#มนุษย์แบคฮยอน | chapter 24 ` chanbaek

“...”

ดูเหมือนว่าตอนนี้เสื้อจะกลายเป็นอุปสรรค แต่ชานยอลกลับไม่คิดจะถอดมันออกให้ แบคฮยอนหอบหายใจปรือตามองเพดานห้อง เมื่อร่างของเขาถูกประคองให้นอนราบลงกับผืนเตียง

ตอนนี้หน้าหนาวจริงเหรอ ทำไมถึงได้ร้อนแบบนี้ เสียงปลดหัวเข็มขัดคือเสียงเดียวที่ร่างเล็กได้ยิน และมันส่งผลให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมากกว่าเดิม เพดานสีเทาเข้มคือที่ยึดสายตา ภาพทุกอย่างพร่ามัว แต่มันก็เริ่มชัดขึ้นเมื่อใครอีกคนขึ้นคร่อมร่างของเขาเอาไว้

ภาพชานยอลเปลือยท่อนบนทำให้หัวใจที่เคยเต้นเร็วแรงทำงานหนักยิ่งกว่าเดิม ร่างผอมสูงนั้นมีเพียงแค่เสื้อกับเข็มขัดที่ถูกถอดออก อีกทั้งซิปกางเกงยีนส์ซึ่งถูกรูดลงจนสุด เผยให้เห็นขอบกางเกงชั้นในสีเข้มที่โผล่พ้นออกมา

ร่างเล็กหลับตาเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมาจูบอีกครั้ง กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ ยังคลุ้งอยู่ในโพรงปากของเราทั้งสอง แต่น่าแปลกที่มันกลับหวานเมื่อถูกส่งต่อมาจากปากชานยอล

“...”

แบคฮยอนหลับตาแน่น เขาเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังกลั้นหายใจก็ตอนที่ใครอีกคนมุดศีรษะเข้ามาในเสื้อ มันต่างจากเหตุการณ์เปลี่ยนหลอดไฟในวันนั้น ที่ริมฝีปากของชานยอลไม่ได้จงใจกดจูบอย่างแผ่วเบาพร้อมรดลมหายใจอุ่น ๆ ซ้ำลงมาอย่างนี้

ชายเสื้อที่ถูกสวมทับทั้งสองตัวถูกถลกขึ้นด้วยมือแกร่ง แบคฮยอนหดเกร็งหน้าท้องเมื่อริมฝีปากและลิ้นชุ่มน้ำลายแตะลงบนผิวครั้งแล้วครั้งเล่า ลากลงมาอย่างช้า ๆ จนร่างกายปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สัมผัสวาบหวิวที่เกิดขึ้นเรียกเสียงครางน่าเกลียดของเขาออกมาทุกขณะ

“ชาน...”

เด็กตัวสูงค่อย ๆ ถอดกางเกงของคนใต้ร่างออก ชานยอลต้องพยายามข่มใจตัวเองให้ค่อยเป็นค่อยไป สำหรับครั้งแรกที่ควรจะเป็นความทรงจำที่ดีระหว่างเขากับแบคฮยอน รวมไปถึงการจูบที่หนักหน่วงจนเผลอดูดดึงริมฝีปากล่างอีกฝ่ายอย่างหลงใหลนั่นด้วย

ชานยอลเห็นว่าขาของแบคฮยอนกำลังสั่นตอนที่ชั้นในถูกร่นลงมา เด็กหนุ่มก้มลงจูบลงบนโคนขาอ่อนอย่างแผ่วเบาซ้ำ ๆ สลับกับการคลอเคลียด้วยจมูก ก่อนจะเอื้อมไปกุมมือเล็กที่กำผ้าปูที่นอนจนยับ

เด็กหนุ่มจูบตั้งแต่นิ้วหัวแม่มือไล่ไปจนถึงนิ้วก้อยเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายกับสิ่งแปลกใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น แน่นอนว่าสิ่งที่ทำอยู่มันมาจากความกล้า แต่มันก็ยังมีความกลัวแฝงอยู่เมื่อคนตัวเล็กมีท่าทีแบบนี้

“อยากให้หยุดไหม?”

เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหูนั้นสั่นอยู่ไม่น้อย แบคฮยอนคิดว่าชานยอลคงกำลังหักห้ามใจตัวเองเหมือนกันที่ต้องหยุดทุกอย่างเพื่อถามความสมัครใจจากเขา แม้ว่าเจ้าตัวก็คงจะแทบทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

ชานยอลอดทนมานานแค่ไหนแล้ว ร่างเล็กได้แต่ถามตัวเองในใจอย่างนี้ ถึงจะกลัว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจากการปลุกเร้ามันก็ทำให้เขารู้สึก แบคฮยอนไม่ได้ใสซื่อถึงขนาดนั้น การแสดงความรักด้วยร่างกายมันไม่ใช่เรื่องผิด เขารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

เราสบตากันท่ามกลางความมืด และให้ความเงียบเป็นตัวช่วยในการตัดสินใจ ชานยอลสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มีการบังคับใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าแบคฮยอนไม่ต้องการ เขาก็พร้อมจะผละตัวออกแล้วลุกขึ้นไปใส่กางเกง

ร่างเล็กโอบใบหน้าคมที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ช่วงหายใจ ความหนาวของชั้นบรรกาศทำให้บางส่วนของร่างกายเย็นยะเยือก และต่างฝ่ายต่างก็คงต้องการไออุ่นซึ่งกันและกัน แบคฮยอนตอบคำถามนั้นด้วยการจูบแผ่วเบา ก่อนจะร้อนแรงขึ้นเมื่อชานยอลแทรกลิ้นเข้ามา

สิ่งเดียวที่แบคฮยอนทำได้คือหลับตาแล้วหอบหายใจ เมื่อตอนนี้มือของชานยอลช่วยปรนเปรอส่วนนั้นให้ ทุกอย่างมันค่อยเป็นค่อยไป ในขณะที่ร่างกายของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เพราะสัมผัสเหล่านั้น

“...!!!”

แบคฮยอนกัดริมฝีปากแน่น เขาไม่อยากส่งเสียงน่าเกลียดออกมาอีก แต่มันก็เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะกักกั้นเอาไว้เมื่อชานยอลลงลิ้นกับส่วนกลางลำตัวของเขา มือที่หาที่วางไม่ได้นั้นร่วงลงไปกับผืนเตียงอีกครั้ง ผ้าปูที่นอนสีครีมซึ่งเคยขึงตึงไว้กับเตียงยับยู่ยี่เพราะมือเล็กขยำมันเพื่อผ่อนคลาย

ไม่ว่าชานยอลจะสัมผัสตรงไหน มันก็รู้สึกดีไปหมด

“จูบหน่อย...”

ชานยอลไม่ได้บอกให้แบคฮยอนเตรียมพร้อมสำหรับความเจ็บ ไม่แม้แต่จะบอกให้หายใจเข้าลึก ๆ ตอนที่ส่วนนั้นกำลังสอดใส่เข้ามาอย่างยากลำบาก ร่างเล็กเพียงแค่เผยอปากรับจูบพร้อมจิกปลายเล็บลงบนไหล่กว้าง เมื่อความเจ็บปวดได้แทรกเข้ามาได้ในที่สุด

“อะ...”

หยดน้ำใสไหลออกจากหางตาเมื่อคนบนร่างเริ่มขยับ แบคฮยอนผละริมฝีปากออกมาหอบหายใจ และชานยอลเองก็เช่นกัน คนตัวสูงหลับตาลงพลางเลียริมฝีปากกับความคับแน่นที่รัดรึงส่วนนั้นของเขา เด็กหนุ่มได้แต่บอกตัวเองว่าให้ใจเย็นเข้าไว้ นี่คือครั้งแรกของแบคฮยอน

ชานยอลมองคนใต้ร่างที่ยังคงสวมเสื้อสองตัวไว้เหมือนในทีแรก หากแต่มันคงไม่สามารถช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้คนตัวเล็กได้เท่าที่ควร เมื่อคอเสื้อทั้งสองตัวหลุดรุ่ยลงมาจนเห็นกระดูกไหปลาร้าและหัวไหล่

เชื่อแล้วว่าการดื่มแอลกอฮอล์ทำให้อารมณ์คนเราเพิ่มขึ้นสูงมากกว่าปกติ และตอนนี้สิ่งที่ปาร์คชานยอลอยากทำคือการขยับสะโพกมากกว่าการถอนกายออกแล้วก้มลงไปจูบขมับคนตัวเล็กอย่างปลอบโยน

“แบคฮยอน...”

“...”

เขากำลังทำผิดหรือเปล่านะ ที่ยัดเยียดความต้องการให้คนตัวเล็กแบบนี้ ชานยอลผ่อนแรงลงแล้วใช้ความคิดขณะขยับกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า เขาควรจะหยุดดีไหม?

“ชานยอล...”

เด็กตัวสูงมองหน้าคนที่ที่กำลังหอบหายใจอย่างติดขัดหลังจากผ่านการร่วมรักอย่างหนักหน่วงมาช่วงเวลาหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นฉ่ำไปด้วยน้ำใส ก่อนที่สองมือจะยื่นออกมาเพื่อขอไออุ่นจากเขา

“อยากให้หยุดไหม...”

ชานยอลโน้มตัวลงไปกระซิบถามพร้อมยกสะโพกมนขึ้นเล็กน้อย เขาได้แต่ภาวนาว่าคนใต้ร่างจะปฏิเสธ เพราะการดับไฟที่กำลังปะทุในตอนนี้มันช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกิน

“ไม่...ไม่อยาก...”

เสียงของแบคฮยอนแหบพร่าเหมือนคนกำลังจะขาดใจ อาจเป็นเพราะแรงส่งของสะโพกที่ขยับเข้าออกที่ทำให้คนตัวเล็กเป็นอย่างนี้ เราจูบกันอีกแล้ว นับครั้งไม่ได้เลยที่เราเรียกชื่อกันและกันอย่างโหยหา พร้อมคำบอกรักที่อยากย้ำให้แน่ใจ

ชานยอลอยากจะกอดแบคฮยอนไว้แน่น ๆ เพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ภาพตอนคนตัวเล็กหลับตาแน่นแล้วครางด้วยน้ำเสียงติดขัดกำลังปลุกอารมณ์ให้เด็กหนุ่มที่พยายามเป็นคนใจเย็นสติแตก

ไหนจะร่างกายที่สั่นไหวไปตามแรงส่ง ปาร์คชานยอลได้แต่สั่งตัวเองว่าให้เบาแรงลงหน่อยถ้ายังอยากให้แบคฮยอนเดินด้วยท่าปกติได้ในวันพรุ่งนี้

แสงสว่างวาววับนอกหน้าต่าง ตามด้วยเสียงพลุที่ดังอย่างต่อเนื่อง ชานยอลรั้งร่างคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักเขาแล้วแลกจูบกันอย่างดูดดื่มทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกันอยู่

แสงของพลุหลากสีทำให้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเป็นระยะ แบคฮยอนรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่มันก็สุขล้นเหลือเกินหลังจากผ่านความเจ็บปวดในไม่กี่นาทีแรกมาได้

แบคฮยอนโอบใบหน้าคมไว้เมื่ออีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหว เราสบตากันพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเอาหน้าผากชนกัน ก่อนจะแลกจูบกันอีกครั้ง

เสียงหัวเราะในลำคอเคล้ากับรสจูบ แบคฮยอนโอบรอบคอแกร่งไว้แล้วปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามแรงที่อีกฝ่ายชักนำ

ตอนนี้ปาร์คชานยอลไม่สนใจแล้วว่าพลุจะหน้าตาเป็นยังไง...

ในเมื่อสิ่งที่น่าสนใจอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว