“ผมต้องเชื่อพี่ไหม”
ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิงก่อนที่ร่างของแบคฮยอนจะถูกพลิกให้นอนลงกับเตียงและถูกคร่อมทับด้วยคนตัวโตกว่า พี่พระเอกก็เป็นซะอย่างนี้ ชอบจูบปิดปากให้เขาหยุดพูด ไม่ก็จูบเพื่อทำให้ลืมคำถาม
แบคฮยอนได้แต่หลับตา โอบกอดรอบคอแกร่งรับความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ มันเนิบนาบ เชื่องช้า เหมือนอย่างที่เคยเกิดขึ้นในหลาย ๆ ครั้ง ซึ่งมันชวนให้นึกไปถึงความรู้สึกแรกตอนถูกจูบว่าคนตัวเล็กเคยประหม่ามากแค่ไหน
เสียงลมหายใจตอนผ่อนออกเมื่อปรับองศาการจูบนั้นทำให้เด็กน้อยใจสั่นขึ้นเป็นทวีคูณ มันทำให้อดนึกถึงเรื่องอย่างว่าไม่ได้เมื่อบรรยากาศและปลายจมูกของอีกฝ่ายเลื่อนลงมาหยุดที่ซอกคอของเขา อีกทั้งริมฝีปากที่คลอเคลียกดจูบพร้อมรดลมหายใจลงมา แบคฮยอนไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าพี่พระเอกกำลังอึดอัด
“พี่...”
เสียงนี้เป็นเหมือนสัญญาณเตือนบอกให้ชายหนุ่มหยุดทุกการกระทำ ใบหน้าหล่อละออกจากซอกคอขาวที่เขาฝังจมูกและกดจูบลงไปอย่างหลงใหลนับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็สำนึกได้ถึงความผิดชอบชั่วดี
ชานยอลยันมือไว้กับผืนเตียงมองใบหน้าคนตัวเล็กที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่กระดุมเสื้อนอนสองเม็ดบนสุดกลับถูกริดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้ตัว แบคฮยอนไม่ควรมองมาด้วยสายตาแบบนั้น ถึงปาร์คชานยอลจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ในวินาทีนี้เขาเองก็มีสติไม่มากพอที่จะแยกแยะคำว่าไร้เดียงสากับยั่วออกจากกันได้
“ให้... ผมช่วยพี่บ้างไหม?”
ไม่ควรมีคำพูดแบบนี้หลุดออกมาจากปากแบคฮยอน รวมไปถึงมืออันสั่นเทาที่กำลังทาบบนแผงอกเขา ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนลงอย่างประหม่าราวกับหยั่งเชิงว่าปาร์คชานยอลวัยยี่สิบแปดจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
ระหว่างรั้งข้อมือเล็กไว้แล้วบอกให้หยุด หรือจะรอดูว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงต่อไปโดยไม่ออกปากห้ามสักคำ
นานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องอดทน หักห้ามใจไม่ให้เรื่องมันเลยเถิด แต่ยิ่งห้าม ยิ่งบังคับใจเท่าไหร่ความต้องการที่จะสัมผัสเด็กคนนี้มันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เราอาจจะสนิทและเข้าใจกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน แบคฮยอนถึงได้วางใจจนยอมให้ถึงเนื้อถึงตัวได้
ชายหนุ่มกำลังประหม่า นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้ เท่าที่จำได้ก็คงเป็นครั้งแรกที่คนอ่อนต่อโลกอย่างปาร์คชานยอลได้รู้จักคำว่าเซ็กส์
แบคฮยอนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากันตอนที่ยันตัวลุกขึ้น ร่างสูงเลียริมฝีปากพลางนั่งลงกับผืนเตียง ก่อนที่สองมือเล็กจะเอื้อมมาหยุดอยู่ที่หัวกางเกงนอนยางยืดของเขา
ชั่ววินาทีที่ชายหนุ่มได้มีโอกาสเห็นใบหน้าอีกฝ่าย แบคฮยอนหน้าขึ้นสีจัดกับสถานการณ์น่าอึดอัดที่เป็นอยู่ แต่ร่างเล็กก็เลือกให้สองมือที่กำลังสั่นเทารั้งกางเกงนอนของเขาลงจนส่วนแข็งขืนดีดผึงออกมา
“...”
“...”
ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวอยู่โดยรอบ ชานยอลหลุบสายตาลงมองเด็กน้อยที่กำลังประณีตถอดกางเกงขายาวออกจากข้อเท้าของเขาก่อนจะแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงระหว่างขา
ไม่มีบีเกิ้ลวัยเจ็ดเดือนที่มักจะมองมาอย่างออดอ้อน แบคฮยอนเอาแต่ก้มหน้าอย่างขลาดอายราวกับว่ากำลังรวบรวมความกล้าอยู่ ซึ่งผู้ใหญ่อย่างเขาก็ไม่ได้ขอให้เร่งรีบ แม้ว่าความอึดอัดทั้งหมดจะส่งไปรวมที่ส่วนนั้นแล้ว
“แบคฮยอน...”
พระเอกหนุ่มมาดขรึมที่ใคร ๆ ต่างบอกว่าเย็นชา เก็บอาการเก่ง ไม่เคยแสดงจุดอ่อนให้ใครเห็น บัดนี้กำลังส่งเสียงแผ่วไปยังคนตัวเล็กที่แลบลิ้นออกมาแตะกับส่วนไวต่อความรู้สึก
“อา...”
ร่างสูงหลับตาลงพลางผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ เมื่อส่วนนั้นกำลังถูกปรนเปรอด้วยลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสา สองมือแกร่งยันไว้ข้างหลังกำผ้าห่มแน่นราวกับว่ามันคือความผิดชอบชั่วดีในใจที่เขาอยากขยำให้แหลกสลายไปถ้าหากมันมีตัวตน
เด็กน้อยรู้สึกร้อนไปทั้งหน้ากับความแปลกใหม่ที่ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อนได้ เสียงครางทุ้มต่ำของพี่พระเอกชวนให้ขนลุกซู่ แบคฮยอนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ทำไปมันดีแล้วหรือยัง และต้องทำยังไงอีกฝ่ายถึงจะรู้สึกดีไปกว่านี้
ร่างเล็กหลับตาลงแน่นแล้วใช้ปากครอบส่วนแข็งขืนที่กระตุกเล็กน้อยเมื่อถูกสัมผัส แต่ถึงอย่างนั้นความล้ำลึกก็ยังจัดการทั้งหมดไว้ด้วยปากของเขาไม่ได้ สองมือประคองแกนกายแข็งแรงที่อัดแน่นเต็มโพรงปาก หัวใจของแบคฮยอนกำลังจะหลุดออกมาอยู่แล้วกับความขลาดอายที่ก่อขึ้นเอง
“อะ... อือ... อือ”
ชานยอลขบกรามแน่นมองศีรษะทุยที่กำลังผงกขึ้นลง เสียงอื้ออึงในลำคอตอนรับส่วนนั้นเข้าไปในปากนั้นกระตุ้นอารมณ์ดิบของเขาจนอยากกระแทกสวนเข้าไปแรง ๆ แต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปวางบนศีรษะคนตัวเล็กพร้อมเสยผมม้าที่เป็นอุปสรรคในการมองขึ้นไป ปากสีเชอรี่ตอนรูดรั้งส่วนแข็งขืนนั้นกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ชานยอลครางเสียงต่ำพร้อมขยับสะโพกเล็กน้อย มันคงไม่ดีแน่ถ้าแบคฮยอนสำลักเพราะเขาดันมันเข้าลึกเกินไป
ความไม่ประสีประสาคือเสน่ห์อย่างหนึ่งของการเป็นเด็ก พระเอกหนุ่มไม่ได้รู้สึกขัดใจตอนฟันขาวครูดแกนกายในขณะที่เขากำลังเสียวซ่านสุด ๆ
“อา...”
ชานยอลซี๊ดปาก เขาจะต้องทำยังไงกับเด็กคนนี้ที่ช้อนตามองพร้อมคายส่วนแข็งขืนออกมาจนน้ำลายเยิ้มแล้วเช็ดปากตนเองด้วยหลังมือ บีเกิ้ลวัยเจ็ดเดือนกำลังออดอ้อนเจ้านายด้วยการทำให้พอใจอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กแลบลิ้นออกมาเลียส่วนนั้นตั้งแต่ส่วนโคนราวกับว่าเป็นไอติมแท่งโปรด
“...!!”
ร่างเล็กเบิกตาอย่างตกใจทันทีที่ถูกคนตัวโตรั้งข้อมือจนถลาเข้าหาแผงอกกว้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แบคฮยอนไม่มีเวลาให้สมองได้ตั้งคำถาม พอก้มลงก็พบว่าตอนนี้เขาได้ขึ้นมานั่งทับบนตักแกร่งของพระเอกหนุ่มเสียแล้ว
เด็กน้อยหน้าขึ้นสีจัด สีหน้าของพระเอกตอนนี้เซ็กซี่จนเลือดในร่างกายของเขาทำงานรวนไปหมด ไหนจะส่วนแข็งขืนที่ยังคงไม่สงบ มันกำลังเสียดสีกับสะโพกมนผ่านกางเกงนอนราวกับว่าอยากใส่เข้ามาแทบแย่
“ผมจะจัดการคุณยังไงดีแบคฮยอน?”
เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหูไม่ได้ทำให้เด็กอายุสิบเจ็ดตัวสั่นได้เท่ากับริมฝีปากที่กดจูบลงบนพวงแก้ม และตามด้วยปลายจมูกโด่งที่เลื่อนลงต่ำเรื่อย ๆ จนถึงแผงอกขาวที่กระดุมถูกริดออกไปเมื่อก่อนหน้านี้
ร่างเล็กหลับตาแน่นเพียงแค่ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนยอดอก สองมือที่เคยวางอยู่บนไหล่กว้างค่อย ๆ เลื่อนขึ้นสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีเข้มของคนตรงหน้าก่อนจะหลุดเสียงครางออกมากับสัมผัสวาบหวามที่ดูเหมือนว่าคราวนี้จะเปลี่ยนคนคุมเกมไปแล้ว
“อา... พี่ชะ... พี่ชาน... อื้อ”
คนตัวเล็กโยกไหวไปตามแรงส่งของอีกฝ่าย แม้ว่าส่วนแข็งขืนจะไม่ถูกสอดใส่แต่เขากลับรู้สึกดีจนสมองขาวโพลนไปหมด ร่างสูงตวัดลิ้นหยอกล้อกับยอดอก ดูดดึงจนเกิดเสียงพร้อมกับประคองสะโพกมนให้เสียดสีกับส่วนแข็งขืน
แค่นั้นแบคฮยอนก็เกือบจะเสร็จอยู่แล้ว แต่มือแกร่งกลับสอดเข้ามาในกางเกงนอน ของเขาพร้อมกอบกุมส่วนแข็งขืนที่มีขนาดแตกต่างกัน รูดรึงและคลึงตรงส่วนปลายจนเผลอส่งเสียงครางน่าเกลียดออกมาอย่างปิดไม่ปิด
“อะ... อะ... อา...”
เสียงของแบคฮยอนคงน่าเกลียดอีกฝ่ายถึงได้ปิดปากเขาด้วยการจูบ แต่วินาทีนี้เด็กน้อยอยากให้ร่างสูงจัดการเขาด้วยวิธีนี้ สองมือเล็กโอบใบหน้าหล่อเอาไว้ ดวงตาคมที่เฉยมองมาอย่างเรียบเฉยเมื่อครั้งที่ยังไม่รู้สึกดีต่อกันกำลังฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์
พี่พระเอกคงห่างเหินจากเรื่องแบบนี้มานาน อีกทั้งตัวเขาเองก็เพิ่งได้เรียนรู้มันเป็นครั้งที่สอง เราสบตาและจูบกันซ้ำ ๆ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก ดูเหมือนว่าในวินาทีนี้มันจะไม่ใช่การช่วยพี่พระเอกฝ่ายเดียวเสียแล้ว
แบคฮยอนครางเสียงติดขัดในลำคอเมื่อมือแกร่งเร่งจังหวะรั้งรูดส่วนแข็งขืนของเขาเร็วยิ่งขึ้น เพียงแค่ชั่วอึดใจเดียวร่างเล็กก็ปลดปล่อยออกมาเต็มเสื้อนอนราคาแพงของอีกฝ่าย
“...”
“แฮ่ก...”
ร่างเล็กหอบหายใจหนักซบหน้าลงกับไหล่กว้าง พระเอกหนุ่มหยุดการกระทำทุกอย่างเพื่อให้เด็กน้อยได้หยุดพัก แต่เพียงแค่ครู่เดียวแบคฮยอนก็ปรือตาขึ้น เสียงลมหายใจของคนตัวโตนั้นบางเบาแต่ก็ชัดเจน และก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกคนที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย
คนตัวเล็กผละออกมาสบตากับพระเอกหนุ่ม ชานยอลยิ้มบาง ๆ พลางไล้นิ้วหัวแม่มือลงบนแก้มขาว แบคฮยอนถอยตัวออกจากตัก ในทีแรกเขาคิดว่าคนตัวเล็กคงลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใหม่ให้เขาใส่
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น...
เมื่อเด็กอายุสิบเจ็ดนั่งคุกเข่าแล้วก้มหน้าลง... ก่อนจะประคองส่วนแข็งขืนที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยเอาไว้ด้วยสองมือ
“ผมจะไม่หยุด... จนกว่าจะช่วยพี่เสร็จ...”
“...”
“ตอนนั้นพี่บอกว่าชอบเวลาผมเรียกชื่อพี่”
เด็กน้อยช้อนตามองคนตรงหน้าอย่างประหม่า เขาเห็นว่าพระเอกหนุ่มยังคงนั่งนิ่งหากแต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความต้องการ ‘เริ่มก่อนได้เปรียบ’ คำนี้ยังคงก้องอยู่ในหัว ถ้าไม่อยากถูกเบื่อ... แบคฮยอนก็ต้องเอาใจผู้ใหญ่ให้เป็น
“ตอนนี้พี่อยากลองเป็นฝ่ายเรียกชื่อผมดูไหม...”
“...”
ชานยอลขบกรามแน่น แบคฮยอนไม่ควรพูดด้วยสีหน้าแบบนั้นในเวลาที่เขากำลังปะทุเป็นไฟ ชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเองว่าจะเอายังไง ที่อดทนมาตลอดมันพังไม่เป็นท่าเมื่อวันนี้เขาได้เลยเถิดเป็นครั้งที่สองแล้ว ต่อให้มันยังไม่ใช่อย่างเป็นทางการก็ตาม ที่ตั้งใจว่าจะทะนุถนอมน่ะจะทำได้ถึงเมื่อไหร่กัน?
“ถ้าวันนี้มีคะแนนให้กับการรุกก่อนได้เปรียบ ผมจะให้คุณแปดเต็มสิบ”
รอยยิ้มที่จุดอยู่ตรงมุมปากของพระเอกหนุ่มยังไม่ทำให้แบคฮยอนหน้าขึ้นสีได้เท่ากับสายตาคู่นั้นที่ดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ชานยอลโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้คนตัวเล็กพลางหลุบสายตาลงมองส่วนแข็งขืนของตนเองที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยพร้อมกระซิบด้วยเสียงแหบพร่าว่า...
“อ้าปากสิแบคฮยอน คืนนี้ผมจะทำให้คุณเกลียดการได้ยินชื่อตัวเองไปเลย”
60%
ดอพเพลเขียนค่ะ กลับไปหวีดได้ในนี้
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1325473
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น