#ฟิคเปย์เด็ก | chapter 11 ` chanbaek

คนตัวเล็กให้เวลาอีกฝ่ายตัดสินใจอยู่ราว ๆ สิบวินาที แต่ชานยอลก็แค่ก้มหน้าไร้การตอบโต้ใด ๆ แบคฮยอนจึงใช้วิธีสุดท้าย สอดมือเข้าไปในกางเกงนอนขายาวของเด็กหนุ่มตัวสูง

“...!!!”

“ยอมมองหน้าฉันแล้วเหรอเด็กน้อย” ชานยอลเบิกตากว้าง อ้าปากพยายามพูดแต่ดูเหมือนว่าในวินาทีนี้เขาจะกลายเป็นใบ้ไปแล้ว เด็กหนุ่มหลุบตาลงมองมือเล็กที่อยู่ในกางเกงของตนเอง หัวใจเต้นตึกตักจนทำตัวไม่ถูก “อะไรกัน... เพิ่งเสร็จไปเองไม่ใช่เหรอ ทำไมตื่นตัวไวจังเลยล่ะ?”

“อ... อย่าครับ”

ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ แบคฮยอนคว้าท้ายทอยเด็กหนุ่มตัวสูงเอาไว้พร้อมกอบกุมแกนกายแข็งขืนใต้กางเกง เลื่อนไปจนถึงส่วนหัวมนที่ปริ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นเหนียว ๆ เสียงชานยอลหอบหายใจในตอนนี้มันต่างจากตอนที่เคยจูบกัน อีกทั้งขนาดของส่วนนั้นที่มันใหญ่จนไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นของเด็กอายุสิบเก้า

ชานยอลยืนกระตุกเป็นพัก ๆ งอตัวลงเล็กน้อยพร้อมใบหน้าเหยเก แบคฮยอนจึงกดจูบลงบนแก้มสากลากไปจนถึงใบหู ขบเม้มโลมเลียกระตุ้นอารมณ์ดิบ เล่นเอาเด็กหนุ่มอ่อนต่อโลกหลุดครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้

อา... แย่แล้วสิ ตอนแรกคิดว่าจะแกล้งให้ยอมรับ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาคงต้องช่วยเด็กให้ถึงฝั่งฝันเสียแล้ว

“ชอบไหม?” เด็กหนุ่มจะไม่ตอบคำถามน่าอายเด็ดขาด ไม่... ยังไงก็ไม่ “ชอบฉันหรือเปล่า... ชานยอล”

“...”

คุณแบคฮยอนเล่นกระซิบถามเสียงแผ่วแบบนี้ได้อย่างไรกัน ชานยอลขบกรามแน่นขณะที่คนตัวเล็กกำลังขยับข้อมือ รูดส่วนนั้นของเขาจนกางเกงในเปียกเป็นดวง เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้าอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายที่ใบหน้าอยู่ห่างกันแค่คืบเดียว

“ผมชอบคุณ จนอยากทำมากกว่านี้...”

“...” ถึงคราวที่คนอายุมากกว่าเป็นฝ่ายพูดไม่ออกบ้าง แบคฮยอนสบตากับเด็กหนุ่มที่มองมาอย่างจริงจัง ก่อนที่มือใหญ่นั้นจะล้วงเข้าไปจับมือของเขาใต้กางเกง

“ที่มันเป็นแบบนี้... ก็เพราะคุณ”

“...”

“คุณคนเดียว...”

แบคฮยอนไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะกล้าพูด สำหรับเด็กขี้อายอย่างปาร์คชานยอลแล้ว มันเกินความคาดหมายจริง ๆ เด็กตัวสูงรั้งร่างของเขาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกดจูบหนัก ๆ ลงมาราวกับว่าด้ายเส้นสุดท้ายได้ขาดผึงไปแล้ว

คนตัวเล็กละมือออกมาจากกางเกงนอน เมื่อตอนนี้คนที่แผ่นหลังชิดกับผนังเย็นเฉียบกลายเป็นเขา ไม่ใช่เด็กตัวสูงที่เคยขลาดอายจนต้องก้มหน้าหลบหนีการสบตากัน แบคฮยอนจูบตอบเด็กหนุ่มอย่างไม่ลังเล แม้ว่าจูบที่ชานยอลเป็นฝ่ายเริ่มจะดูเก้ ๆ กัง ๆ แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างที่ทำให้เด็กคนนี้น่าสนใจ

“คุณครับ...”

“ว่าไง...”

“ผม...” เด็กหนุ่มหอบหายใจ พลางซบหน้าผากตนเองลงกับหน้าผากคนตัวเล็กราวกับว่าอยากสงบสติอารมณ์ก่อนทุกอย่างจะเลยเถิด

ซึ่งแบคฮยอนเข้าใจดีว่าการถูกปล่อยให้ค้างมันสาหัสแค่ไหน ฉะนั้นเขาจึงล้วงเข้าไปในกางเกงเด็กตัวสูงอีกครั้ง กอบกุมแก่นกายที่ทำให้กางเกงพองนูน มันเต็มมือ มันแข็งขืนจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าสักวันหนึ่งเราได้ร่วมรักกันจะเป็นอย่างไร

“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยเธอเอง” มือข้างขวายังคงรูดรั้งความเป็นชายของเด็กหนุ่มอย่างต่อเนื่อง แบคฮยอนสบตากับอีกฝ่ายก่อนจะเผยอปากรับจูบร้อนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการทางเพศของคนตรงหน้า

“...อา” ชานยอลครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือค้ำลงกับผนังแล้วปล่อยให้มืออุ่น ๆ ของคนตัวเล็กสร้างความสุขให้กับเขา “ขอโทษครับ... อา... คุณ... คุณแบคฮยอน”

ให้ตาย... ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะเกิดอารมณ์ได้เพียงเพราะได้ยินเสียงชานยอลครางอยู่ข้างหู แบคฮยอนพยายามหายใจเข้าลึก ๆ กับสิ่งที่เขาเป็นคนเริ่มต้น และควรจบมันด้วยวิธีเดิม มากกว่าการถอดเสื้อผ้าตนเองออก แล้วเปลี่ยนไปทำเรื่องอย่างว่ากันบนเตียง

เป็นเพราะไม่เคยกับผู้ชายด้วยกัน แบคฮยอนจึงมีความกลัวเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พอสมควร หากเป็นเรื่องช่วยอีกฝ่ายด้วยมือ แน่นอนว่าเขาสามารถทำได้โดยไม่เก็บไปคิดมากในวันถัดไป แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ต้องแก้ผ้าแล้วคิดว่าใครคนหนึ่งต้องเป็นฝ่ายเจ็บ มันก็เป็นเรื่องที่ยังไม่กล้าจินตนาการเหมือนกัน

“ผม... ผมจะเสร็จแล้วครับ...”

“ปล่อยออกมาสิ ปล่อยในมือฉัน” เด็กหนุ่มขบกรามแน่น เผลอสวนสะโพกเข้าหามือเล็กที่เร่งจังหวะขึ้นจนเสียวไปทั้งร่างกาย เพียงชั่วอึดใจฝ่ามือคุณแบคฮยอนและกางเกงนอนของเขาก็เปรอะไปด้วยน้ำขาวขุ่นที่ทะลักออกมาหลังจากถึงจุดสุดยอด

ชานยอลเอนหลังพิงกับผนังอย่างอ่อนแรง ปรือตามองคนตัวเล็กที่ยังคงไม่ละมือออก วินาทีนั้นในหัวเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งรู้สึกดี รู้สึกผิด และกลัวว่าอีกฝ่ายจะรังเกียจ

“ผม... เช็ดให้นะครับ”

แบคฮยอนยิ้มบาง ๆ มองเด็กหนุ่มที่กำลังใช้เสื้อตนเองเช็ดคราบความสุขที่เลอะเต็มฝ่ามือเขา ชานยอลยังคงหน้าแดง ซึ่งคนตัวเล็กรู้ดีว่าภายใต้แววตาคู่นั้นคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสารพัด ดังนั้นคนอายุมากกว่าจึงเลื่อนเข้าไปจูบปลอบเพื่อยืนยันว่าทุกอย่างยังโอเค

“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามออกมากินพิซซ่านะ”

เด็กหนุ่มก้มหน้าอย่างขลาดอาย มองกางเกงที่เลอะเป็นวงกว้างแล้วก็ต้องกุมขมับ ชานยอลมองไปยังคนตัวเล็กที่หยุดยืนอยู่หน้าประตู มองฝ่ามือเล็กที่ยังคงเหลือคราบเหนียวก่อนจะหันมายิ้มให้เขาอย่างมีความหมาย

“ถ้าช้า ฉันจะเข้ามาช่วยเธอใส่เสื้อผ้า... ด้วยมือนี้”

“ผ-- ผมจะรีบเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยครับ!”

เด็กหนุ่มรีบโพล่งออกไปในทันที ยิ่งเห็นว่าคุณแบคฮยอนยิ้มตอนมองมือตนเองสลับกับเป้ากางเกงเขาก็ยิ่งจะเป็นบ้า ชานยอลเอาหัวโขกผนังเบา ๆ หลังจากที่คนตัวเล็กเดินออกไปแล้ว

บ้าเอ้ย! ปาร์คชานยอลไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าเสร็จคามือคุณแบคฮยอน!

TBC

เด็กเอ๋ยเด็กน้อย เจ้ายังด้อยเร่งศึกษา