#ficzombie | chapter 26 ` kaihun

“แล้วถ้าเหตุผลที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่คือคุณ...มันจะฟังขึ้นหรือเปล่าครับจงอิน?”

“...”

“ผม...อยากอยู่กับคุณครับ”

ความอดทนขาดผึงกับคำพูดที่มาพร้อมกับแววตาที่เหมือนกับลูกแมวถูกทิ้ง มือหนารั้งท้ายทอยคนตรงหน้าเข้ามารับจูบร้อนแรงก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานราวกับอดกลั้นมานาน เซฮุนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเผยอปากรับจูบ ร่างบางครางในลำคอเบา ๆ เมื่อร่างของเขาถูกดันให้เซถอยหลังไปชิดกับผนังเย็น แม้ว่าจะมีเสื้อยืดที่ขวางกั้นอยู่แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความเย็นของมัน

ริมฝีปากหยักกดจูบซ้ำ ๆ จนแทบสำลักจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ สองแขนตวัดโอบรอบคอแกร่งเอาไว้เมื่อเอวบางถูกรั้งเข้ามาให้แนบชิด ทั้งที่ควรผละออกจากกันได้แล้วแต่ทั้งคู่ก็ยังแลกจูบกันอยู่อย่างนั้นราวกับว่าโหยหากันและกันมานาน...

ก๊อก ๆ

“เฮ้ยจงอิน มึงอยู่ข้างในป่ะวะ?”

“...”

“...”

จงอินเป็นฝ่ายผละริมฝีปากออกมา ใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ปลายจมูกทำให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนของอีกคนที่กำลังหอบหายใจหนักขณะที่ยังสบตากันและกัน นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของคนตรงหน้าทำให้เสียงของคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของประตูกลายเป็นเพียงแค่เสียงนกเสียงกาที่ใครเขาจะอยากสนใจในตอนนี้

ก๊อก ๆ

“จงอิน”

ประตูถูกเคาะซ้ำอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเสียงของลู่หานจะมีน้ำหนักน้อยกว่าใบหน้าเชิญชวนของเด็กหน้าตาย เสียงของผู้มาใหม่เงียบไปในวินาทีถัดมาคาดว่าลู่หานคงตัดใจเดินออกไปแล้ว ร่างหนาไล้นิ้วหัวแม่มือไปบนริมฝีปากทีกำลังบวมเจ่อก่อนจะกดจูบซ้ำลงไปอีกครั้ง

“...”

ไม่มีใครพูดอะไรในสถานการณ์แบบนี้ โอเซฮุนไม่ได้ใสซื่อจนต้องยิงคำถามโง่ ๆ ออกไปว่า ‘คุณจะทำอะไร’เมื่อจงอินช้อนตัวเขาขึ้นไปนั่งบนซิงค์ล้างหน้า แต่คราวนี้เป็นร่างบางที่เป็นฝ่ายโน้มหน้าลงไปจูบคนที่ยืนอยู่ตรงระหว่างขาก่อน เซฮุนยกแขนขึ้นโดยไม่ต้องให้สั่งเมื่ออีกฝ่ายถลกเสื้อของเขาขึ้นมา เสื้อยืดสีดำถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนที่ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นเมื่อลิ้นร้อนแตะลงบนยอดอกพร้อมกับกระหวัดลิ้นวนทั่วจนชื้นน้ำลายอีกทั้งยังดูดดึงจนเขาเผลอแอ่นอกรับโดยไม่รู้ตัว

เสียงลมหายใจติดขัดกับความรู้สึกบางอย่างที่ตีขึ้นมาตามแรงปลุกเร้า มือทั้งสองข้างค้ำไว้ข้างหลังขณะที่อีกฝ่ายกำลังปรนเปรอให้ สมองขาวโพลนไปหมด เรี่ยวแรงที่เคยมีเลือนหายไปกับสัมผัสที่ล้ำลึกมากขึ้น ยิ่งตอนที่มือของจงอินลูบไล้ลงมาจนถึงเป้ากางเกงของเขาน่ะ...ใช่...ตอนนั้นแหละ

“อื้อ...จงอิน...”

“ถอดเสื้อให้ฉันสิ”

เซฮุนเรียกสติตัวเองที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดกลับคืนมาก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วช่วยอีกฝ่ายถอดเสื้อออกสบตากันแค่ครู่เดียวร่างบางก็ต้องเชิดหน้าขึ้นอีกครั้งเมื่อจงอินโน้มใบหน้าลงมาให้ความสนใจกับยอดอกเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันค่อย ๆ ลากต่ำลงมาจนถึงสะดือริมฝีปากหยักกดจูบลงบนหน้าท้องแบนราบซ้ำ ๆ พร้อมกับช่วยปลดกางเกงที่เป็นอุปสรรคออกไปให้พ้นทาง

“ขยับหน่อย” จงอินเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่ไม่รู้ว่ากำลังมีสีหน้าแบบไหนแล้วก็ก้มลงไปอีกครั้งเมื่อเซฮุนยกสะโพกขึ้นเพื่อให้เขาดึงกางเกงลงไปได้

มือหนาจับข้อเท้าทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนซิงค์พร้อมกับแหวกขาเรียวออก เซฮุนเขินจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแต่ถ้าถามว่าอยากให้จงอินหยุดไหม...เขาก็คงตอบว่าไม่...

“อ..อ๊ะ...”

ร่างบางนิ่วหน้าพร้อมกับกัดริมฝีปากแน่นเมื่อแกนนิ้วแทรกเข้ามาอย่างช้า ๆ ส่วนทางจงอินก็กำลังแย่ไม่ต่างจากเซฮุนนักหรอก ในหัวของคนลามกอย่างเขาในตอนนี้เรื่องการเบิกทางบ้าบออะไรนั่นมันช่างเสียเวลาเหลือเกิน แต่กับผู้หญิงซิงยังต้องเริ่มด้วยการใช้นิ้ว งั้นผู้ชายที่ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนก็คงต้องพึ่งมันเหมือนกัน

“จ...จงอิน...อ...”

พอเห็นเซฮุนมีสีหน้าไม่ค่อยดีนักแถมยังจิกเล็บลงบนไหล่เขาจนแสบไปหมดแบบนี้ก็เลยนึกห่วงอยู่ในใจ แต่ถ้าให้เลือกจัดการเด็กหน้าตายตรงหน้ากับให้ถอนนิ้วออกมาแล้วช่วยใส่เสื้อผ้าให้เพราะความสงสาร...คุณก็คงรู้ใช่ไหมว่าคนอย่างคิมจงอินจะเลือกอะไร?

“เสียใจด้วยนะ...เพราะต่อให้นายแหกปากร้องให้ตายฉันก็ไม่หยุดหรอก...” เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหูที่มาพร้อมกับการเคลื่อนไหวของแกนนิ้วทำให้ร่างบางแทบเป็นบ้า

ใบหน้าคมซุกลงกับซอกคอขาว ค่อย ๆ พรมจูบสลับกับไล้เลียไปทั่วร่างอย่างหลงใหล ครั้งหนึ่งที่เขาคิดว่าต่อให้ตายยังไงก็คงไม่มีทางเกิดอารมณ์กับผู้ชายด้วยกันได้หนำซ้ำยังพูดสบประมาทลู่หานไปแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้คนอย่างคิมจงอินจะกินน้ำลายตัวเองเข้าเต็ม ๆ

“ดีขึ้นยัง?”

“...ย...ยังครับ”

“แล้วเมื่อไหร่จะดีวะ” จงอินสบถอย่างหัวเสีย ขอบอกเลยนะว่าไม่เคยดูหนัง GV มาก่อน เขาไม่รู้หรอกว่าจะต้องทำยังไงถึงจะปรนเปรอให้อีกฝ่ายรู้สึกดีได้ แต่ที่รู้ ๆ คือมันทำกันทางนี้

“อ...อา...” เสียงครางติดขัดเมื่อมือหนาเลื่อนลงมากอบกุมส่วนนั้นของเขาพร้อมกับรูดขึ้นลง ตอนนี้คิมจงอินสำเหนียกได้แล้วว่าผู้ชายที่เป็นฝ่ายรับก็ต้องการปลดปล่อยจากไอ้นั่นเหมือนกัน “อ...อื้ม...” ร่างบางครางเสียงหลงกับฝ่ามือหนาที่กำลังขยับเป็นจังหวะเร็วยิ่งขึ้น

“อดทนนิดนึงนะ” จงอินกระซิบบอกพร้อมกับปลดเข็มขัดและกางเกงให้ลงไปกองที่ข้อเท้า ดวงหน้าหวานขึ้นสีจัดเมื่อเห็นกายร้อนเต็มตาจากแสงสว่างที่ส่องเข้ามาทางช่องหน้าต่างบานเล็กในห้องน้ำ

“ไปที่เตียงไม่ได้เหรอครับ...” เซฮุนถามด้วยความขลาดอาย

“ไม่มีเตียงอะไรทั้งนั้นแหละ” จงอินขบกรามแน่นเมื่อเขากำลังสอดใส่ส่วนนั้นเข้าไปในช่องทางรักของร่างบาง คิ้วเรียวขมวดมุ่นพร้อมกับฟันคมที่กัดริมฝีปากล่างไว้แน่นกับความเจ็บปวดที่ได้รับ

“เจ็บ...”

“รู้แล้ว...นี่ก็เจ็บเหมือนกัน” จงอินบอกทั้งที่ยังนิ่วหน้าเมื่อส่วนนั้นเข้าไปได้แค่ครึ่งเดียว พอเห็นเซฮุนเบ้หน้าแบบนั้นแล้วก็หมั่นเขี้ยว เลยโน้มตัวเข้าไปเอาปากตบปากสักที

“อืม...”

“ดีขึ้นหรือยัง...?” ร่างหนาถามเสียงแหบพร่าพร้อมกับรั้งเอวบางเอาไว้แล้วค่อย ๆ ขยับสะโพก เซฮุนส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วโผเข้ากอดอีกคนก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้างที่มีกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ จงอินก้มลงมาใกล้ใบหูของคนที่ครางอือในลำคอยามที่เขาสอดแทรกส่วนนั้นเข้าออกแล้วก็กระซิบเบา ๆ

“แต่ฉันรู้สึกดีแล้ว...”

“อื้อ!”

เซฮุนขูดเล็บไปตามแผ่นหลังกว้างเมื่อคนตรงหน้าโถมกายเข้ามาอย่างหนักต่างจากเมื่อครู่ที่เก้ ๆ กัง ๆ จนดูเหมือนว่าจะล้มเลิกความตั้งใจไป ร่างบางครางไม่เป็นศัพท์เมื่อความรู้สึกซ่านเสียวเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

วงแขนแกร่งสอดเข้าใต้ขาพับแล้วเริ่มขยับส่วนนั้นอีกครั้ง พอได้ยินเสียงครางของคนใต้ร่างจงอินก็ได้ใจส่งกายเข้าออกเร็วยิ่งขึ้นจนร่างของเซฮุนโยกคลอนไปตามแรง

“จงอิน...”

“ดีแล้วใช่ไหม?”

“ครับ...”

“งั้นก็รัดฉันให้แน่นกว่านี้สิ”

เซฮุนคลายวงแขนออกจากรอบคอแกร่งก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมือลงมาบนแผงอกแกร่ง ดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการ จงอินหยุดการกระทำแล้วลดระดับสายตาลงเมื่อปลายนิ้วเรียวที่กำลังลูบผ่านรอยแผลบนแผงอกของเขาที่เซฮุนเป็นคนทำ

“เจ็บเหรอครับ...”

“นิดหน่อย...”

ร่างหนาตอบพลางเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่รั้งตัวเขาเข้าไปใกล้ทั้งที่ส่วนนั้นยังคงเชื่อมต่อกันอยู่ สองแขนเรียวตวัดกอดรอบคอเขาอีกครั้งและมือซนของเขาก็ยกสะโพกมนให้ยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อการสอดใส่ที่ล้ำลึกยิ่งขึ้นตามสัญชาติญาณ

“ถ้าเจ็บ...ก็กอดผมให้แน่นกว่านี้สิ...”