teach me to ___ | chapter 17 ` hunbaek

เซฮุนไม่รอให้ถึงเตียงเลยด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มปล้ำจูบอย่างดุดันพร้อมรั้งสายเดี่ยวสีดำของคนตรงหน้าลงจนเห็นเนินอก แผ่นหลังบางชิดกับผนังเย็นเฉียบ สองมือถูกรวบขึ้นขึงเหนือศีรษะ เสียงลมหายใจสอดประสานอย่างหนักหน่วงจนแทบขาดอากาศหายใจ

มือที่เคยปกป้องด้วยความรักกำลังลูบตามต้นขาขาวก่อนจะสอดเข้าไปในเดรสสั้นรัดรูปจนเลิกขึ้น เซฮุนบดขยี้ริมฝีปากที่เก่งแต่พูดให้เขาเสียใจจนเลอะไปด้วยลิปสติก

ซิบกางเกงถูกปลดอย่างเร่งรีบพร้อมเอาความเป็นชายที่พองโตเพราะสัมผัสจากคนตัวเล็กออกมา เขากดไหล่เธอให้ย่อตัวลงไปใช้ปากอย่างเอาแต่ใจ ซึ่งแบคฮีก็อ้าปากอมมันพร้อมใช้มือรูดรั้งแก่นกายที่แข็งตึงเพราะผู้หญิงคนเดิม

เซฮุนเท้ามือลงกับผนัง ขบกรามแน่นกับสัมผัสอาบยาพิษที่ทำให้ทั้งโกรธและมีอารมณ์ไปพร้อม ๆ กัน เขาอยากบดขยี้บยอนแบคฮีให้แหลกคามือเหลือเกิน ให้สมกับความจริงใจทั้งหมดที่ผู้ชายโง่ ๆ คนนี้เคยเทให้ เซฮุนควงสะโพกเข้าหาความอุ่นของโพรงปากซึ่งปรนเปรออย่างเอาใจ มองความเจ็บปวดมีชีวิตที่ทำมันราวกับว่าที่ผ่านมาไม่เคยผลักไสผู้ชายคนนี้มาก่อน

เด็กหนุ่มอุ้มคนตัวเล็กเข้าเอวก่อนจะวางลงบนเตียงพร้อมแทรกเข้าหว่างขา ดันให้แหวกออกแล้วก้มลงไปจูบไหปลาร้าไล่ลงมาจนถึงเนินอก สองมือกระชากยกทรงไร้สายลงจนสองเต้าเด้งออกมาให้ได้เห็นชัด ๆ เซฮุนซุกหน้าฟัดหน้าอกคนใต้ร่างพร้อมใช้มือขยำจนเต็มมือ

สีหน้าของคนใจร้ายยังคงยั่วเย้าอารมณ์ได้ดีเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้ต่างไปจากเดิมตรงที่เราทำกันแค่ร่างกายแต่ไร้ความรู้สึกแบบที่เคย ไม่สิ... ต้องเรียกว่ามีเพียงโอเซฮุนเท่านั้นที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว

แบคฮีปรือตามองเพดานสีขาว หอบหายใจกับลิ้นร้อนที่เลียผ่านกางเกงในลูกไม้สีดำจนเปียกก่อนจะดุนดันมันเข้าไป เสียงครางแผ่วของคนตัวเล็กคงเป็นเสียงเดียวที่ทำลายความเงียบได้ดีในเวลานี้ แบคฮีขยำกลุ่มผมสีเข้มพร้อมบดส่วนอ่อนไหวเข้าหาลิ้นอีกคนเพื่อให้รู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกฝืนใจเลยสักนิดกับเซ็กส์ครั้งนี้

เซฮุนลุกขึ้นยืนเข่าใช้มือชักรูดความเป็นชายต่อหน้าเด็กสาวที่นอนอ้าขาหอบหายใจ สายตายั่วยวนอย่างนั้นคงมีให้ผู้ชายอีกหลายคนที่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธจนอยากทำลายร่างตรงหน้าให้แหลกเป็นเสี่ยง ๆ

กางเกงในตัวจิ๋วถูกแหวกออกเพื่อให้ส่วนแข็งขืนจ่ออยู่ตรงปากทาง เขาไม่ได้ใส่ถุงยางเพราะไม่คิดว่าจะได้ทำเรื่องแบบนี้หลังจากถูกเมินเฉยมานาน แต่น่าแปลกใจเหลือเกินที่แบคฮีไม่ห้ามเหมือนทุกครั้ง

“อะ... อื้อ!”

ไม่มีความอ่อนโยนสำหรับอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความโกรธและน้อยใจ เซฮุนขบกรามแน่นเมื่อช่องทางในกลีบสาวบีบรัดจนอยากกระแทกเข้าไปแรง ๆ เสียเดี๋ยวนี้ แบคฮีบิดกายเร่า สองมือขยำผ้าปูสีขาวจนติดมือเมื่ออีกคนไสกายเข้ามาอย่างเนิบนาบแต่ก็ล้ำลึก

เด็กหนุ่มก้มลงดูดยอดถันทั้งที่ยังดันความเป็นชายเข้าออกซ้ำ ๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อ แต่ทุกครั้งที่รู้สึกดีในหัวมันก็พาลคิดไปว่าคงมีอีกหลายคนที่ได้ทำแบบนี้กับร่างกายที่เขาหวงแหน โดยเฉพาะอาจารย์เวรนั่นที่พอจับต้นชนปลายได้หลังจากนึกย้อนกลับไป

“ที่อยากเรียนว่ายน้ำเพราะมันใช่ไหม?”

“อะ! อะ!”

“ได้เกรดดีเลยนี่ คงสอนกันอย่างถึงใจ”

“ฮะ...”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอทำให้คนที่โกรธอยู่แล้วยิ่งโกรธเข้าไปอีก เซฮุนจับหัวเข่าคนตัวเล็กให้แยกออกพร้อมกระแทกความแข็งขืนเข้าไปซ้ำ ๆ มองร่างของผู้หญิงใจร้ายยามไถลไปกับผืนเตียง ทำไมไม่ขัดขืนบ้าง ถ้าทำอย่างนั้นโอเซฮุนจะได้รู้สึกผิดที่พูดแย่ ๆ ออกไป

แต่เธอกลับคล้อยตามราวกับรู้สึกดี เขาจึงอยากรุนแรงมากยิ่งขึ้นเพราะโทสะ

“มันเคยใส่ถุงยางไหม?”

“อะ! อะ!”

“เธอเคยบอกให้มันป้องกันทุกครั้งเหมือนฉันหรือเปล่า?”

“อื้ม... อะ!”

“ที่ไม่โวยวายถึงถุงยางแล้วก็เพราะว่าชินกับการไม่ใช่มันใช่ไหม?”

คนใจร้ายไม่ยอมตอบคำถามใด ๆ เธอเอาแต่ครางเสียงหวาน ปรือตามองเขาราวกับท้าทาย

“ยอมให้มันปล่อยข้างในหรือเปล่า?”

“ถามมากจัง เสียอารมณ์ชะมัด อ๊ะ!” แบคฮีถูกจับขึงข้อมือกับเตียง เซฮุนกัดฟันกรอดแล้วโน้มหน้าเข้าหาคนตัวเล็กพร้อมกระแทกแก่นกาย

“ไม่ตอบแสดงว่าได้ งั้นมันคงไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าฉันจะปล่อยข้างในบ้าง?”

“ก็เอาสิ มีลูกกัน” คนถูกจับขึงมองด้วยแววตาเรียบเฉย หอบหายใจกับเซ็กส์ที่สัมผัสได้แต่ความเจ็บปวดระหว่างเรา “ชีวิตฉันกับนายจะได้พังไปพร้อม ๆ กันเลยทีเดียว”

“...”

“จะได้รู้ว่าการปวดหัวเพราะได้เมียที่คิดว่ารักมากทั้งที่ความจริงก็แค่ชอบมีเซ็กส์ด้วย จะได้รู้ว่าการเป็นประสาทเพราะเสียงลูกร้องไห้ตลอดเวลาเป็นยังไง และนายกับฉันก็ไม่รู้วิธีทำให้หยุดร้อง เด็กคนนั้นจะถูกเลี้ยงโดยพ่อแม่แบบนี้ นายจะเครียดจนกินอะไรไม่ได้เพราะถูกคนรอบข้างกดดัน ทั้งครอบครัวฉัน... ครอบครัวนาย ทุกคนจะไม่มีทางเห็นด้วยกับเด็กที่เกิดก่อนพิธีจบศึกษามหาลัย นายต้องลาออกจากโรงเรียน หางานทำตั้งแต่อายุยังเท่านี้เพื่อเลี้ยงดูฉันกับลูก ไม่มีโอกาสไปเรียนต่อมหาลัยอีก”

“...”

จังหวะไสกายผ่อนลงจนหยุดในที่สุด เซฮุนสบตากับคนตัวเล็กที่น้ำเสียงเปลี่ยนไปจากเดิมจนรู้สึกได้ แบคฮีกำลังโกรธ ผิดหวัง กับความคิดโง่ ๆ ของเด็กผู้ชายอย่างเขาที่ตอนนั้นพูดออกไปเพราะแค่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดเท่านั้น

“เป็นไง ยังอยากลองทำเรื่องโง่ ๆ อยู่อีกไหม?”

“...”

“เรายังเด็กเกินไปสำหรับความรัก รู้ตัวสักที”

เซฮุนกำหมัดแน่นกับความเสียใจที่ไม่มีทีท่าว่าจะลดลง เขาลุกขึ้นรูดซิปกางเกงแล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจร่างกึ่งเปลือยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ริมฝีปากสวยในตอนนี้เลอะไปด้วยลิปสติก นัยน์ตาว่างเปล่าทอดมองกระจกตู้เสื้อผ้าบานใหญ่ที่ทำให้มองเห็นสภาพตัวเองตอนนี้ที่มันน่าสมเพชเหลือเกิน

โอเซฮุนโชคร้ายที่ตกหลุมรักผู้หญิงอย่างเธอ

เขาคงเกลียดเธอแล้วและคงไม่มีใครคอยตามตื๊อขอความรักหรืออยู่ข้าง ๆ ทุกครั้งที่โดดเดี่ยวในโรงเรียนอีก เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้ตั้งแต่แรก... เรื่องนี้เซฮุนไม่เคยเข้าใจ คำว่าเพื่อนมันจบลงตั้งแต่เราจูบกันและให้ความสัมพันธ์เลยเถิดมาเรื่อย ๆ แต่กลับหาสถานะให้ไม่ได้

มันช่างน่าขำที่บยอนแบคฮีเลือกให้เรื่องจบลงด้วยวิธีไม่ต่างจากอาจารย์เลยสักนิดเดียว มันได้ผลดีไม่แพ้กันแต่ต่างตรงที่ผู้หญิงคนนี้ยังคงรักอาจารย์หมดทั้งใจ รักจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะผ่านค่ำคืนที่แสนโหดร้ายไปได้

เด็กสาวควานมือหากระเป๋าที่อยู่ไม่ห่างจากมือมากนัก แต่มันก็ถูกเขี่ยตกจากเตียงจนของข้างในกระจัดกระจายเต็มพื้น ร่างไร้เรี่ยวแรงดึงสายเดี่ยวขึ้นแล้วลงไปเก็บของทีละชิ้นใส่กระเป๋ากระทั่งถึงชิ้นสุดท้าย กุญแจสีเงินที่เป็นคุณค่าทางใจของเธอ

“...”

ผู้หญิงโง่นั่งเงียบ ๆ ข้างเตียง จ้องมองกุญแจสีเงินที่ทำให้นึกถึงใครอีกคนที่เอื้อมมือไม่ถึงอีกแล้ว แบคฮีเอาแต่ลูบมันด้วยนิ้วหัวแม่มืออย่างทะนุถนอมจนม่านตาพร่ามัวและชัดขึ้นอีกครั้งเมื่อกระพริบตา ความเจ็บปวดทั้งหมดถูกขับออกมาเป็นน้ำที่ไหลลงอาบแก้ม

‘ทำไมถึงให้กุญแจบ้านคะ?’

‘เอาเป็นว่าผมไม่ได้ให้มันกับใครง่าย ๆ’

‘อาจารย์กำลังเปิดทางให้หนูเป็นเด็กเห็นแก่ได้ ถ้าเกิดหนูมาตอนอาจารย์อยากอยู่คนเดียวจะทำไง พอถึงตอนนั้นคงโดนรำคาญ โดนเบื่อแน่ ๆ’

‘เบื่อเป็นยังไง ทำไมผมรู้สึกได้แค่ความคิดถึงที่มีต่อคุณจนต้องให้กุญแจบ้านเพราะไม่รู้จะหาข้ออ้างไหนที่จะให้เราได้เจอกันบ่อยกว่าที่โรงเรียน’

กุญแจในมือสั่นเทาไปพร้อมร่างกายเมื่อสุดท้ายเด็กสาวก็ปล่อยให้ค่ำคืนนี้จบไปพร้อมน้ำตาอีกครั้ง สองขาชันขึ้นเมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกหนาวเหน็บรื้นถึงใจ แต่ในวันนี้ไม่มีแม้แต่ร่มสักคันที่คอยกางให้ในวันที่บยอนแบคฮีเปียกปอนไปด้วยฝน ไม่มีอ้อมกอดอุ่น ๆ หรือเสียงทุ้มที่คอยกระซิบบอกว่า ‘ไม่เป็นไร ผมอยู่ตรงนี้’ อีกแล้ว

ไม่มี...

เสียงสะอื้นเงียบ ๆ ที่ไม่มีใครได้ยิน... และไม่รู้ว่าต่อให้ตะโกนร้องไห้กับท้องฟ้า

ผู้ชายคนนั้นจะหันกลับมาสนใจเธอบ้างไหม?

TBC