#ficzombie | chapter 48 ` chanbaek

จูบที่เต็มไปด้วยความเศร้า ความผิดหวัง ความรู้สึกผิดและความคิดถึง ร่างสูงไล้เล็มริมฝีปากอิ่มอย่างไม่เร่งรีบพร้อมกับมอบความอบอุ่นให้ด้วยอ้อมกอด สองมือค่อย ๆ เอื้อมขึ้นกอดคนตัวสูงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ในหัวของแบคฮยอนมีแต่สีขาว...สีขาวโพลนราวกับหิมะที่แช่แข็งความคิดและทิฐิของเขาไปเสียดื้อๆ

ร่างสูงผละริมฝีปากออกอ้อยอิ่งพลางจ้องหน้าอีกคนที่กำลังขึ้นริ้วแดง หยดน้ำใสยังคงไหลออกมาทุกครั้งที่กะพริบตา แบคฮยอนปรือตาขึ้นมองอีกคนซึ่งกำลังจ้องหน้าเขา ไม่รู้ว่าชานยอลคิดอะไรอยู่ แล้วก็ไม่กล้ามองตรง ๆ ว่าดวงตาคู่นั้นกำลังสะท้อนภาพเขาในแบบไหน

ริมฝีปากบางเผยอรับจูบร้อนพร้อมกับเดินถอยหลังไปตามแรงของคนตรงหน้าจนชิดกับขอบโต๊ะไม้ รสจูบที่กำลังช่วงชิงลมหายใจเขาไปทีละนิดแต่กลับไม่รู้สึกถึงความสุขเหมือนครั้งก่อน

“...”

ปาร์คชานยอลนิ่งไปชั่วอึดใจคล้ายกำลังชั่งใจในสิ่งอยู่เหนือการควบคุมของความคิดแต่เพียงครู่เดียวร่างสูงก็อุ้มร่างในอ้อมแขนขึ้นนั่งบนโต๊ะ แบคฮยอนหดคอลงเมื่ออีกคนพรมจูบไปตามแก้มจนถึงซอกคอขาว สัมผัสแปลก ๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกำลังทำให้เด็กน้อยทำตัวไม่ถูก

ไม่อยากคิดถึงว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...

ขนลุกไปทั้งตัวเพราะความหนาวอีกทั้งสัมผัสจากมือแกร่งที่กำลังลูบไล้ไปตามต้นขาของเขาผ่านชุดลายพรางซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน แบคฮยอนปิดเปลือกตาแน่น เกร็งตัวจนอีกคนรู้สึกได้ขณะที่ร่างของเขาถูกดันให้นอนราบลงกับโต๊ะไม้เก่า สองมือแกร่งค้ำไว้บนโต๊ะแล้วสบตากับคนใต้ร่างก่อนจะขยับขึ้นไปทาบทับแล้วโน้มหน้าลงไปจูบกลีบปากอิ่มอีกครั้ง

สรรพางค์แปร่งปร่าเมื่อเสื้อที่สวมถูกเลิกขึ้นพร้อมกับสัมผัสอุ่นร้อนจากการบดเบียดริมฝีปากลงบนร่างกายของเขา ร่างเล็กสะดุ้งน้อย ๆ ในตอนที่ชานยอลจูบลงบนหน้าท้อง แล้วก็เลื่อนขึ้นมายังกลางอก ในตอนนี้เขามองไม่เห็นใบหน้าที่อยู่ภายใต้เสื้อเลยสักนิดว่ามันแสดงออกอย่างไร

รอบข้างไม่มีอะไรที่สามารถให้ความอบอุ่นได้นอกจากอ้อมกอด แต่ถึงร่างกายจะได้รับความอบอุ่นแต่มันกลับส่งไปไม่ถึงหัวใจแบคฮยอนเลยสักนิดเดียว ทุกอย่างมันดูแปร่งปร่าและเก้ ๆ กัง ๆ อย่างบอกไม่ถูก รู้ตัวอีกทีกางเกงลายพรางกับชั้นในก็ถูกร่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าแล้ว แบคฮยอนเลื่อนมือลงไปปิดบังส่วนนั้นเอาไว้อย่างขลาดอายเมื่อคิดได้ว่าชานยอลคงกำลังมองเขาอย่างชัดเจน

สุดท้ายทั้งรองเท้าคอมแบทและกางเกงลายพรางก็ถูกกำจัดลงไปกองอยู่ที่พื้น แบคฮยอนเบือนหน้าหลบไปอีกทางและไม่คิดที่จะลืมตาขึ้นมามองการกระทำของร่างสูง ทุกครั้งที่ฝ่ามือนั้นลูบไปตามผิวของเขามันให้ความรู้สึกแปลก ๆ จนส่วนนั้นตื่นตัวขึ้นมาอย่างหน้าไม่อาย แบคฮยอนไม่รู้ว่าร่างกายของตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน ลมหายใจอุ่นรดลงที่กกหูก่อนที่ขาทั้งสองข้างของเขาจะถูกจับให้ตั้งฉากกับโต๊ะ

ทำยังไงดี...ในหัวมันสับสนไปหมด...ทั้ง ๆ ที่กลัวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นแต่ก็ไม่กล้าบอกให้ชานยอลหยุด

“อื้อ!” แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่างแน่นเมื่ออีกฝ่ายแทรกนิ้วเข้ามาในร่างกาย สองมือที่ไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหนยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงน่าเกลียดที่เกือบจะหลุดออกมา น้ำตาแทบไหลเพราะความเจ็บปวดขณะที่นิ้วเรียวกำลังพยายามขยับเข้าออกอย่างเนิบนาบ

ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็เจ็บอยู่ดี นี่เหรอสิ่งที่เรียกว่าเซ็กส์กับผู้ชายด้วยกัน มันไม่เห็นรู้สึกดีอย่างที่เคยคิดเอาไว้เลยสักนิด โต๊ะไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าด แบคฮยอนยังคงหลับตาแน่น ร่างกายขยับไปตามแรงเสียดทานจากช่วงล่าง มันทั้งรู้สึกแน่น อึดอัด แล้วก็เสียวซ่านอย่างประหลาด

เสียงรูดซิปกางเกงดังแทรกเสียงฝนเข้ามาในโสตประสาทของคนที่ปิดตาไว้ แบคฮยอนไม่หวังให้ชานยอลบอกเขาว่าต้องทำหรือจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้ สะโพกมนถูกยกให้ลอยขึ้นเหนือโต๊ะเล็กน้อย ไม่ทันจะได้คิดอะไรกายร้อนของปาร์คชานยอลก็แทรกเข้ามาในตัวเขาจนรู้สึกแน่นไปทั้งช่วงล่าง

“...!!”

ได้ยินเสียงคนบนร่างผ่อนลมหายใจออกแต่ที่ไม่รู้ก็คือสีหน้าของปาร์คชานยอลในตอนนี้ เจ็บ...เจ็บจนอยากขอให้ทุกอย่างหยุดแค่นี้ รู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่กำลังขยับเข้าออกอย่างช้า ๆ แขนแกร่งสอดเข้ามาใต้ขาพับทั้งสองข้างพร้อมกับแรงขยับที่เริ่มแรงและลึกขึ้น แบคฮยอนหลุดครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจเมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาทั้งที่ความเจ็บปวดยังไม่จางหายไป เพราะว่ามันเป็นครั้งแรกใช่ไหมเขาถึงได้เจ็บแบบนี้? หรือเพราะอะไรกันแน่

เปลือกตาบางค่อย ๆ ลืมขึ้นมองคนบนร่างที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าออกด้วยสีหน้าแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แบคฮยอนไม่แน่ใจนักว่าชานยอลกำลังมีความสุขในการมีเซ็กส์กับเขา ตาคู่นั้นไม่ได้มองมาอย่างในทีแรกแล้ว

“...ชานยอล”

ร่างสูงจับเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดไหล่พร้อมกับควงสะโพกสอบขณะสบตากับคนตัวเล็ก แบคฮยอนครางติดขัดแล้วกระพริบตาอีกครั้งให้น้ำตาไหลออกมาจากหางตา...นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องรวบรวมความกล้าจากทั้งใจในการมองผู้ชายตรงหน้าเต็มสายตา

สายตาคู่นั้น...สายตาที่เคยจงเกลียดจงชังเขาในทีแรกที่รู้จักกัน สายตาที่คอยให้กำลังใจในยามที่เขารู้สึกหมดหวังกับการมีชีวิตอยู่ สายตาที่ไม่เคยทำให้แบคฮยอนต้องเหงาหรือรู้สึกเดียวดายเพียงแค่มีผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้ๆ

หากแต่ตอนนี้สายคู่นั้นกลับสะท้อนเพียงภาพพายุฝนที่หม่นมัว...

เหมือนกับพายุข้างนอก...ที่ทั้งทำให้หนาวและมองไม่เห็นอะไร

ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่ช่วยกอดเขาไว้แน่น ๆ สักครั้งได้ไหม...ก่อนที่ปาร์คชานยอลจะหนีจากบยอนแบคฮยอนไปอีกครั้ง....

“ผมคิดถึงคุณ...”