#malinfic | Wicked ` chanbaek

Wicked

chanyeol x baekhyun

ไม่มีสาระ ไม่มีสตอรี่ ไม่มีอะไร ตรั่บกันอย่างเดียว

เสียงประตูปิดลงบ่งบอกว่ามีผู้มาใหม่ย่างกรายเข้ามา แต่สายตาของคนที่นั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีแดงกลับทอดมองออกไปนอกประตูระเบียงกระจกบานใหญ่มากกว่าการหันไปสนใจว่าใครกันที่เข้ามาในเวลานี้

จุดที่นั่งอยู่สามารถมองเห็นบริวารในชุดสูทดำซึ่งยืนประจำการอยู่หลายจุด ไม่ว่าจะเป็นข้างน้ำพุ หรือบนถนนเส้นเล็กที่ลีมูซีนสีดำของพ่อเพิ่งขับออกไป ทุกคนยืนนิ่งตามหน้าที่ที่ถูกจ้างมา แต่ใครคนหนึ่งกลับไม่กล้าขยับตัวไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวหลังจากถูกทำโทษด้วยการกดศีรษะลงใต้น้ำเพียงเพราะแอบสูบบุหรี่ในสวนอันเป็นที่รักของลูกชายบ้านบยอนไปเมื่อวาน

“ขออนุญาตครับ”

เสียงกระแอมไอที่มาพร้อมคำขออนุญาตนั้นไม่คุ้นหูเอาเสียเลย คนตัวเล็กหันไปทางผู้มาใหม่ที่เขาเพิกเฉยไปนานอยู่เป็นนาทีก่อนจะพบร่างผอมสูงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งถ้าให้เดาด้วยสายตาก็น่าจะอายุไม่เกินยี่สิบสอง

“นายเป็นใคร?”

“ปาร์คชานยอลครับ น้องชายของปาร์คมินอู”

“อ่า... ปาร์คมินอูที่ทำงานล่าสุดของฉันเละเทะไม่เป็นท่านั่นเอง” รอยยิ้มของคนตัวเล็กไม่ได้ทำให้เขาผ่อนคลายเลยสักนิด ชานยอลเลียริมฝีปากคลายความกังวลและพยายามมีสติสู้แมวในร่างเสือที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งเพียงตัวเดียว

เขาพอได้ยินเรื่องเล่าจากปากพี่ชายมาบ้าง ไม่สิ... ความจริงต้องบอกว่าได้ฟังมาแทบทุกอย่างที่เป็นคำเตือนว่า ‘ถ้าไม่อยากตาย ก็อย่าพูดไม่เข้าหูบยอนแบคฮยอน’

“นายคือ ‘สิ่งชดเชย’ ที่หมอนั่นบอกงั้นเหรอ?”

“อ่า... จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” คนถูกถามพยักหน้า แม้ว่าจะรู้สึกแปลก ๆ กับประโยคเมื่อครู่

“ร้อยล้านวอนที่ฉันเสียไปเพราะความสะเพร่าของหมอนั่นจะถูกชดใช้ด้วยเด็กผู้ชายอย่างนาย?” คนตัวเล็กเลิกคิ้วมองพร้อมยกไวน์แดงขึ้นจิบ

“ตอนนี้พี่ชายผมกำลังหาทางแก้ไขความผิดพลาดที่เกิดขึ้นอยู่ครับคุณแบคฮยอน เพราะฉะนั้นถ้าคุณอยากเรียกใช้หรือสั่งให้ผมทำอะไรสักอย่างเพื่อให้หายหงุดหงิดจากเรื่องเงินที่เสียไป ก็บอกได้เลยนะครับ ผมพร้อมจะยืนอยู่เฉย ๆ ให้คุณระบายจนกว่าจะพอใจ”

คนฟังหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้กับความซื่อตรงของอีกฝ่ายที่ค่อนข้างไปในทางซื่อบื้อ ปาร์คชานยอลคิดว่าที่พูดมามันพอจะชดเชยเงินร้อยล้านวอนที่เขาควรจะได้หรือไง ตลกจริง ๆ

แบคฮยอนปรายตามองหุ่นผอมสูงสุขภาพดีของเด็กหนุ่มในชุดสูทดำ เว้นจังหวะให้ความเงียบทำงานเพื่อทดสอบความอดทนของเด็กคนนั้นเสียหน่อย ขาเรียวเล็กลุกขึ้นเดินเท้าเปล่าไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนมีส่วนสูงมากกว่าเกินสิบเซ็นต์ ช้อนตามองเพื่อหยั่งเชิงอยู่ในทีและเขาพอใจที่เด็กคนนี้ไม่หลบไปไหน

“กลิ่นหอมดี”

“ของแม่น่ะครับ...”

“ฉันไม่ได้หมายถึงกลิ่นน้ำหอมห่วยแตกที่นายฉีดมา” ปลายนิ้วเรียวกรีดจากหัวไหล่ไล่ลงมาจนถึงเน็กไทสีดำซึ่งถูกผูกอย่างลวก ๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ “แต่ฉันหมายถึงกลิ่นความประหม่าของนายต่างหากล่ะปาร์คชานยอล”

“ทุกคนคงรู้สึกแบบนี้เวลายืนอยู่ต่อหน้าคุณ ผมคงไม่ใช่คนแรกที่รู้สึกแบบนี้หรอกครับ” เด็กหนุ่มพยายามมีสติอย่างเต็มที่แล้ว เขาไม่ใช่คนฉลาดพูดนักแต่ก็พอจะเอาตัวรอดได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คุณแบคฮยอนคงไม่พอใจเท่าไหร่ถ้าหากน้องชายของลูกน้องจะมายืนโง่ให้โขกสับเฉย ๆ

“ฉะฉานดี ฉันชอบ” คนตัวเล็กยิ้มพอใจ ก่อนจะผูกเน็กไทให้ใหม่จนดูเป็นรูปเป็นร่างกว่าในทีแรก ชานยอลมองดวงหน้าขาวของคนที่พี่ชายบอกว่าร้ายกาจเสียจนไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้ แต่เขากลับรู้สึกว่ากำลังถูกคุณหนูบ้านบยอนดึงดูดเข้าไปจนไม่อยากละสายตาไปไหน

“อึ่ก!” เน็กไทที่คิดว่าผูกเรียบร้อยแล้วถูกดันปมขึ้นจนเรียกได้ว่ารัดคอ ชานยอลขมวดคิ้วและพยายามเก็บสีหน้าไว้ให้ได้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำได้ไม่ดีนักเมื่อเทียบกับคุณแบคฮยอน

“จ้องอะไรนัก?”

“ขอโทษครับ”

“อายุเท่าไหร่?”

“ยี่สิบสองครับ”

“ฮึ...” มีอะไรน่าตลกกัน เขาอยากถามออกไปอย่างนี้ แต่สำหรับคนที่ยังรักชีวิตอยู่จึงทำได้แค่เก็บเงียบไว้ในความคิดเท่านั้น “ยังเรียนอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่แล้วครับ” ประโยคนี้เสียงของเขาแผ่วลง ชานยอลเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการปล่อยให้คุณแบคฮยอนยิงคำถามบนโซฟาตรงนั้นกับการถูกลูบแผงอกอยู่ตรงนี้ อะไรทำให้ประหม่ามากกว่ากัน? “พอเรียนจบมอปลายผมก็ทำงานเฝ้าร้านเช่าหนัง”

“ทำไมไม่เรียนต่อล่ะ?”

“ผมไม่มีเงินครับ” เด็กหนุ่มตอบอย่างไม่โกหก คุณแบคฮยอนคงชอบความจริงมากกว่าจะไปรู้ทีหลังเอาเองหลังจากสั่งให้ลูกน้องไปสืบเรื่องครอบครัวของเขา ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิดเดียว “ผมอยู่กับแม่ พี่ชาย แล้วก็น้องสาว ตั้งแต่พ่อเสียไปครอบครัวเราก็เริ่มลำบาก พี่มินอูก็เลยลาออกจากมหาลัยไปหางานทำ แต่แค่พี่คนเดียวคงเลี้ยงคนทั้งบ้านไม่ได้ ผมก็เลยตัดสินใจไม่เรียนต่อ”

“เด็กดีนี่” คนตัวเล็กยืนกอดอกสบตากับเด็กหนุ่มตรงหน้า มองความซื่อบื้อที่เกิดขึ้นเพราะความประหม่าทั้งที่ความจริงคงไม่ใช่คนแบบนี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้บยอนแบคฮยอนหัวเสีย

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมโทษโชคชะตาอยู่หลายครั้งที่ทำให้ต้องเจออะไรแบบนั้น แต่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ พอเห็นแม่อยู่เย็บผ้าจนดึกดื่นใจผมก็อยากออกไปหางานทำให้ได้เงินเยอะ ๆ แล้ว”

“พี่ชายนายก็คงเหมือนกันสินะ ถึงได้กะรวยทางลัดด้วยการมาทำงานกับฉัน”

“ขอโทษที่มันเป็นอย่างนั้นครับ” ชานยอลไม่ได้โกหก พี่มินอูบอกว่าทำงานกับคุณแบคฮยอนหนึ่งครั้งก็ได้เงินจ่ายค่าเทอมซูจีพร้อมซื้อเครื่องซักผ้าให้แม่ได้แล้ว และเขาไม่ใช่คนมีศักดิ์ศรีอะไรขนาดที่จะอ้าปากพูดถึงความถูกต้อง ในเมื่อมันทำให้ครอบครัวเราสุขสบายได้ ชานยอลจึงสนับสนุนให้พี่ชายทำงานสายนี้

เด็กหนุ่มพอจะจับความรู้สึกได้แล้วว่าคุณแบคฮยอนกำลังรู้สึกอย่างไร อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่ได้โมโหกับสิ่งที่ได้ฟังจนเดินไปหยิบปืนออกมายิงหัวเขาแล้วสั่งให้คนใช้มาทำความสะอาด และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครสงสัยว่าปาร์คชานยอลหายไปไหน นอกจากแม่ละน้องสาว

“ลาออกจากร้านเช่าหนังอะไรนั่นซะ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เขามองตามร่างผอมบางในเชิ้ตขาวที่กำลังกลับไปนั่งบนโซฟากำมะหยี่ตัวเดิมก่อนจะไขว่ห้าง

“ครับ...?”

“จะชดใช้แทนพี่ชายไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ครับ -- แล้ว?” ชานยอลกำลังพยายามเรียบเรียงสติในสถานการณ์นี้ ตอนแรกพี่มินอูบอกแค่ว่ามายืนทำหน้าโง่ ๆ ชวนคุณแบคฮยอนคุยไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะฟ้ามืด พอถึงตอนนั้นพี่จะกลับมาพร้อมความสำเร็จจากผลงานที่สอง ซึ่งคราวนี้ปาร์คมินอูตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่พลาดเหมือนครั้งก่อนแน่ ๆ

แต่ที่คุณแบคฮยอนพูดเมื่อครู่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่

“นายคิดว่าแค่เล่าเรื่องชีวิตที่น่าสงสารจบแล้วก็กลับบ้านได้งั้นเหรอ ง่ายเกินไปมั้งชานยอล” ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ที่พี่มินอูบอกไว้มันไปอีกทางหนึ่งเลยต่างหาก “เอาล่ะ พอออกจากห้องนี้ไปนายจะเจอกับพ่อบ้านชื่อคิมจงแด เขาจะวัดตัวนายไปตัดสูทตัวใหม่ให้ แล้วหลังจากนั้นจะพาไปดูห้องพัก”

“ห้องพักของผม...?”

“ใช่ นายต้องอยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะคิดแล้วว่ามันคุ้มค่ากับเงินที่เสียไป”

“แล้ว... ต้องอยู่นานแค่ไหนเหรอครับ?”

“นายนี่ขี้สงสัยเหลือเกินนะ?” คนตัวเล็กหรี่ตามองกึ่งคาดโทษเล็ก ๆ ชานยอลจึงโค้งศีรษะขอโทษแล้วถอยหลังไปหยุดอยู่หน้าประตู “จะไปไหน?”

“ไปหาพ่อบ้านไงครับ” พอถึงตอนนี้เขาเริ่มจับความรู้สึกคุณแบคฮยอนไม่ได้แล้วล่ะ เมื่อครู่นี้เพิ่งบอกให้เขาไปหาพ่อบ้านเพื่อวัดตัวไปตัดชุดไม่ใช่หรือไงกัน?

“ไม่ใช่ตอนนี้” เรียวขาชันขึ้นข้างหนึ่งจนมองเห็นความขาวเนียน หัวใจเด็กหนุ่มเต้นตุบตับกับภาพที่เห็นจนเผลอออกแรงบีบลูกบิดสีทองไปโดยไม่รู้ตัว “มานี่สิชานยอล”

จากใจว่าไม่เคยขนลุกกับการได้ยินชื่อตัวเองมาก่อน และคุณแบคฮยอนเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น อันที่จริงก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก ถ้าหากว่าเจ้าของขาขาว ๆ นั่นไม่จ้องมองมาพร้อมงับปลายนิ้วชี้ตัวเองไว้อย่างนั้น ชานยอลตั้งสติเพียงไม่กี่วินาที แต่มันก็ยังเป็นช่วงเวลาที่สั้นเกินไปสำหรับคนมีภาพความขาวอยู่ในหัว

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

“...”

“ถอดชุดออก” มือที่ถือแก้วไวน์กรีดปลายนิ้วชี้สั่ง ถ้าไม่คิดลามกไปนัก... ชานยอลคิดว่าคุณแบคฮยอนกำลังชี้เป้ากางเกงเขา “อย่ามีคำถามกับฉัน”

“...”

ปาร์คชานยอลทำอะไรได้บ้างในเวลานี้ ไม่สิ แม้แต่ตั้งคำถามยังทำไม่ได้ เขาถูกสั่งมาเพื่อทำให้คนตัวเล็กพอใจ อีกทั้งยังเป็นฝ่ายพูดเพื่อแสดงความจริงใจไปก่อนหน้านี้ด้วยว่า ‘คุณจะระบายยังไงก็ได้’ ให้ตาย... หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

เด็กหนุ่มเลียริมฝีปากก่อนจะเริ่มต้นด้วยการถอดสูทนอก ตามด้วยเข็มขัดหนังราคาถูกที่ใส่มานานหลายปี เชิ้ตขาวถูกปลดกระดุมออกอย่างเร่งรีบเพราะกลัวคนรอต้องหัวเสีย เพียงครู่เดียวบนร่างปาร์คชานยอลก็เหลือเพียงกางเกงในสีเทาตัวเดียว

“นั่นแข็งแล้วหรือยัง?”

“ครับ?” เหมือนถูกชกหน้าด้วยคำถาม ชานยอลไม่ได้ใสซื่อแต่เขาคิดว่าสิ่งที่ออกมาจากริมฝีปากสีเชอร์รี่นั่นค่อนข้างเกินความคาดหมายไปสักหน่อย ถ้าถูกเข้าใจว่าไอ้นั่นกำลังตื่นตัวเพราะถูกคุณแบคฮยอนสัมผัสล่ะก็... เขาคนนี้คงไม่มีโอกาสหายใจรอพี่ชายไปจนถึงตอนหัวค่ำแน่ “เปล่าครับ เปล่า”

คนตัวเล็กยิ้มขำกับคำตอบ นิ้วชี้ที่เคยกรีดบนแผงอกจนชวนให้ขนลุกซู่กำลังกระดิกเรียกให้เขาก้าวเข้าไป ไม่มีความคิดจะขัดใจหรือเสียเวลาไปกับการไตร่ตรอง เด็กหนุ่มก้าวเข้าหาคนตัวเล็กจนระยะห่างของเราห่างกันเพียงน้อยนิด จนชานยอลคิดว่าบางทีมันอาจจะใกล้เกินไป

ความคิดแง่ดีกำลังโลกสวยว่าบางทีคุณแบคฮยอนอาจจะอยากรู้เรื่องขนาดตามประสาผู้ชายด้วยกัน แต่ความคิดด้านเลว ๆ มันกลับบอกว่าอีกฝ่ายอยากจับมันเข้าปากแล้วทำโทษเขาด้วยการอ้างความผิดพลาดของพี่ชาย

“ยืนนิ่ง ๆ”

สาบานว่าปาร์คชานยอลไม่ใช่พวกมาโซคิสม์ แต่เขากำลังรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดหลังจากได้ยินคำสั่งของคุณแบคฮยอน เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ มองดวงตาเรียวรีมีเสน่ห์คู่นั้นที่กำลังเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เป้ากางเกงของเขา ก่อนจะแลบลิ้นออกมา

ไม่จริงน่า... ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก

ชานยอลไม่รู้ตัวว่าเผลอกลั้นหายใจ กระทั่งรู้สึกว่าต้องการอากาศมากกว่าสิ่งใดเมื่อลิ้นเล็กกำลังสร้างปัญหาให้สติของเขาด้วยการเลียส่วนนั้นผ่านกางเกงในสีเทาจนน้ำลายเปรอะเปื้อนเป็นวงกว้าง แก้วไวน์ถูกวางลงหลังจากมือนุ่มนิ่มอยากจับอย่างอื่นมากกว่า ชานยอลไม่คิดว่าเขาจะตื่นตัวได้เร็วขนาดนี้เพียงเพราะถูกบีบคั้นและเลียไปพร้อม ๆ กัน

“...”

ดวงตาคู่สวยช้อนมองขณะขบดูดแท่งร้อนที่พองคับแน่นกางเกงในสีเทา สีหน้าเด็กโง่ตอนนี้น่าเอ็นดูน้อยเสียที่ไหนกัน ตอนขมวดคิ้วขบกรามแน่นและบังคับตัวเองไม่ให้ส่งเสียงครางออกมาน่ะ เริ่มทำให้เขามีความคิดว่าอยากเอาชนะเสียแล้วสิ

ความเป็นชายถูกควักออกมาจากกางเกงในก่อนจะถูกจับใส่ในปากในวินาทีถัดมา หมดสิ้นแล้วความอดทน ชานยอลหลุดครางออกไปอย่างห้ามไม่ได้และตอนนี้เขาไม่สามารถยืนตัวตรงได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นลิ้นที่กระหวัดเลียขณะโพรงปากอุ่นรูดรั้งแท่งเนื้อเข้าปากในจังหวะถี่เร็ว หรือมือที่บีบเค้นลูกกลม ๆ ทั้งสอง ตอนนี้คุณแบคฮยอนกำลังทำให้เขาเป็นบ้า

“คุณ... คุณครับ”

“ไขว้มือไว้ข้างหลัง” แม้แต่ตอนคายแท่งร้อนออกมาสั่งคนตัวเล็กก็ยังทำให้เขาเสียวได้ ก็ถ้าปากที่เอาแต่รูดความเป็นชายนั่นไม่เยิ้มไปด้วยน้ำลาย เขาก็คงไม่คิดทะลึ่งแบบนี้

ชานยอลทำตามอย่างว่าง่าย และคิดว่าคุณแบคฮยอนคงอยากเลิกเล่นแก้เซ็งแล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น เมื่ออีกฝ่ายยกเท้าขึ้นมาทาบกับแก่นกายที่ยังคงไม่หดตัว ส่วนอีกข้างก็ค่อย ๆ เกี่ยวกางเกงในจนลงไปกองอยู่ข้างล่าง ความอุ่นจากฝ่าเท้าส่งผลให้เด็กหนุ่มกระตุกกาย เขายังคงหายใจผิดจังหวะขณะมองส่วนนั้นที่อยู่ตรงกลางระหว่างนิ้วเท้าคนตัวเล็ก

“ซี๊ด...”

“ใครอนุญาตให้นายส่งเสียงแบบนั้น?”

“ขอโทษครับ แต่ผม --”

“ฉันถามว่าใครอนุญาต?”

“ไม่มีครับ... อา!” เด็กหนุ่มขบกรามจนขึ้นเป็นสัน หอบหายใจกระเส่ามองแท่งเนื้อที่ถูกรูดรั้งก่อนสายตาจะเปลี่ยนไปให้ความสนใจกางเกงในสีดำที่อยู่ใต้เชิ้ตขาวของอีกคน

“ช่วยตัวเองบ่อยหรือเปล่า?”

“บ่อยครับ... บ่อย...”

“ให้ตายสิ นายนี่มันไอ้ขี้แพ้ชัด ๆ” แบคฮยอนหัวเราะในลำคอพลางเอนหลังพิงกับพนักโซฟากำมะหยี่ มองสีหน้าเหยเกของเด็กคนนั้นพร้อมลุ้นว่าเมื่อไหร่กันที่น้ำขาวขุ่นนั่นจะพุ่งใส่หน้าตนเอง “นายก็ไม่ได้ขี้เหร่ ยังไงก็หาคนนอนด้วยได้อยู่แล้ว อย่ามาโกหกเลยดีกว่า”

“ไม่มีใครสนใจผู้ชายไม่มีเงินหรอกครับ อา...” เด็กหนุ่มสูดปากพร้อมเสยสะโพกเข้าหาร่องนิ้วซึ่งเปรอะไปด้วยน้ำจากความหื่นที่เขาขับออกมา “ผมขออนุญาต... เรียกชื่อคุณ”

“นายจะครางชื่อฉัน?”

“ซี๊ด... ครับ”

“กล้าดีมาจากไหน?”

“...”

“ถ้าฉันไม่อนุญาต นายจะอัดอั้นตายไปเลยไหม?” คนตัวเล็กถามอย่างนึกสนุก

“แต่คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้ อา... คุณแบคฮยอน ผมกำลังจะเสร็จ”

“ถ้านายเสร็จ ฉันจะฆ่านาย” ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิง พอถึงตอนนี้เขากลับไม่อยากให้อีกฝ่ายปลดปล่อย มันเป็นความเอาแต่ใจอย่างหนึ่งที่บยอนแบคฮยอนแก้ยังไงก็ไม่หาย ตอนแรกคิดอีกอย่าง แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ ว่าลึก ๆ แล้วเขาก็อยากให้เด็กคนนี้เสร็จมันข้างในช่องทางที่รออยู่

จนถึงตอนนี้ปาร์คชานยอลก็ยังพยายามอ่านความรู้สึกอีกฝ่ายว่ากำลังเป็นไปในทางไหน และความต้องการที่ถูกปลุกเร้าด้วยปากและร่องนิ้วเท้าของคุณแบคฮยอนกำลังทำให้เขามีความกล้าเสี่ยงตายขึ้นมาโดยไม่สามารถห้ามตนเองได้

“คุณไม่ฆ่าผมหรอก”

แบคฮยอนเบิกตาโพลงเมื่ออีกฝ่ายคว้าข้อเท้าเขาเอาไว้ก่อนจะจับแยกออก เด็กหนุ่มที่เคยเป็นคนซื่อบื้อเมื่อไม่กี่นาทีก่อนกำลังคุกเข่าพร้อมลงลิ้นผ่านกางเกงในสีดำอย่างไม่กลัวตายจนคนที่เป็นฝ่ายปั่นหัวมาตลอดสะดุ้งวาบจนต้องใช้สองมือกดไหล่กว้างเอาไว้

คนตัวเล็กอ้าปากค้างครางไม่ออกเสียงเพราะถูกลิ้นร้อนสัมผัสตรงช่องทางด้านหลัง เรียวขาขาวแยกออกจากกันพลางเด้งสะโพกเข้าหาความเสียวที่อีกฝ่ายกำลังพยายามเอาอกเอาใจ จากที่เคยออกปากสั่งบังคับให้ทำตามต้องการ ตอนนี้กลายเป็นว่าคนถือไพ่เหนือกว่ากลับไม่ใช่เขา

แบคฮยอนกดศีรษะเด็กหนุ่มให้แนบชิดกว่าเดิม บดร่องสวาทเข้าหาลิ้นอย่างเอาแต่ใจ และชานยอลก็ช่างรู้งานดีเหลือเกินที่สัมผัสมันโดยตรงแทนที่จะเลือกเลียผ่านกางเกงในเหมือนที่เขาทำ

“ฉันจะฆ่านาย...”

“ไม่ใช่ตอนนี้ครับ” ไม่คาดคิดว่าปาร์คชานยอลจะมีสีหน้าจริงจังแบบนี้ได้ ร่างกายปวกเปียกรอการเติมเต็ม ปล่อยให้อีกคนถอดกางเกงในออกจนเหลือเพียงปลายเสื้อเชิ้ตเท่านั้นที่ปกปิดส่วนกลางลำตัวเอาไว้ได้ “คุณเป็นคนเริ่มมันเอง คุณแบคฮยอน”

“เริ่มได้ก็หยุดได้ แล้วนายล่ะ... หยุดได้หรือเปล่า?” คนตัวเล็กไล้หลังมือตามโครงหน้าได้รูปของอีกฝ่าย หัวใจของเขาเต้นเร็วแรงขึ้นเพราะรสชาติแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยลิ้มลอง จากเด็กผู้ชายหน้าตาดีแต่ไม่ได้มีเสน่ห์อะไรนัก...

เขาหมายถึงตอนแรกน่ะ

“ครับ” เกินความคาดหมายอีกครั้งเมื่อบยอนแบคฮยอนถูกจูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว “แต่มันต้องเป็นหลังจากที่เราทั้งคู่เสร็จแล้ว ผมถึงจะยอมหยุด” ดวงตาคู่สวยไม่ได้ปิดลงและจูบตอบ กระทั่งถูกลิ้นร้อนไล่ต้อนจนต้านทานไว้ไม่ไหว คนที่เคยวางอำนาจจึงตวัดลิ้นสั่งสอนเพื่อให้เด็กอย่างปาร์คชานยอลรู้ว่ากำลังเล่นกับใคร บยอนแบคฮยอนไม่ใช่คนที่จะถูกเล่นงานได้ง่าย ๆ

สองร่างตวัดกอดรัดกันจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้อากาศวิ่งผ่าน บดจูบริมฝีปากอย่างไม่มีใครยอมใครแต่กลับเข้ากันได้ดีทั้งที่เพิ่งเจอเป็นครั้งแรก เด็กหนุ่มถลกเชิ้ตขาวตรงหน้าขึ้นเผยให้เห็นแก่นกายของคุณแบคฮยอนที่แข็งตัวไม่แพ้กัน ชานยอลสอดนิ้วเข้าไปเบิกทางและเขาตื่นเต้นแทบบ้าตอนถูกคนตัวเล็กตอดรัดทั้งที่มันเป็นแค่นิ้ว

“อยากชดใช้ให้พี่ชายมากถึงขนาดยอมทำแบบนี้เลยหรือไง...” เด็กหนุ่มเกร็งข้อมือ กระแทกเข้าไปในรูสวาทในจังหวะที่เร็วขึ้นจนคนตัวเล็กนั่งอ้าขาอยู่บนโซฟาหมดสภาพ

“ผมไม่โกหกว่านั่นก็เป็นส่วนนึง” ชานยอลเลียริมฝีปากก่อนจะถอนนิ้วออกแล้วดันแท่งเนื้อที่แข็งเต็มตัวเข้าไปแทน คนตัวเล็กแอ่นตัวจนเกร็งเมื่อรู้สึกได้ถึงแท่งร้อนที่แทรกเข้ามา เด็กบ้าคนนี้ไม่ให้โอกาสเขาได้ปรับตัวกับความใหญ่โตก็เริ่มควงสะโพกเสียแล้ว

แบคฮยอนจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างคลายความเสียวและหวังให้อีกฝ่ายเจ็บปวดกับความเอาแต่ใจ โดยไม่โทษตัวเองว่าที่ปาร์คชานยอลเป็นแบบนี้ก็เพราะถูกให้ท่าตั้งแต่แรก คนตัวเล็กครางกระท่อนกระแท่น ร่างกายโยกไหวไปตามแรงส่งจนขาโซฟาเสียดสีกับพื้นไม้

ยิ่งได้สัมผัส... เขาก็ยิ่งต้องการครอบครองเด็กคนนี้เอาไว้

“อา... อา... ตรงนั้น... เรียกชื่อฉันสิชานยอล... เรียกฉัน” กระซิบให้ได้ยินใกล้ ๆ พลางงับหูเบา ๆ แบคฮยอนเด้งสะโพกเข้าหาจังหวะกระแทกของเด็กหนุ่มที่เพิ่งเจอกันวันแรกและเขาสาบานกับตัวเองตรงนี้เลยว่ามันจะต้องมีครั้งต่อไป

“คุณแบคฮยอน... ซี๊ด...” ขณะด้านล่างยังคงดันส่วนนั้นเข้าออกอย่างไม่ลดละ ปากก็ยังครางเรียกชื่อเขาแล้วจูบอย่างเอาใจ ปาร์คชานยอลทำได้ดีแล้ว แต่ตอนนี้กลายเป็นเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ไหว คนตัวเล็กจับอีกฝ่ายลงไปนั่งบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมเสียเอง และเด็กหนุ่มก็ช่วยจับแท่งเนื้อจ่อกับร่องเสียวก่อนจะดันสะโพกอย่างรู้งาน

ซอยเข้าซอยออกไม่ยั้งจนร่างกายสั่นคลอน แบคฮยอนรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียสติไปแล้ว เขาแทบจำไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดเคยเสียวจนแทบบ้าแบบนี้เมื่อไหร่ ปาร์คชานยอลเป็นแค่เด็กผู้ชายซื่อบื้อที่ถูกส่งมาเพื่อชดใช้แทนพี่ชายไม่ใช่หรือไงกัน?

เด็กหนุ่มสูดปากพลางเงยหน้ามองความยั่วยวนของคนตัวเล็กที่ในทีแรกคิดว่าคงเป็นคนเย็นชาและเข้าถึงยาก แต่ความจริงมันคงไม่ใช่อย่างนั้น พิสูจน์ได้จากแท่งเอ็นที่ถูกอัดกระแทกเข้าไปอย่างถึงใจจนคุณแบคฮยอนครางไม่ได้ศัพท์

“ถ้าคุณยังขย่มแรงแบบนี้... ผมคงเอาออกไม่ทัน”

“ถ้าปล่อยข้างใน... ฉันจะฆ่านาย อ๊า!” คนตัวเล็กนิ่วหน้า รีบซบลงบนบ่ากว้างทั้งที่ร่างกายยังคงโยกอยู่บนตักแกร่งของเด็กบ้า ชานยอลจับเอวคอดไว้เพื่อให้กระแทกจุดเสียวคนที่เอะอะก็ขู่จะฆ่าได้ง่ายขึ้น

“ผมจะแตกข้างใน แล้วทำต่อไปแม้ว่ามันจะไหลออกมาจากก้นของคุณ”

“ปากดี... จะมีเรี่ยวแรงทำถึงตอนนั้นหรือเปล่าเถอะ?” รอยยิ้มเล็ก ๆ แต่งแต้มบนใบหน้าของทั้งคู่ มันเกิดขึ้นด้วยความชั่ววูบบ้า ๆ ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยากหาเหตุผลให้มัน ชานยอลทั้งจูบทั้งหอมซอกคอคนตัวเล็ก บีบคลึงสะโพกกลมอย่างมันมือแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากัน

“คุณไม่ได้มีเซ็กส์มานานแค่ไหนแล้ว?”

“นาน... อืม...” คนตัวเล็กหอบหายใจพลางแตะนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากเขา “จนจำไม่ได้แล้วว่าฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าแบบนี้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่”

“ผมชอบเวลาคุณเป็นบ้า” ชานยอลยิ้ม ก่อนจะซบหน้าลงกับอกขาว ๆ ของคนตัวเล็กและจูบลงไปโดยพยายามไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ แม้ว่าคุณแบคฮยอนจะบังคับให้เขาทำอย่างนั้นให้ได้ด้วยการขย่มสะโพกใส่ความยาวของความเป็นชายจนมันหายเข้าไปมิดด้ามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“บอกพี่ชายนายว่าวันนี้ไม่ต้องเข้ามาแล้ว... เพราะนายจะอยู่ทำงานให้ฉัน”

“งานของผม?” เด็กหนุ่มมองสีหน้าที่อัดแน่นไปด้วยความต้องการของคนตัวเล็ก คุณแบคฮยอนยังไม่เสร็จและเขาเองก็เช่นกัน มันช่างเป็นการร่วมรักที่ยาวนานจนไม่รู้ว่าใครจะหมดแรงไปเสียก่อน

“ฉันอยากรู้ว่านายจะทำได้อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า” ถ้าเป็นเรื่องทำต่อทั้งที่เสร็จคาร่องไปแล้วล่ะก็... เขาเชื่อว่าตัวเองคงทำให้คุณแบคฮยอนพอใจได้แน่ ๆ แต่นั่นมันเรียกว่างานหรือไง ให้ตายสิ

“ถ้าการเป็นผัวคุณมันคืองาน งั้นคืนนี้คุณต้องอยู่จ่ายค่าแรงจนดึกหน่อยนะครับ”

คนตัวเล็กไม่ได้ตอบตกลง แต่สีหน้าและแววตายั่วยวนขณะสบตากันก็น่าจะเป็นคำตอบได้แล้ว เด็กหนุ่มดูดยอดอกสีระเรื่อหวังให้หายมันเขี้ยว ขบเข้มดูดดึงจนแข็งเป็นไตพร้อมอัดกระแทกความเป็นชายใส่จนเสียงหยาบโลนดังกึกก้องไปทั่วห้องกว้าง ดื่มด่ำความต้องการของกันและกันที่ถูกปลดปล่อยออกมาผ่านความดิบเถื่อนหลังจากไม่ได้มีเซ็กส์มานาน

เด็กหนุ่มไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้ให้พี่ แต่ตอนนี้เขาเริ่มคิดหาเหตุผลไปอ้างกับที่บ้านแล้วว่าเพราะอะไร...  ปาร์คชานยอลถึงต้องอยู่กับคุณแบคฮยอน

END ...ดีปะ?

เขียนเล่น ๆ ตอนง่วง มันก็ไร้สาระแบบนี้แหละคร้า
ปล. ตอนแรกชั้นมานั่งทบทวน ว่าใช้คำว่าผัว มันแรงไปไม๊
แร้วจิตใต้สำนึกชั้นเรยบอกว่า อิเวน ตรั่บกันขนาดนี้เรียกเพื่อนมั้ง 
ชั้นก็เรยไม่แก้ ถ้าชั้นโดนแหกเพราะคำว่าผัว ก็ฝากดูแลน้องน้อยแทนด้วย