#SFเซมที่รัก | chapter 01 ` chanbaek

(SF - 01) 샘! 안아줘~ 'ㅅ'

"...อ่ะ!"

"อืม... อึ่ก..."

"ดูดแรงๆสิ เซมใกล้จะถึงแล้ว..."

"อ่า... อย่างนั้น น่ารักมาก"

"อืม... อื้อ!"

ความต้องการทุกหยาดหยดถูกปล่อยเข้าไปในโพรงปากเล็กที่อมท่อนเอ็นแข็งขืนไว้เกือบทั้งลำ ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจพรูพลางเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้จนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดอย่างหมดแรง ก่อนจะหลุบสายตามองต้นเหตุของความหวาดเสียวทั้งหมดทั้งมวลที่ปาร์คชานยอลได้รับ

"อย่าลืมพาผมไปเล่นบ้านลูกบอลล่ะเซม" คนที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขาพูดด้วยท่าทีสบาย ไม่มีท่าทีขลาดอายกับเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

(เซมเป็นคำย่อของซอนแซงนิม แปลว่าอาจารย์)

"..." ได้ยินประโยคคำสั่งแล้วปวดตับแรง ยังไงไอ้แก่ตัณหากลับอย่างเขาก็ต้องพาไปอยู่ดีปะวะ แม่ง ล่อเสร็จคาปากขนาดนั้นยังจะย้ำ

"โตแล้ว อย่าหัดเอาเปรียบเด็ก เข้าใจปะ"

"เออ รีบนอน พรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนไง?"

"ไปดิ ผมตอนแปดขวบชอบเพื่อนที่โรงเรียนจะตาย"

เจ้าตัวแสบหัวเราะพลางใช้ลิ้นกวาดน้ำขาวขุ่นที่เลอะขอบปากเข้าไปและกลืนให้ดูต่อหน้าต่อตา ไอ้แก่ตัณหากลับอย่างเขาทนมองไม่ไหวจึงดึงทิชชู่บนโต๊ะออกมาสองสามแผ่นเพื่อเช็ดคราบความหื่นออกให้

"เมื่อไหร่จะกลับไปเป็นเด็กแล้วโตตามวัยเหมือนชาวบ้านเขาวะ" ชานยอลตาขวางใส่ไอ้เด็กปอสองที่วันดีคืนดีแม่งก็แปลงร่างเป็นเด็กอายุสิบแปดได้อย่างเช่นตอนนี้

จะให้เล่าเรื่องก็ยาว เอาเป็นว่าปาร์คชานยอลเป็นนักวาดการ์ตูนจนๆคนหนึ่งที่กลายเป็นครูสอนเลขให้ลูกชายพี่ข้างบ้านอย่างไม่ตั้งใจ ไอ้เด็กนี่ชื่อบยอนแบคฮยอน อายุแปดขวบ วัยกำลังล่อมือล่อตีนเลย ยกเว้นตอนนี้ตอนที่มันเสือกโตขึ้นอย่างฉับพลันในข้ามคืน ทั้งโครงหน้า สัดส่วนหุ่นเป็นรูปเป็นร่างจนอยากฟาดฟันสักยกก่อนนอน

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเดือนก่อน ตอนนั้นเขาต้องวาดเกี่ยวกับเด็ก ซึ่งการจะเข้าถึงความรู้สึกได้ปาร์คชานยอลก็ต้องเอาตัวเองไปคลุกคลีกับสิ่งนั้น คือจะเปิดยูทูปซึมซับความรู้สึกอย่างเดียวมันไม่ใช่ เขาจีเนียสเกินกว่าจะทำอะไรชุ่ยๆ การ์ตูนของปาร์คชานยอลต้องออกมาเพอร์เฟ็คทุกอย่าง

และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เขาไปเล่นกับลูกชายพี่ข้างบ้าน ซื้อขนมไปฝากบ้าง พาไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง จนสนิทกันชนิดว่าพี่แกอนุญาตให้แบคฮยอนมาค้างบ้านเขาได้

ที่จริงปาร์คชานยอลอยากให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝัน...

เพราะอยู่ๆไอ้เด็กตัวกระเปี๊ยกนั่นก็กลายเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบแปด แถมยังขึ้นคร่อมร่างเขาเอาไว้ในสภาพเปลือยเปล่ากลางดึก ใช้มือนุ่มนิ่มปิดปากไม่ให้ผู้ชายสูงร้อยแปดสิบกว่าๆได้ร้องขอความช่วยเหลือ

ไม่มีแล้วพุงพุ้ยเล็กๆที่เขาเคยบีบเล่นจนเจ้าตัวหัวเราะเอิ้กอ้ากตามประสาเด็ก ตอนนั้นมีเพียงสายตามีความหมายและฟันขาวที่ขบริมฝีปากล่างไว้ตอนจับไอ้จ้อนหยั่ยๆของปาร์คชานยอลใส่เข้าไปในช่องทางตนเอง และขย่มลงมาไม่หยุดกระทั่งเขาเสร็จ

....บาปฉิบ

บาปตรงกูไม่ขัดขืน แต่ปล่อยให้เด็กมันควบม้าจนเสร็จนี่แหละ...

วินาทีที่สติกลับมา ปาร์คชานยอลแทบอยากเป็นบ้าแต่ก็ถูกเด็กนั่นในร่างโตจู่โจมอีกครั้ง แบคฮยอนยิ้มอย่างผู้ชนะ และใช้นิ้วชี้กรีดริมฝีปากเขาตามด้วยใช้ฟันงับ พร้อมดึงออกจนยืด ก่อนจะบอกว่า

'ดูแลผมตอนเป็นเด็กให้ดีล่ะ ไว้โตเมื่อไหร่เดี๋ยวจะให้รางวัลย้อนหลัง'

เด็กเหี้ย... มึงจะก้าวร้าวกับกูไปแล้วแบคฮยอน

ตัดภาพมาอีกทีกูทำไรอยู่คับ อ้อ นั่งเก็บซากหนังสือคณิตศาสตร์เด็กประถมพร้อมยัดดินสอหลากชนิดใส่เข้าไปในกระเป๋าลายอีปลาผีดอรี่ ดินสอไม้เอย ดินสอกดเอย เปลี่ยนไส้เอย นี่ยังไม่รวมความการ์ตูนเด็กอีกหลายแท่ง จะทำการบ้านทีมันล่อเทมาทั้งกระเป๋า กูนึกว่าจัดเวทีดิสนีย์ออนไซ์ขนาดย่อม นี่ยังไม่รวมยางลบกลิ่นผลไม้ที่มันชอบดมประหนึ่งเป็นทินเนอร์อีกนะ กาวแต่เด็ก

เด็กแปดขวบในร่างสิบแปดเดินไปที่เตียงและทิ้งตัวนอน ขอบคุณมากที่มึงใส่แต่เชิ้ตสีฟ้าของกูกับกางเกงในสีขาวตัวเดียวและหันก้นมาทางนี้ วิวดีจนพี่แข็งอีกรอบ

คือปาร์คชานยอลต้องอยู่วาดรูปต่อ... มึงช่วยเข้าใจกูบ้างสิแบคฮยอน จิตใจทำด้วยอะไร สงสารกูบ้าง อะไรจะอ่อยเบอร์นั้น /ร้องไห้

ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปดึงผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงขึ้นคลุมให้คนตัวเล็กจนถึงไหล่ แต่ยังไม่ทันเดินกลับไปก็ต้องหยุดชะงักเพราะถูกรั้งข้อมือไว้โดยใครอีกคน

"เซม"

"อะไร"

"เมื่อกี้ปล่อยอย่างเยอะ อัดอั้นมากเลยดิ"

"เป็นเด็กเป็นเล็ก เดี๋ยวจับแม่งฟาดปากซะเลยดีไหมหื้อ" ชานยอลถลึงตามองไอ้ตัวแสบที่กำลังยิ้มกวนประสาทเขาอยู่ "รีบนอน"

"ยังไงก็ปลุกได้นะ ถ้าผมยังไม่คืนร่างเดี๋ยวยอมขึ้นให้ก็ได้"

"เดี๋ยวเหอะมึง" คนตัวสูงพูดลอดไรฟัน

ทำไมกูต้องมาอายกับคำพูดแก่แดดแก่ลมของเด็กที่พอตอนเช้าแม่งก็กลายร่างเป็นไอ้เตี้ยแปดขวบเหมือนเดิม และจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเคยพูดจาหยาบคายเรื่องอย่างว่าแค่ไหนด้วยวะ

.

.

"ง่วงเหรอชานยอล ขอโทษที่ทำให้ต้องตื่นเช้านะ" พี่ยุนจียิ้มอย่างรู้สึกผิด ขณะที่ไอ้ตัวต้นเหตุยืนทำตาใสดูดนมกล่องที่แม่มาประเคนให้ถึงหน้าบ้านเขาอย่างเอร็ดอร่อย มือเล็กๆข้างซ้ายกุมนิ้วชี้ของคนเป็นแม่ที่มาเพื่อพาลูกไปจับแต่งตัวไปโรงเรียน

"ไม่เป็นไรพี่ เมื่อคืนจัดหนั -- เอ่อ ผมหมายถึงทำงานจนดึกเกินไปหน่อยน่ะ"

"แหม ขยันแบบนี้จะเก็บเงินไว้แต่งเมียเหรอจ๊ะ" หญิงสาวแซว พร้อมเอื้อมมือไปตีแขนหนุ่มรุ่นน้องเบาๆ

"แต่งไรล่ะ ก็ว่าไป" แต่เมียนี่ไม่ปฏิเสธ... ถ้าพี่ยุนจีรู้ว่าลูกชายอายุแปดขวบ(ที่ตอนกลางคืนกลายเป็นเด็กหนุ่มได้)โดนฟัน บ้านปาร์คชานยอลคงโดนราดน้ำมันเผาไหม้เป็นแคชชิ่งไฟร์อย่างแน่แท้

ว่าแล้วก็หลุบตามองก้อนตัวน้อยที่กำลังดูดนมกล่องและช้อนตามองเขาอย่างไร้เดียงสา

หลายครั้งที่ปาร์คชานยอลสงสัยว่าไอ้เด็กนี่มันจำไม่ได้จริงๆหรือแค่แกล้งทำเป็นตีมึนกันแน่... แต่ดวงตาคู่นั้นที่มองมากลับไม่มีอะไรแอบแฝง แต่สายบาปที่แท้จริงอย่างกูนี่กำลังจินตนาการไปถึงปากเล็กๆที่กำลังดูดนมอยู่ พร้อมตั้งคำถามให้ตัวเองว่าตอนแบคฮยอนดูดนมมันเหมือนดูดหลอดเซมคนนี้ไหม

แหมมึง อย่าเล่าให้ไอ้จงอินฟังเชียว พ่อมันเป็นตำรวจ

"เซมฮะ"

"ว่าไง......." พี่นี่ลากเสียงยาวไปถึงอินชอนแอร์พอร์ตเลย

"นอนเยอะๆนะ ตอนเย็นจะได้มีแรงไปรับเค้า" 'มีแรง....' คำพูดไม่มีนัยยะของเด็กแปดขวบทำให้กูลั่นได้ขนาดนี้เลยหรือ นี่สินะที่เขาว่ากันว่าต่อให้เก็บความลับแทบตายแต่กลิ่นอายความบาปยังคงตามติด ;_;

เด็กน้อยยิ้มหยีตาเป็นรูปสระอิ ก่อนจะโบกมือลาพี่ชายตัวโตที่ยืนหัวฟูเพราะนอนไปแค่ชั่วโมงครึ่งเท่านั้น ...อันที่จริง ถ้าแบคฮยอนมันตื่นขึ้นมาแล้วมีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นเขาก็คงได้นอนนานกว่านี้ แต่มันดันเสือกกลายร่างกลับไปเป็นเด็กตอนตีสี่ครึ่ง ลำบากกูต้องเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าเด็กให้อีก

.

.

ตามนัด... ชานยอลแวะไปรับก้อนตัวน้อยที่โรงเรียนประถมพร้อมพาไปเล่นบ้านลูกบอลตามที่สัญญาไว้ นี่ไม่ได้คาดหวังการตอบแทนตอนโตที่มันพูดรอดนะ ความอบอุ่นของพี่ชานยอลแม่งมาจากก้นบึ้งจิตใจล้วนๆ

แต่วันนี้ความพีคของชีวิตหนุ่มโสดสนิทคือต้องก้มหัวขอโทษขอโพยผู้ปกครองเด็กที่ดันสร้างเวทีไทยไฝว้กับแบคฮยอนจนการต่อสู้ไม่ได้จบแค่ปาลูกบอลใส่กัน

โชคดีที่คู่กรณีไม่เอาเรื่อง ไม่อย่างนั้นปาร์คชานยอลคงต้องถ่อหน้าเดินไปกดเงินมาจ่ายค่าทำขวัญ แล้วดูมัน เก่งมากมั้งไปตีกับเด็กคนอื่น แถมยังกล้าให้เหตุผลว่า

'ก็คนนั้นโยนบอลใส่ตอนเค้าหันหลัง แม่บอกว่าเป็นคนดีห้ามทำอะไรลับหลังคนอื่น แบคฮยอนเลยสู้"

เก่งมากค่า กูยอม

ไม่รู้ไปสู้กันอีท่าไหน เขาแอบไปหาที่สูบบุหรี่แค่แป๊บเดียว กลับมาอีกทีก็ได้ยินเสียงแหกปากร้องไห้แล้ว ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเสียงแบคฮยอน แต่พอเห็นกับตาก็พบว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังโซโล่น้ำตา ขณะที่เจ้าก้อนตัวน้อยของเขายืนน้ำตาซึม ซึ่งสาเหตุคงเป็นเพราะเจ็บตัวจากรอยแดงที่แก้มและแขน

ชานยอลพาเจ้าตัวดื้อกลับบ้าน ซึ่งคนเป็นแม่ก็รีบเข้าไปประคบประหงมลูกชายเพียงคนเดียวพร้อมจูบขมับโอ๋

พอเห็นอย่างนั้นเขาจึงทำท่าจะกลับบ้านไปงีบสักชั้วโมงก่อนตื่นมาวาดการ์ตูร แต่อยู่ๆแบคฮยอนก็เบะปาก แล้วบอกว่า 'ถ้าเซมไป เค้าจะเจ็บแผล'

แหม... ตอแหลแต่เด็ก...

"เดี๋ยวแม่ทำแผลให้นะ"

"ไม่เอา เค้าจะให้เซมทำให้"

ประโยคนั้นทั้งเอาแต่ใจและออดอ้อนในเวลาเดียวกัน ชานยอลมองเจ้าตัวน้อยที่ยืนให้แม่หอมแก้มปลอบเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวิ่งมาหาเขา พร้อมยืดตัวเป็นเชิงขอให้อุ้ม...

17:13 น.

เอาละมึง... การทำแผลคืนนี้จะดุเดือดแค่ไหนเดี๋ยวรู้เลย

TBC

เขียนเล่นๆแก้เซ็งค่ะ เชิญด่าความบาปมลินค่ะได้ที่ #SFเซมที่รัก เลย 55555555