#ficzombie | chapter 45 ` kaihun

“อื้ออออ...แจ๊บๆ ”

“นอนลงไป”

พอถึงห้องจงอินก็ปล่อยร่างเทาให้ลงไปนอนกับพื้นอย่างไม่ใยดีจนเซฮุนต้องรีบลงไปช่วยประคอง ร่างหนายืนมองไอ้เจ๊กที่กำลังเคี้ยวน้ำลายแจ๊บ ๆ แล้วก็นึกเวทนาอยู่ในใจ มึงหลับให้นาน ๆ นะครับอย่าเสือกตื่นขึ้นมาล่ะ หันไปทางด้านขวาก็เห็นแบคฮยอนนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง ผ้าห่มที่ขึ้นคลุมจนถึงคอทำให้เขาพอจะโล่งใจไปได้บ้างว่าเด็กนั่นคงไม่ลุกขึ้นมาเชิดสิงโตเหมือนไอ้ห่าเจ๊กนี่แน่นอน

พอ จัดการกับเทาเรียบร้อยก็ออกมาข้างนอก ทันทีที่เหยียบเข้าไปในห้องก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงประตูที่ปิดลงด้วย มือของคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง เซฮุนเอี้ยวหน้าหันกลับไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถึงจะแค่เสี้ยววินาทีแต่แววตาที่กำลังจ้องมาอย่างคาดโทษนั่นแหละที่ทำให้เขา ต้องหลุบสายตาลง

“กลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะ”

“ขอโทษครับ...”

“บอกว่าไม่ให้พูดคำนี้ไง”

“แล้วจะให้ผมพูดคำไหน” เด็กหนุ่มค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย จงอินยังคงมองเขาด้วยแววตาเหมือนในทีแรก “ที่ขอโทษก็เพราะรู้ว่าทำผิดไงครับ”

“แล้ว?”

“ผมอธิบายได้นะ...” ร่างบางแผ่วเสียงลงเมื่ออีกคนเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ “จงอินครับ...” แววตาคู่นี้เปลี่ยนไปตามระยะห่างที่ขยับเข้ามาใกล้ เซฮุนปิดเปลือกตาลงเมื่อถูกเชยคางขึ้น ริมฝีปากหยักกดจูบลงไปเบา ๆ แช่ไว้ก่อนที่มืออีกข้างจะวางลงบนเอวคอด ค่อย ๆ สอดไปข้างหลังแล้วรั้งคนตัวบางเข้ามาแนบกับแผงอกแกร่ง

ร่าง หนาถอนจูบออกเพียงเล็กน้อยพลางจ้องมองใบหน้าที่ขึ้นริ้วแดงของอีกฝ่าย อย่างที่รู้มาตั้งแต่แรกว่าโอเซฮุนทำเป็นอยู่แค่สองหน้าคือปั้นหน้านิ่งกับ ยิ้มตาปิดแต่ตอนนี้เขาเริ่มจะหวั่นใจกับสีหน้าของเด็กคนนี้ในแบบที่เขาไม่ เคยเห็น ดวงตาฉ่ำหวานกำลังช้อนมองราวกับเป็นการเชิญชวนแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจ แสดงมันออกมาแบบนั้นก็ตามที

ไหนจะลิ้นเล็กที่กำลังเลียไปตามริมฝีปากตัวเองอย่างเคยตัวนั่นอีก เด็กนี่จะเอายังไงกับเขากันแน่อยากจะรู้ บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าโอเซฮุนจงใจแกล้งปั่นหัวเขาอยู่หรือเปล่า? แตะนิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากนุ่มแล้วค่อย ๆ ไล้เบา ๆขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ไม่ไปไหน

“เอาสิ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าพูดประโยคปลายเปิด “อธิบายมาว่าเรื่องมันเป็นยังไง” โล่งใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยคิมจงอินก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำปั้นหน้าโกรธแล้วแกล้งให้เขารู้สึกแปลก ๆ กับสัมผัสเมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันอ้าปากอธิบายอะไรก็ต้องหดคอลงเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาฝังจมูกลงบนซอกคอของเขา

“จ...”

“หืม?ทำไมไม่เล่าล่ะ?” ผละออกมาเพียงเล็กน้อยเพื่อกระซิบข้างหูคนตัวบางที่กำลังยืนเกร็งตัวอยู่ เซฮุนผ่อนลมหายใจออกพลางเม้มริมฝีปากแน่นเมื่ออีกคนกดจูบลงบนซอกคอเขาอีกครั้งพร้อมกับคลอเคลียไล่ขึ้นมาจนถึงกกหู

“คือ...” ร่างบางกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ บางทีเขาก็ไม่เข้าใจร่างกายของตัวเอง แค่ถูกจงอินสัมผัสแค่นี้ทำไมถึงได้รู้สึกเลยเถิดไปจนเกิดความละอายใจขึ้นมา จะโทษว่าเป็นเพราะเหล้าก็คงไม่ถูกแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันมีส่วน แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายมันก็แค่ทำให้ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ง่ายกว่าที่เคย

ครับ...คุณไม่ต้องเข้าใจหรอกว่าผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไร...

“เทา...กับแบคฮยอน...อ...” การพยายามพูดออกมาให้เป็นประโยคมันกลายเป็นเรื่องยากลำบากตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงกึกดังขึ้นเพราะแผ่นหลังบางที่เซถอยหลังไปพิงกับประตูตามแรงดันของคนขี้แกล้ง

เซ ฮุนหอบหายใจหนักเพียงแค่ถูกมือหนาลูบไล้ไปตามหน้าท้อง...มือหยาบกร้านที่ฆ่า พวกกินคนมานับไม่ถ้วนแต่คงมีแค่โอเซฮุนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้ถึง ความอ่อนโยนของมัน ลิ้นสากที่ลากไปตามโครงหน้าไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรไปมากกว่าขนลุกไปทั้ง ตัว ความรู้สึกวาบหวิวจนแทบยืนทรงตัวไม่ไหวหากว่าเข่าของคนตรงหน้าไม่ดันหว่างขา เขาเอาไว้

แต่คนอย่างคิมจงอินน่ะร้ายกาจกว่าที่คิด...

“เล่าต่อสิ...ฉันฟังอยู่” ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง เซฮุนปิดเปลือกตาลงแล้วขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาลงไปกองบนพื้น ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อคนตรงหน้าค่อย ๆ เลื่อนตัวลงต่ำก่อนจะถลกชายเสื้อยืดสีขาวของเขาขึ้นมาแล้วมุดเข้าไปข้างใน

“แบคฮยอน...”

“หืม?”

“แค่...อยากลองดื่ม...น่ะครับ”

“...”

“แล้วมินซ...อืม...”

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงบนเนื้อผิวสลับกับลากลิ้นร้อน เสียงครางแผ่วหลุดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะจนฝ่ายกระทำลอบยิ้มพอใจ สองมือเรียวบีบหัวไหล่คนขี้แกล้งเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นพลางหลับตาพริ้มเมื่อยอดอกกำลังถูกปรนเปรอด้วยลิ้นร้อนที่กำลังกระตุ้นอารมณ์เขาให้พุ่งสูงกว่าที่เป็นอยู่

ร่างหนาผละตัวออกมาเพื่อจ้องดวงตาของอีกฝ่ายที่กำลังปรือมองเขา ตอนนี้ในหัวไม่มีแม้แต่เรื่องหาเสบียงหรือเรื่องของวันพรุ่งนี้ สมองกำลังประมวลว่าถ้าคิมจงอินเป็นคนฉลาดพอเขาจะต้องจัดการกับเด็กคนนี้แทนที่จะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างเนิบนาบ

“รู้ใช่ไหมว่าทำผิดแล้วต้องโดนทำโทษ”

“...”

ใจ จริงก็อยากจะค่อยเป็นค่อยไปหรอกนะ คิดว่าจะแกล้งให้โอเซฮุนทรมานเล่น ๆ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ กลับกลายเป็นเขาแทนแล้วล่ะที่จะทนไม่ไหว ริมฝีปากบางเผยอรับจูบร้อนแรงที่อีกฝ่ายโถมเข้ามาโดยที่ทันได้ตั้งตัวจนรส จูบหวานในทีแรกถูกลืมไปในพริบตา ทั้งที่ไม่มีรสขมปร่าของเหล้าแต่โพรงปากหวานของคนตรงหน้ากลับมอมเมาเขาได้

เซฮุนยกแขนทั้งสองข้างอย่างว่าง่ายเมื่ออีกฝ่ายถลกชายเสื้อของเขาขึ้น แต่ยังไม่ทันถอดออกหมดคนใจร้อนก็เข้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้งทั้งที่คอเสื้อยืดยังติดอยู่ที่ปลายจมูกรั้น มองไม่เห็น...ไม่เห็นว่าตอนนี้จงอินทำสีหน้าแบบไหน แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าตอนนี้ร่างกายของโอเซฮุนกำลังจะระเบิดออกมาเป็นชิ้น ๆ เพราะผู้ชายที่ชื่อคิมจงอิน

“อืม...”

รส จูบร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเซฮุนก็ทนไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายถอดเสื้อที่ค้างคาอยู่ออกไปเองก่อนจะ ตวัดแขนโอบกอดรอบคอหนาเอาไว้แล้วรั้งเข้ามาเพื่อสัมผัสที่แนบแน่นยิ่งขึ้น จะต้องจูบกันไปถึงเมื่อไหร่ถึงจะพอ? เขามักจะถามตัวเองแบบนี้ทุกครั้งที่ได้จูบกับจงอิน

มันไม่เคยพอ...อยากกอดอยากจูบอยู่อย่างนี้ สัมผัสทุกอย่างของจงอินทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลก กอดที่แสดงถึงความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาให้รับรู้แม้ว่าคำพูดนั้นจะไม่เคยหลุดออกมาจากปาก จงอินถอนจูบออกมาอีกครั้งแล้วจ้องใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบจนแทบทรงตัวไม่ไหวหากไม่ได้สองแขนตวัดกอดรอบคอเขาเอาไว้

“นี่คือวิธีลงโทษของคุณเหรอครับจงอิน...”

คนถูกถามกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินแบบนั้น ร่างหนาถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วโยนทิ้งไปให้พ้นทางแล้วต่อด้วยเสื้อยืดสีน้ำตาลตัวข้างใน เซฮุนได้เพียงแต่ยืนมองอีกฝ่าย จงอินจับมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาทาบแก้มตัวเองทั้งที่ยังจ้องหน้าร่างบางอยู่ไม่ห่างก่อนจะค่อย ๆ ลากมือนั้นลงไปตามต้นคอแกร่ง เซฮุนเกร็งมือที่กำลังลูบไล้ไปตามเนื้อผิวสีแทนของคนตรงหน้า มันค่อย ๆ ลากลงต่ำเรื่อย ๆ จนลงมาหยุดอยู่ที่หน้าท้อง

ร่าง บางหน้าขึ้นสีมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่เมื่อคนขี้แกล้งจับมือเขาวางไว้บนหัว เข็มขัด นัยน์ตาเรียวช้อนมองใบหน้าคมที่กำลังจับจ้องเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความ ต้องการ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกไม่ใช่ครั้งที่สองและไม่ใช่ครั้งที่สาม...แต่ ทำไมโอเซฮุนถึงไม่ชินกับเรื่องแบบนี้สักทีนะ?

เข็มขัด หนังสีดำที่เป็นอุปสรรคกำลังถูกแกะออกด้วยมือของเขาและดูเหมือนว่ามันจะ สร้างความพึงพอใจให้กับจงอินอยู่พอสมควรที่เห็นร่างบางยอมโอนอ่อนโดยไม่มี ข้อแม้ใด ๆ ปราการที่สองคือกระดุมและซิปกางเกง ที่โอเซฮุนกลายเป็นเด็กทะลึ่งตึงตังแบบนี้จะโทษใครไม่ได้นอกจากคิมจงอินที่ สอนให้เขาทำเรื่องลามกได้เองโดยไม่ต้องปริปากบอก

“ฉันช่วย” มันคงจะดีกว่านี้ถ้าจงอินลงมือจัดการกับกางเกงของเขาโดยที่ไม่ต้องบอกก่อน น้ำเสียงที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นน่ะ...จะแกล้งกันไปถึงไหน...

กางเกง ยีนส์ลดลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าและตามมาด้วยชั้นในที่เป็นปราการสุดท้าย เปล่าเลย...ที่พูดน่ะมันไม่ใช่ของจงอินแต่ทุกชิ้นส่วนที่กองอยู่ข้างล่างมัน คือของเขาต่างหาก เซฮุนเม้มริมฝีปากเมื่อถูกจับจ้องทุกอากัปกิริยา เปลือกตาบางหลับลงเมื่ออีกฝ่ายจับมือของเขาสอดเข้าไปในกางเกงสีเข้มที่เพิ่ง ถูกรูดซิปลงไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“ยังจะอายอะไรอีกหืม...” เสียงกระซิบแหบพร่าของอีกคนกำลังทำให้เขาเป็นบ้าเมื่อสัมผัสได้ถึงส่วนตื่นตัวในกางเกง เซฮุนพยายามชักมือกลับแต่ก็ไม่เป็นผล เสียงครางแผ่วข้างหูที่บอกให้รู้ถึงความพอใจนั่นแหละที่ทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนใจที่จะหยุดการกระทำ

ร่างบางใช้มือข้างที่ว่างอยู่ดึงหัวกางเกงอีกคนลง ในทีแรกมันดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากแต่จงอินก็ไม่ได้ใจร้ายไปเลยเสียทีเดียว ร่างหนาใช้มืออีกข้างช่วยอีกคนปลดกางเกงออกไป

“ขยับออกนิดนึงสิ...”เซฮุนหดคอลงเพียงแค่ถูกพ่นลมหายใจอุ่นร้อนรดต้นคอ ร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายที่มองยังไงก็ยังทำให้หน้าขึ้นสีได้ทุกครั้งทำให้ร่างบางซุกหน้าลงกับไหล่กว้างเพื่อหาที่พึ่ง

ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดเอวโดยมีมือแกร่งประคองเอาไว้ ดูเหมือนว่าโอเซฮุนกำลังจะเจอเรื่องยากเมื่อคนตรงหน้าคิดเรื่องพิเรนทร์อีกแล้ว เสียงติดขัดในลำคอตามมาหลังก้านนิ้วยาวแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลัง แน่นอนว่าทุกครั้งมันต้องแลกมาซึ่งความเจ็บปวดก่อนจะเปลี่ยนเป็นสุขสมจนแทบสำลักออกมา

เล็บที่เริ่มยาวขึ้นจิกลงบนผิวสีแทนเพื่อระบายความเจ็บขณะที่ร่างกายกำลังปรับตัวให้คุ้นชินกับสัมผัสนั้น นิ้วเรียวยาวขยับเข้าออกอย่างช้า ๆ ก่อนจะเพิ่มนิ้วที่สองเข้าไป เสียงครางแผ่วที่อยู่ข้างหูปลุกอารมณ์จนแทบอยากข้ามขั้นตอนอีกแล้ว แต่คราวนี้คิมจงอินได้แต่ย้ำบอกกับตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้

“ตร...ตรงนี้เหรอครับ...”

“ใช่ ตรงนี้แหละ...”

“แต่...”

“คิดดูสิว่ากว่าจะเดินไปถึงเตียงมันต้องเสียเวลาไปตั้งเท่าไหร่...?” คนเจ้าเล่ห์กดจูบลงบนใบหูคนที่ซบหน้าอยู่กับหัวไหล่เขาพร้อมกับเร่งจังหวะ เรียวนิ้วให้เร็วยิ่งขึ้นจนรู้สึกได้ถึงแรงจิกของปลายเล็บตรงช่วงหลัง

“อ...อา...”

“ชู่ว์...” ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นหลังจากได้ยินเสียงลมอ่อน ๆ ที่เป็นเชิงบอกให้เงียบลงก่อนที่ใครจะมาได้ยินเข้า ทุกครั้งที่เกิดขึ้น...หมอนคือสิ่งเดียวที่ช่วยสกัดเสียงน่าเกลียดเอาไว้เพราะห้องของเขาไม่ได้เก็บเสียงเหมือนตอนที่อยู่โมเทล

พอรู้สึกว่าช่องทางที่เคยบีบรัดเริ่มคลายตัวออกร่างหนาก็กระชับเรียวขาข้างหนึ่งที่พาดอยู่กับเอวก่อนจะสอดส่วนนั้นเข้าไปอย่างช้า ๆ ร่างบางหอบหายใจหนักเมื่อส่วนที่ใหญ่โตกว่านิ้วกำลังแทรกเข้ามา รู้สึกได้ถึงเรียวขาที่กำลังสั่นเกร็งแต่ความสงสารกลับไม่ได้อยู่ในหัวของคนที่กำลังเต็มไปด้วยความต้องการ

กายร้อนขยับเข้าออกเนิบนาบ เสียงลมหายใจติดขัดของโอเซฮุนนี่แหละที่เขาอยากได้ยิน แผ่นหลังบางเสียดสีกับประตูขึ้นลงเป็นจังหวะตามการเคลื่อนไหวของผู้ชักนำ ร่างหนาเลียริมฝีปากขณะมองอีกฝ่ายที่กำลังนิ่วหน้าเพราะความเสียวซ่าน

“อ...จงอิน...”

ร่าง กายสั่นคลอนไปตามแรงส่งที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เซฮุนครางกระเส่าโผเข้ากอดร่างหนาพร้อมกับขย้ำกลุ่มผมเผื่อผ่อนคลายอารมณ์ สองร่างนัวเนียกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทฤษฎีฉบับคิมจงอินได้กล่าวไว้ว่าคนที่ดื่มเหล้าถ้าไม่เมาหลับก็ต้องมีอารมณ์ ทางเพศสุด ๆ ซึ่งเขาเป็นประเภทที่สองและเขาขอตัดสินให้เองเลยตรงนี้ว่าที่ร่างกายของเซ ฮุนกำลังตอบรับเขาเป็นอย่างดีส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะฤทธิ์เหล้า

“อ่ะ...” ร่างบางถูกจับพลิกให้หันหน้าเข้าหาประตู สองมือเรียวทาบวางลงกับแผ่นไม้สักสไตล์โมเดิร์นสีน้ำตาลเข้มไว้เป็นหลักก่อน จะนิ่วหน้าเมื่อกายร้อนถูกส่งเข้ามาอีกครั้งอย่างง่ายดายโดยไม่ทิ้งช่วงไว้ นานเกินไป

มือหนายึดเอวคอดเอาไว้แล้วส่งกายเข้าออกเร็วรัวจนร่างบางสั่นคลอนไปตามแรงส่ง ร่างบางกัดริมฝีปากล่างจนเลือดห้อเพื่อกลั้นเสียง ความซ่านเสียวพุ่งขึ้นสูงเรื่อย ๆ กับความล้ำลึกจากท่วงท่าที่เป็นอยู่ ไม่ไหวแล้ว...วิธีทำโทษของจงอินกำลังจะทำให้เขาขาดใจตายเดี๋ยวนี้

“ร...แรงเกินไปแล้วครับ...”

“แต่ก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ...?” คนทะลึ่งถามจบก็โน้มตัวลงกดจูบแผ่นหลังขาวเนียนที่เขาหลงใหล กายร้อนยังคงทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง ยิ่งได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ่งเคลื่อนตัวเร็วยิ่งขึ้นจนได้ยินเสียงครางที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางอย่างไม่ตั้งใจ

“อา...มันลึกไป...”

“อดทนหน่อยสิเซฮุนนา...อืม...”

“ไปที่เตียงนะครับ...ผมไม่ไหวแล้ว...”

“อย่าเสียงดังสิ...เดี๋ยวอี้ชิงก็ได้ยินหรอก” น้ำเสียงของจงอินไม่ได้แฝงไปด้วยความกลัวเลยสักนิด กลับกันแล้วเขาสัมผัสได้แต่ความขี้แกล้งของผู้ชายคนนี้มากกว่า...ทั้งที่ปาก ห้ามเตือน...แต่จงอินนั่นแหละที่กำลังทำให้ประตูสั่นคลอนจนผิดสังเกต

สมองขาวโพลนไปหมด ขาทั้งสองข้างแทบทรงตัวต่อไปไม่ไหวเมื่อถูกปรนเปรอทั้งข้างหน้าและข้างหลัง สถานการณ์ที่เป็นอยู่มันอดทำให้เขานึกถึงครั้งแรกไม่ได้ จงอินเป็นคนช่ำชองเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนเขาก็รู้สึกดีไปหมด...

กลั้น เสียงต่อไปไม่ไหวแล้ว...ถ้าจะมีใครได้ยินเข้าก็ต้องโทษคนขี้แกล้ง เขินจนแทบมุดแผ่นดินหนีเพียงแค่เอี้ยวหน้าหันกลับไปเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความสุขสม จงอินขบกรามแน่นขณะกระทั้นกายเข้าออกไม่หยุด ทั้งคู่สบตากันแค่ครู่เดียวเซฮุนก็ต้องเป็นฝ่ายหลบตาไปก่อนเพียงแค่เห็นรอย ยิ้มที่ติดอยู่มุมปากร่างหนา

“บอกแล้วใช่ไหม...ว่าเด็กไม่ดีต้องถูกทำโทษ”