บหน่อยนะ”
“...”
คนตัวเล็กสบตานิ่งก่อนจะพยักหน้า เขาหลับตาแน่นทันทีที่อีกฝ่ายชำแรกนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
ซึ่งมันเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ไม่เคยลิ้มลอง เด็กน้อยเกร็งตัวจนคนอายุมากกว่าต้องโน้มลงไปจูบปลอบ
ขบเม้ม ดูดดึงริมฝีปากล่างกระตุ้นอารมณ์ให้รู้สึกดีมากกว่ารู้สึกลบ
“อะ!”
“ชู่ว์...”
“ผมเจ็บ...”
“เจ็บอย่างเดียวเหรอ
ไหนลองบอกฉันซิ?”
“อื้อ! ...”
แบคฮยอนเม้มริมฝีปากแน่น สบตากับคนตัวโตที่กำลังชักนิ้วเข้าออกจากช่องทางที่ไม่คุ้นชินกับสัมผัสนี้
เด็กน้อยกำเสื้ออีกฝ่ายแน่นจนยับคามือ ร้องเสียงหลงเข้าไปใหญ่เมื่อก้านนิ้วอีกฝ่ายเร่งจังหวะเร็วขึ้น
“เจ็บหรือรู้สึกดีหืม?”
“...”
“อย่าหลบหน้าสิ ฉันว่าสีหน้าเธอตอนนี้กำลังน่ารักเลย”
แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่างจนเลือดห้อ มองผู้ใหญ่ขี้แกล้งที่เอาแต่ยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่ทำให้เขาเสียเด็ก
คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่าต้องทำอย่างไรถึงจะไม่รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย เด็กน้อยอ้าปากค้างคล้ายจะขาดใจเมื่ออีกฝ่ายดึงเรียวนิ้วออก
ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู เพื่อบอกคำเตือนล่วงหน้าว่าของจริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
“อ๊า!”
แบคฮยอนจิกปลายเท้าแน่น กำเสื้อเชิ้ตคนตัวสูงไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวจนกระดุมเม็ดบนหลุดออก
ยามแก่นกายใหญ่โตพยายามแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
ชานยอลกดจูบพวงแก้มขาว
ไล่ไปจนถึงใบหูพร้อมโลมเลียปลุกอารมณ์ขับไล่ความเจ็บปวด สีหน้าเด็กน้อยวัยสิบเก้าตอนนี้ทั้งน่าสงสารและน่าเอ็นดู
อดไม่ได้ที่จะก้มไปจูบปลอบกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“ขอโทษนะ แต่ฉันคงไม่ถามว่าเธออยากหยุดหรือเปล่า”
“ผมต้องทำยังไง... มันเจ็บ”
“จับไว้สิ แล้วทำไปพร้อม ๆ กัน” ชานยอลจับมือเล็กให้กอบกุมกับแก่นกายตนเอง ตอนนี้เด็กน้อยคงไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำสีหน้ายั่วยวนแค่ไหน
และเขาก็คงไม่ใจดีพอที่จะทิ้งช่วงเวลาให้นานไปกว่านี้
คนอายุมากกว่าอมยิ้มอย่างเอ็นดู
เมื่อเจ้าของดวงหน้าขึ้นสีจัดกำลังมองเขาอย่างใสซื่อยามมือขวาขยับรูดส่วนแข็งขืนของตนตามที่เขาสั่ง
แบคฮยอนเป็นเด็กว่าง่ายในทุก ๆ เรื่อง น่ามันเขี้ยวจนเขาอยากฟัดแรง ๆ
ให้จมอกเสียจริง
“ผมต้องทำอะไรอีกไหมครับ... อือ...”
“ทำต่อไป”
ชานยอลโน้มลงไปเลียยอดอกจนตื่นตัวสู้ลิ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กน้อย “แล้วครางเรียกชื่อฉันก็พอ”
แบคฮยอนรู้สึกหน้ามืดทุกครั้งที่โดนฮุคหมัดตรงแบบนี้
ซึ่งถ้าคุณชานยอลบอกให้กอดไว้แน่น ๆ มันอาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเด็กอย่างเขา
คนตัวเล็กมองอีกฝ่ายที่ยืดตัวขึ้นพร้อมสอดแขนเข้าไปใต้ขาพับ
จัดท่าทางจนเข้าที่แล้วค่อย ๆ ขยับแก่นกายที่แช่คาไว้
“แบคฮยอน”
“ค... ครับ”
“ตอนที่ฉันขยับมัน... เธอรู้สึกดีหรือเปล่า”
“คุณทำมันโดยที่ไม่ต้องถามผมไม่ได้เหรอครับ...” เด็กน้อยยังคงหน้าแดงกับความขลาดอายที่เกิดขึ้นเพราะคนอายุมากกว่า
ชานยอลยิ้มพร้อมเร่งจังหวะเร็วยิ่งขึ้น หลังจากหลอกให้อีกฝ่ายผ่อนคลายด้วยการชวนคุย
“ฉันอยากได้ยินเสียงเธอนี่
ไม่ได้เหรอ?”
“ผม... ไม่รู้หรอก...”
“ฉันยังรู้เลยว่าเธอรัดแน่นแค่ไหนตอนที่ฉันใส่เข้าไปจนสุด”
“อย่าพูด... อะ!”
ร่างของเด็กวัยสิบเก้าไถลไปกับเคาน์เตอร์หินแกรนิตตามจังหวะที่สะโพกสอบชักนำ
อ้าปากครางหวิว ปรือตามมองร่างกำยำของชายวัยสามสิบสี่ที่กำลังสอดใส่กระแทกแก่นกายเข้าหาช่องทางด้านหลังที่เปิดรับอย่างเต็มใจ
ชานยอลจับร่างไร้เรี่ยวแรงลงมาและประคองให้หันหน้าเข้าหาเคาเตอร์บาร์
แบคฮยอนยันท่อนแขนไว้เป็นหลักพร้อมเอี้ยวหน้าหันไปมองคนตัวสูงที่กำลังถลกชายเสื้อขึ้น
พร้อมจับแก่นกายแข็งขืนถูกับร่องสะโพกก่อนจะใส่เข้าไปอีกครั้ง
“อ๊า!”
เด็กน้อยแนบใบหน้าลงกับความเย็นเฉียบ ปล่อยให้เสียงเนื้อกระทบเนื้อล้างสมองในช่วงเวลาที่อบอวลไปด้วยความต้องการ
ความเจ็บที่มาพร้อมความสุขสมทำให้เกิดคำถามว่าวันพรุ่งนี้จะเปลี่ยนเราสองคนหรือไม่
ซึ่งแบคฮยอนได้แต่ภาวนาขอให้มันเป็นในทางที่ดี
“แบคฮยอน”
“ค... ครับ”
“กับมินโฮน่ะ แค่เพื่อนจริง ๆ
เหรอ?”
“ทำไมคุณถามแบบนี้ล่ะครับ...
ก็ต้อง... อื้อ... เพื่อนอยู่แล้ว”
เด็กน้อยมองใบหน้าคมที่กำลังกดจูบลงบนไหล่บาง
หากแต่แววตาที่มองมากลับจริงจังเหมือนว่าต้องการคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้
“ฉันเห็นสายตาเขาที่มองเธอ... มันคงไม่ใช่แค่เพื่อน”
“มินโฮเขา--”
“ฉันควรจะทิ้งรอยไว้ให้เขารู้สักหน่อย
ดีไหม?”
“อย่านะครับ...
เดี๋ยวครูเห็นเข้าผมต้อง อ๊า!” แบคฮยอนหลับตาแน่นเมื่อคนขี้แกล้งเร่งจังหวะกระแทกเร็วยิ่งขึ้นราวกับจะยืนยันให้รู้ว่าไม่พอใจคำตอบของเขา
เด็กน้อยเพียงแค่มองยามอีกฝ่ายขบเม้มทิ้งรอยไว้ตามหัวไหล่
และแกล้งลากลิ้นมาตามซอกคอเพื่อแกล้งปั่นหัว “อ้าปากสิเด็กดี”
แบคฮยอนมองนิ้วชี้และนิ้วกลางที่แตะลงบนริมฝีปากของเขา
มันดุนเข้ามาตรงรอยแยกจนชนกับฟันด้านใน ร่างของเด็กน้อยยังคงโยกไหวไปตามแรงส่ง และมันคงไม่ดีแน่ถ้าหากว่าเขาจะดื้อกับคุณชานยอลที่กำลังมีอารมณ์อย่างถึงขีดสุดอย่างนี้
“ดีมาก ดูดมันสิ
แล้วก็มองหน้าฉันไปด้วย”
สารพัดความรู้สึกปะปนกันในตอนนี้ แต่ที่เด่นชัดมากที่สุดก็คงเป็นความขลาดเขินที่อีกฝ่ายยัดเยียดให้โดยไม่ถามเลยว่าเด็กอย่างเขามีภูมิต้านทานเรื่องนี้มากแค่ไหนกัน
แบคฮยอนอ้าปากพร้อมเลียนิ้วคนตัวสูงที่ฉ่ำไปด้วยน้ำลาย ค่อย ๆ อม รูดเข้าออก
ก่อนที่คุณชานยอลจะเป็นฝ่ายขยับนิ้วเสียเอง
“อื้อ! อื้อ!”
ด้านหลังก็สุขสม ด้านหน้าก็ถูกกระตุ้นไม่หยุด
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะขาดใจกับความเสียวซ่านที่ตีตื้นขึ้นมา
เด็กน้อยจับข้อมือแกร่งเอาไว้พร้อมหลับตาแน่นก่อนจะปลดปล่อยความใคร่ใส่เคาน์เตอร์บาร์อย่างกลั้นไม่อยู่
“อา... แบคฮยอน”
ชานยอลขบกรามแน่นพร้อมยึดสะโพกมนไว้เป็นหลัก มองแก่นกายแข็งขืนผลุบเข้าออกในช่องทางที่ขมิบตอดรัดอยู่ทุกขณะยามส่วนนั้นเสียดสีกับผนังด้านใน
หมุนควงสะโพกพร้อมกดย้ำเข้าไปจนมิด ทำอย่างนั้นซ้ำ ๆ จนกระทั่งอัดทุกหยาดหยดใส่เข้าไป
ชายหนุ่มซบหน้าลงกับแผ่นหลังคนตัวเล็กซึ่งหอบหายใจหนักกับเกมรักแบบผู้ใหญ่ที่เพิ่งจบลง
ชานยอลกดจูบบนร่องกระดูกสันหลังอย่างรักใคร่และแช่ค้างส่วนนั้นเอาไว้โดยไม่เอาออก
“คุณครับ... ผมหนัก... จะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว”
“แต่นอนไหวใช่ไหม?”
“ครับ?”
เด็กน้อยเอี้ยวหน้ามองคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อคุณชานยอลถอนกายออกพร้อมช้อนร่างของเขาขึ้นอุ้มท่าเจ้าสาว
แล้วตรงไปยังห้องน้ำ “ค-- คุณชานยอล!”
“อีกรอบนะ
เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันเอาออกให้”
TBC
คือแบบ นี่คือสเปสลับคาแรกเตอร์น่ะออนนี่
คุกหนักมาก กามหนักมาก ตามที่หลาย ๆ ท่านรีเควสมาในแบบฟอร์ม
555555555555555555555555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น