ต่อจากลิ้งก์นี้ค้า >>> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1552374&chapter=41
คนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะแขวนผ้าขนหนูไว้กับราว
เพียงครู่เดียวชาร์ลก็กลับเข้ามาพร้อมตะกร้าผ้า
แต่สิ่งที่อีกฝ่ายทำในทันทีนั้นไม่ใช่การเอาชั้นในและถุงเท้าไปตาก
แต่เป็นการเคาะกระปุกยาแก้ปวดแล้วยัดใส่ปากก่อนจะดื่มน้ำตาม
“ปวดมากไหม?”
“อืม...”
“นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวเราตากเอง” แบคฮยอนเข้าไปดูอาการด้วยความเป็นห่วง เมื่อชั่วโมงก่อนชาร์ลยังยิ้มอยู่เลย
คงเป็นเพราะปวดหัวอีกฝ่ายถึงมีสีหน้าแบบนั้น
เขาจึงรีบเอาผ้าไปตากแล้วกลับเข้ามาดูอาการคนบนเตียง
“อา...”
เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กรู้สึกแย่เพราะทำได้แค่นั่งมองคนรักนอนกระสับกระส่ายเพราะอาการปวดศีรษะ
ชาร์ลคงทรมานมากเหงื่อถึงได้ออกเยอะขนาดนั้น
แบคฮยอนจึงรีบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กไปชุบกับน้ำ บิดพอหมาด ๆ แล้วเช็ดใบหน้าและลำคอให้อีกคน
แต่ผ่านไปหลายนาทีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้น
“ทำไงดี เมื่อกี้ชาร์ลกินไปกี่เม็ด”
“สอง...”
“กินเพิ่มไม่ได้แล้วอะ ไม่ได้” คนตัวเล็กนั่งทับส้น
มองคนรักซึ่งนอนกุมขมับอย่างทรมานก่อนจะเอามืออีกข้างจับข้อมือเขาเอาไว้ราวกับอยากบอกปาร์คแบคฮยอนว่าอย่าไปไหน
“ชาร์ล...”
“เดี๋ยวก็คงหาย” เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย ปรือตามองน้องน้อยที่นั่งเบะปากอยู่ข้าง ๆ
จนคนน่าเป็นห่วงกลับกลายว่าไม่ใช่เขา
ชาร์ลวางมือลงบนศีรษะทุยของความนุ่มนิ่มที่ซบลงกับแผงอกแกร่ง
ก่อนจะนิ่วหน้าหลับตาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วภาวนาขอให้ยาแก้ปวดออกฤทธิ์เร็ว ๆ
“เราอยู่ตรงนี้
ถ้าชาร์ลปวดมากก็หยิกเราเลย”
“ใครจะทำแบบนั้นกัน” อย่างน้อยเสียงอู้อี้ของแบคฮยอนก็ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง
แม้จะไม่ช่วยทางกายแต่ก็ช่วยทางใจไว้ได้
ชาร์ลี
ฮอปส์ยังคงต่อสู้กับอาการปวดศีรษะต่อไปเหมือนกับทุกวัน
และเขาจะผ่านพ้นไปให้ได้แม้ว่าจะทรมานแค่ไหน
และความตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวก็ถูกดับกลางอากาศเมื่ออยู่ ๆ
เขาก็รู้สึกได้ถึงหัวกางเกงที่ถูกร่นลง
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นพร้อมเบิกตาอย่างตกใจกับภาพตรงหน้า
การที่อยู่ ๆ แบคฮยอนจะใช้ปากกับส่วนนั้นโดยที่เขาไม่ได้เป็นฝ่ายบังคับนั่นมันเหนือความคาดหมายเกินไป
จากที่เคยอ่อนตัวในกางเกง คนตัวเล็กก็ทำให้มันแข็งขืนเต็มมือได้ในที่สุด มือนุ่มนิ่มชักรูดพร้อมผงกศีรษะ
ดูดดุนเลียส่วนนั้นจนมันฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำลาย
“แบคฮยอน?”
คนถูกเรียกค่อย ๆ คายแท่งเนื้อออกจากปาก
ชาร์ลเริ่มหายใจผิดจังหวะเพราะถูกโพรงปากอุ่นเล่นงานเข้าให้ และการที่คนตัวเล็กใช้นิ้วปาดน้ำลายเข้าปากตนเองขณะสบตากับเขา
มันก็เป็นภาพที่ทำให้สติที่เคยมีอยู่หายไปได้อย่างง่ายดาย
“อยากให้เราหยุดไหม...”
“...”
“ขอโทษนะ... แต่เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” น้องน้อยเม้มริมฝีปากและใช้เวลาไปกับการรวบรวมความกล้าแล้วถอดกางเกงออกจนเหลือเพียงเสื้อตัวเดียวก่อนจะขึ้นคร่อมทับหน้าท้องของเขา
“ชาร์ลกำลังแย่เพราะปวดหัว... งั้นเราขอใช้วิธีนี้ทำให้ชาร์ลรู้สึกดีได้ไหม...”
รู้ว่าแบคฮยอนทั้งอายและประหม่า แต่ในวินาทีนี้เขาไม่สนแล้วว่าไอ้อาการปวดหัวงี่เง่านั่นมันจะเก่งกาจสามารถแค่ไหน
เมื่อความหวังดีที่แฝงไปด้วยความยั่วยวนของน้องน้อยมันทำให้เขาแทบจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อครู่นี้กำลังจะแย่
“นอนลงนะ... เดี๋ยวเราทำให้”
ชาร์ลทำตามอย่างว่าง่าย จนถึงตอนนี้สายตาของเขายังคงไม่ละห่างจากความขาวที่ถูกเสื้อยืดปกปิดได้ไม่มิด
แบคฮยอนคงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เจ้าตัวจึงเอาก้นกลม ๆ นั่นถูกับแท่งเนื้อที่มันเริ่มเรียกร้องหาการปลดปล่อย
“ซี๊ด... อา...”
“พี่จ๋า...”
“จ๋าที่รัก...”
เขาไม่ใช่ผู้ชายคลั่งการถูกเรียกว่า ‘พี่’ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าน้ำเสียงขาดห้วงที่มาพร้อมสีหน้าเหยเกตอนเอาร่องก้นถูกับความแข็งขืนนั้นมันทำให้คนฟังแทบบ้า
ชาร์ลสูดปากอย่างซ่านเสียว ลูบมือไปตามความนุ่มนิ่มที่อยากจะกัดเอาให้ช้ำจนเป็นรอย
แต่อีกใจก็อยากทะนุถนอมน้องไว้ และนั่นมันคือความแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นในชีวิตพัง ๆ
ของชาร์ลี ฮอปส์
เด็กหนุ่มขบกรามแน่นเพราะน้องน้อยกำลังกัดชายเสื้อตัวเองขณะร่อนเอวบนตัวเขา
แม้จะไม่ได้สอดใส่เข้าไปแต่ชาร์ลก็รู้ได้อย่างง่ายดายว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าคงปลดปล่อยออกมาเต็มร่องก้นนุ่มนิ่ม
เสียงทุ้มครางแหบพร่า หอบหายใจหื่นสวนสะโพกเสียดสีจนร่างน้องน้อยสั่นคลอน
“อา! แบคฮยอน!” คนที่เคยถูกอาการปวดหัวเล่นงานขบกรามแน่น ชาร์ลยันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อแฟนตัวเล็กขยับตัวลงไปใช้ปากกับส่วนกลางลำตัวอีกครั้งราวกับรู้ว่าไอ้ลูกชายตัวดีกำลังจะเสร็จในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
เด็กหนุ่มกดศีรษะทุยช่างเอาใจเข้าหาความแข็งขืนพร้อมซอยสะโพกถี่รัวจนคนตัวเล็กส่งเสียงอู้อี้
หยุดไม่ได้แล้ว... ความนุ่มนิ่มควรนั่งเป็นกำลังใจเฉย
ๆ แล้วปล่อยให้เขาหายปวดหัวไปเอง ไม่ใช่ยั่วกันด้วยวิธีแบบนี้
ไม่แน่ใจว่ายาแก้ปวดเพิ่งออกฤทธิ์หรือเป็นเพราะได้ปลดปล่อยใส่ปากอีกคน
อาการปวดศีรษะถึงได้เบาบางลงจนสมองโล่งอย่างนี้ ทุกอย่างมันขาวโพลน
ชาร์ลได้ยินเสียงครางของตัวเอง และเสียงความคิดที่กำลังบอกให้จับร่างน้องกดลงกับเตียงแล้วสอดใส่ความเป็นชายเข้าหาความอุ่นที่ทั้งดูดและตอดรัดแท่งเนื้อเขาเก่งยิ่งกว่าปากสีเชอร์รี่นั่น
ชาร์ลหยุดสายตาที่น้ำขาวขุ่นซึ่งทะลักออกมาตามมุมปากน้อง
และแบคฮยอนก็เอามือรองไว้ก่อนจะคายออกมา เขาไม่ได้บอกให้อีกฝ่ายกลืนลงไปเหมือนที่เคยบังคับ
เมื่อตอนนี้คนตรงหน้ากำลังละเลงมันลงกับช่องทางด้านหลังของตนเองก่อนจะช้อนตามองอย่างขลาดอาย
แก้มของน้องขึ้นสีระเรื่อ
จนถึงตอนนี้ชาร์ลได้รู้แล้วว่าความนุ่มนิ่มพยายามมากแค่ไหนและเขาทั้งตื้นตันใจและหื่นในเวลาเดียวกัน
เราสบตากันอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจหรอกว่ามันผ่านไปแล้วกี่วินาที เพราะสิ่งสำคัญในเวลานี้คือการจับนิ้วของน้องน้อยออกแล้วแทนด้วยการดันนิ้วตนเองเข้าไปในช่องทางนุ่ม
“เดี๋ยวเราทำเอง...”
“ทำด้วยกันสิ...”
“แต่ชาร์ลปวดหัวอยู่... อื้อ!”
“แต่ฉันปวดตรงนี้มากกว่า” จับมือที่เลอะไปด้วยน้ำขาวขุ่นให้กอบกุมแท่งเนื้อเอาไว้ ชาร์ลเลียริมฝีปากตนเองขณะมองหน้าน้องน้อยใกล้
ๆ ความน่ารักของโลกใบนี้กำลังปรือตาครางกระเส่าตอนเขาแทงนิ้วเข้าไปซ้ำ ๆ “ตอดใหญ่เลยนะ... อยากให้ฉันเลียหรือเปล่าโมจิ?”
“ไม่เอา... อื้อ...
ทำให้ชาร์ลมีความสุขก็พอ”
เสื้อยืดสีขาวของน้องปริ่มไปด้วยน้ำใสที่ความน่ารักขับออกมา ให้ตายสิ...
มันกี่ครั้งแล้วที่ชาร์ลี ฮอปส์เอาแต่พูดคำว่าน่ารักเมื่อเป็นเรื่องของน้องน้อย
แบคฮยอนกัดริมฝีปากล่าง โยกสะโพกเข้าหานิ้วแกร่งอย่างเคยชินก่อนคนตัวโตจะเอาออกไปพร้อมประคองร่างของเขาให้นอนราบลงกับเตียง
“ชาร์ล... ไม่เอานะ” คนตัวเล็กหนีบขาเข้าหากัน
ส่ายหน้าพรืดและตั้งใจว่าจะยืนยันเจตนาของตนเองอีกครั้ง
ถ้าชาร์ลเป็นฝ่ายทำเองแล้วจะหายปวดหัวได้อย่างไร ไม่วายคงปวดหนักซ้ำกว่าเดิม
เจ้าของชื่อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
คนตัวเล็กเขินจนหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกแฟนหนุ่มจับหัวเข่าทั้งสองข้างแยกออกจากกันพร้อมโน้มหน้าลงมา
ซุกไซร้กับตรงหว่างขา ทั้งจูบ ทั้งเลีย ก่อนจะสร้างรอยสีระเรื่อไว้ให้เขาเขินเล่นทุกครั้งเวลาอาบน้ำ
ลิ้นที่รู้จักปาร์คแบคฮยอนดีที่สุดกำลังเลียช่องทางด้านหลังอย่างไม่รังเกียจรังงอนความเหนียวเหนอะหนะจากน้ำขาวขุ่นที่ตนเองขับออกมา
เอวคอดลอยขึ้นเหนือเตียงได้ด้วยสัมผัสจากปลายลิ้น เขาจะไม่ไหวอยู่แล้วนี่มันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้สักหน่อย
คนที่ควรถูกเอาใจควรเป็นคนปวดหัวมากกว่าเป็นเขา
แบคฮยอนขยำกลุ่มผมสีอ่อนหวังทุเลาความเสียวซ่าน
แต่ไม่ได้ผลเลยสักนิด
หนำซ้ำชาร์ลยังแทงลิ้นเข้ามาในจังหวะที่ฆ่าเขาให้ตายได้จนต้องครางอย่างคนลามก คนตัวเล็กแยกขาออกเพื่อให้ใบหน้าคมจัดการตัวเองได้ง่ายขึ้น
จิกปลายเท้าเกร็งจนปวดไปหมดเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน
มือแกร่งกำแก่นกายคนตัวเล็กเอาไว้ ขยับชักรูดเร่งจังหวะไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาจนเลอะเสื้อยืดสีขาวที่สวมอยู่
แบคฮยอนหอบหายใจจนอกกระเพื่อม นอกจากชาร์ลจะไม่หยุดแล้วยังอมส่วนแข็งขืนของเขาและดูดเลียเอาความลามกที่เพิ่งปลดปล่อยออกมาเมื่อครู่ราวกับเป็นของโปรดที่ชอบกิน
“ทำไมน่ารักแบบนี้?” เด็กหนุ่มประคองร่างคนตรงหน้าขึ้นมา และน้องน้อยก็ตวัดแขนกอดรอบคอแกร่งไว้เป็นหลักก่อนศีรษะจะโยกไหวไปเพราะแรงจูบ
“หายปวดหัวนะ... เพี้ยง...” เสียงกระซิบของคนน่ารักเรียกรอยยิ้มในเวลาแบบนี้ได้
ชาร์ลมองปลายนิ้วที่จิ้มลงบนปลายจมูกเขาก่อนจะโน้มลงไปซบกับหน้าผากแล้วใช้เวลาไปกับการสบตาเพื่อแสดงความรัก
“ยังปวดอยู่เลย... ทำไงดีนะ”
“ที่เราทำมันไม่ช่วยอะไรเลยเหรอ...” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง
แต่ถึงอย่างนั้นชาร์ลก็ยังอยากแกล้งน้องน้อยของเขาอย่างนึกสนุก
“ช่วยสิ... แต่มันยังปวดอยู่น่ะ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแสร้งปั้นหน้าจริงจัง
มองคนตัวเล็กบนตักแล้วกระชับให้ส่วนแข็งขืนดุนดันกับร่องก้น “ถ้าได้ปล่อยอีกสักรอบอาจจะดีขึ้นก็ได้”
“อีกรอบนึงเหรอ...”
“อาจจะนะ... อืม...” เขาไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่ล้อเล่นกับความใสซื่อของลิตเติ้ลโมจิ
ก็ใครใช้ให้เอาปากไปอมน้องชายของเขาก่อน
คนที่ผิดก็คือคนที่ชอบแสดงความน่ารักไม่รู้จักเวล่ำเวลาอย่างปาร์คแบคฮยอนต่างหาก
“งั้นชาร์ลอยู่เฉย ๆ นะ
เดี๋ยวเราทำให้”
น้องน้อยขยับก้นขึ้นพร้อมก้มลงมองความแข็งขืนที่ยังไม่ยอมหดลงแม้ว่าจะปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่ง
เขาชอบท่าทางเงอะงะที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
ชอบแม้แต่ตอนที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่พึมพำกับตัวเองว่าจะต้องค่อย ๆ
กดสะโพกลงไปเพราะเดี๋ยวจะเจ็บทั้งคู่
ตอนนั้นเขาถึงได้ช่วยจับความเป็นชายจ่อให้ที่ก้นของน้อง
“รอบนี้ขย่มแรง ๆ เลยนะที่รัก...” ชาร์ลกระซิบข้างหูแฟนตัวเล็กแล้ววางมือลงบนก้นแน่น ๆ
และช่วยกดเข้าหาความแข็งขืนที่มันพร้อมจะปลดปล่อยใส่ร่องอุ่น ๆ
ของน้องน้อยเหมือนกับคืนก่อน ๆ
TBC
#ราดน้ำมันใส่โรงงานผลิตยาแก้ปวดแล้วจุดไฟเผาก่อนจะเดินออกมายืนมองผลงานตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉยแม้ไม่ได้ใช้เตารีดทาบพร้อมตะโกนอย่างสุดจะทนว่า 'แกมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว!!!'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น