ต่อจากลิงก์นี้ค้า >> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1552374&chapter=34
“...”
ขนลุกซู่ทันทีที่คนตัวโตพูดจบ
แบคฮยอนเผลอกลั้นหายใจเมื่ออีกฝ่ายสอดมือเข้ามาในกางเกงพร้อมปลุกปั่นตรงนั้นจนตื่นตัว
แม้ว่าใจจะคัดค้านแต่ร่างกายกลับแสดงออกตรงข้าม
เขาโกรธตัวเองอีกแล้วที่รู้สึกกับสัมผัสแบบนี้ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความกังวลมากมาย
ริมฝีปากที่เคยพูดทำร้ายจิตใจกำลังจูบซอกคอไล่ไปจนถึงท้ายทอย
ขบคอเสื้อพร้อมดึงเบา ๆ
กลั้วเสียงหัวเราะราวกับเห็นว่าปาร์คแบคฮยอนคนนี้เป็นของเล่น
เขาอยากออกปากประท้วงว่า ‘เราสัญญากันแล้วนะว่าจะทำกันที่โรงเรียน
ไม่ใช่ที่นี่’ แต่เพราะคำขู่เมื่อครู่จึงทำให้แบคฮยอนทำได้แค่แกล้งหลับต่อไปโดยไม่สามารถโต้แย้งได้
กางเกงนอนขายาวถูกร่นลงลวก
ๆ
แม้ว่าจะพยายามหนีบขาเอาไว้แต่ก็ถูกอีกฝ่ายเอาเข่าดันออกเพื่อเอาความแข็งขืนซึ่งตื่นตัวอย่างเต็มที่สอดเข้ามาในซอกขาของเขา
แบคฮยอนนอนตัวสั่นเทาเมื่อความใหญ่โตกำลังเสียดสีเบา ๆ
โดยไม่ได้สอดใส่เข้ามาอย่างที่กลัวว่าจะเกิดขึ้น
คนตัวเล็กแทบจมหายเข้าไปในอกเพื่อนวัยเด็กที่กอดรั้งเขาไว้จากข้างหลัง
มือข้างหนึ่งรูดรั้งแก่นกายส่วนมืออีกข้างคลึงยอดอกจนแข็งเป็นไต
ร่างกายที่เกร็งเพราะสัมผัสปลุกเร้าจึงเริ่มต่อต้านด้วยมือเล็กที่คว้าแขนอีกคนไว้
“อย่านะ... อะ”
“ฉันทำนายตื่นเหรอ ให้ตายสิ กำลังเสียวได้ที่เลย”
“เราสัญญากันแล้ว... ไม่เอา... ไม่ทำที่นี่” เสียงอู้อี้ของคนในอ้อมกอดไม่ได้ช่วยให้เรื่องนี้จบง่ายขึ้น
กลับกันแล้วปาร์คแบคฮยอนกำลังปลุกอารมณ์หื่นกามของเขาให้ปะทุยิ่งขึ้นไปอีก
ดูมือสั่นเทาที่ชื้นไปด้วยเหงื่อนี่สิ เขาควรเอื้อมไปหยิบรีโมทแอร์เพื่อเร่งความเย็นดีไหมนะ?
ชาร์ลี
ฮอปส์ยังคงเสียดสีความเป็นชายกับซอกขาคนตัวเล็ก
แม้จะเสียวซ่านน้อยกว่าในช่องทางที่เขาจำได้ดีว่าตอดรัดแน่นมากแค่ไหน
แต่มันก็รู้สึกตื่นเต้นไปอีกแบบ
“อา... ซี๊ด...”
“ถ้าพรุ่งนี้เราเดินแปลก ๆ พ่อกับแม่ต้องสงสัยแน่...” โมจินุ่มนิ่มคงไม่อยากทำจริง ๆ ถึงได้ยอมใช้ลูกอ้อนเข้าสู้
ชาร์ลหลุบสายตามองคนตัวเล็กที่รวบรวมความกล้าหันมาเผชิญหน้ากัน
ปรือตาเผยอปากหอบอย่างยั่วยวนจนเขาอยากกัดริมฝีปากสีเชอร์รี่นั่นให้บวมเจ่อ
“แต่ที่โรงเรียนสงสัยได้ใช่ไหม? ให้ตายสิ...
นายนี่มันน่ารักจริง ๆ” เด็กหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ
มองคนตัวเล็กที่หน้าเสียไปเพราะถูกสวนกลับโดยประโยคเมื่อครู่
“แต่มันก็ดีกว่าให้พ่อกับแม่สงสัย... อะ... พอแล้ว”
“ทำไม? ถ้าเขารู้ว่าฉันกับนายมีอะไรกันแล้วจะเป็นยังไงเหรอ?” อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อแม่ที่เข้าอกเข้าใจลูกจะเสียหลักแค่ไหนหลังจากรู้ว่าลูกชายคนโตได้เสียกับผู้ชายด้วยกันไปแล้ว
หนำซ้ำคน ๆ นั้นยังเป็นลูกของเพื่อนสนิทที่ซี้ปึ้กกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอีก
“เราไม่รู้หรอก...”
“งั้นลองดูไหม จะได้รู้กันไปเลยว่าพ่อแม่นายจะรับได้หรือเปล่า?”
“อะ... อย่านะ” แบคฮยอนพยายามดันไว้แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่ออีกฝ่ายควงสะโพกสอบจนร่างกายเขาสั่นไหวไปเพราะแรงกระแทก
ซอกขาเนียนเปรอะไปด้วยน้ำหล่อลื่นที่คนเอาแต่ใจขับออกมาทุกครั้งที่เสียดสี
เสื้อนอนสีขาวเบอร์ใหญ่กว่าตัวถูกถลกขึ้นจนเห็นผิวขาวน่าสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของ
“อา... แบคฮยอน... ครางหน่อยสิ”
“...” คนตัวเล็กกัดริมฝีปากแน่น
เขาจะไม่ยอมทำเรื่องน่าอายแบบนั้นเด็ดขาดแม้ว่าจะกลั้นเสียงเอาไว้แทบไม่ไหวแล้ว
เขากำลังรู้สึกดีทั้งที่ส่วนนั้นยังไม่ได้สอดใส่เข้ามาได้อย่างไรกัน
ความเอาแต่ใจยังถูกแสดงออกมาเป็นความเหนียวหนืดตามซอกขา
แบคฮยอนยกมือปิดปากกลั้นครางเสียงติดขัดก่อนร่างของเขาจะถูกจับพลิกให้นอนหงาย
ชาร์ลขึ้นคร่อมทับความนุ่มนิ่มเอาไว้พร้อมกลืนกินลมหายใจอีกฝ่ายด้วยริมฝีปาก
คนตัวเล็กส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ
สองมือที่พยายามทุบอกแกร่งถูกรวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียวจนไม่สามารถต่อต้านได้อีก
กางเกงนอนที่ตั้งใจร่นลงอย่างลวก
ๆ ถูกดึงลงจนไปกองอยู่กับข้อเท้า ชาร์ลยังคงดูดดึงเล่นลิ้นตามอำเภอใจ ไม่ฟังคำขอใด
ๆ จากริมฝีปากของเพื่อนวัยเด็กอย่างเขาเลยแม้แต่นิด
“อะ... อย่า... ไม่นะ”
“ร้องอีกสิ รู้ไหมว่าเสียงของนายตอนบอกว่า ‘ไม่’ แต่ร่างกายกลับตอบสนองเป็นอย่างดีมันทำให้ฉันคึกจนแทบลงไม่ได้เลยล่ะ”
ชาร์ลี
ฮอปส์ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ มองสีหน้ายั่วยวนที่มาพร้อมคำว่า ‘อย่า’ ทุกสองวินาทีแล้วก็อยากจะหัวเราะให้ก้องโลก
ปาร์คแบคฮยอนควรตามใจร่างกายบ้างไม่ใช่เอาแต่เชื่อความรู้สึก
เด็กหนุ่มก้มลงดูดเลียยอดอกสีระเรื่อจนแข็งเป็นไต ทั้งกัด ขบเม้ม
สร้างรอยรักไว้บนผิวขาว
“นายกำลังมีความสุขอยู่แท้ ๆ ร่าเริงเหมือนตอนคุยกับไอ้นายแบบนั่นหน่อยสิ”
“เราไม่ได้...”
“ไม่ได้อะไร ไม่ได้ร่าเริงเวลาคุยกับไอ้คิมไค
หรือว่าไม่ได้มีความสุขตอนถูกฉันสัมผัส?”
“เรา...” ขัดขืนให้มากกว่านี้สิ
ช่วยมองด้วยแววตาตัดพ้อ ผิดหวังเพื่อให้เขาสะใจมากกว่านี้
อย่ามองด้วยสายตาเย้ายวนอย่างนั้น เพราะมันทำให้ชาร์ลี
ฮอปส์ไม่อยากหยุดแค่การแกล้ง
“อ้าปากออก ปาร์คแบคฮยอน”
“อ... อะไร... ชาร์ลจะทำอะไร”
“ฉันบอกให้อ้าปาก”
“...”
ดวงตาตื่นกระหนกกับดวงหน้าสีระเรื่อช่างเข้ากับคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
ชาร์ลี
ฮอปส์ขยับคาบขากับท่อนบนคนใต้ร่างไว้พร้อมรูดรั้งความเป็นชายซึ่งแข็งตื่นตัวเต็มที่ให้อีกฝ่ายได้เห็นอย่างเต็มตา
แบคฮยอนส่ายศีรษะพร้อมพูดเสียงแผ่วว่า ‘ไม่เอานะ...’ ก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อถูกบังคับให้อมแท่งร้อนเข้าไปในปาก
“อึก... อื้อ!”
“อา...” เด็กหนุ่มยันมือกับผนังหัวเตียงแล้วค่อย
ๆ ควงสะโพกเข้าหาความอุ่นร้อนในโพรงปากนุ่มนิ่ม ชาร์ลี
ฮอปส์อยากจดจำภาพปาร์คแบคฮยอนในวันนี้เอาไว้
วันที่คนตัวเล็กยังไม่ประสีประสาจนฟันครูดกับแท่งเนื้อของเขา
จดจำดวงตาคู่สวยที่คลอไปด้วยหยดน้ำใสเพราะความยาวเข้าไปอย่างล้ำลึกจนแทบสำลัก
จดจำเรียวนิ้วที่จิกเล็บลงบนหน้าขาของเขาเพราะจังหวะที่เร่งเร็วขึ้นจนเตียงสั่นไหว
ชาร์ลี ฮอปส์สูดปากอย่างซ่านเสียว ปากของปาร์คแบคฮยอนช่างดีเหลือเกิน
ในหัวจินตนาการไปสารพัดอย่างว่าจะจัดการความนุ่มนิ่มอย่างไรดีเมื่อเราก้าวถึงรังรักในหอแรคคูน
อยากลองใช้เข็มขัดรัดข้อมือขาว
ๆ อยากให้ครางกระเส่าเรียกเขาว่า ‘ที่รัก’ จะแย่อยู่แล้ว
อยากจับแบคฮยอนถ่างขาแล้วสอดใส่เข้าไป
กระแทกซ้ำ ๆ พร้อมครางเรียกชื่อเขาแม้ว่าจะเจ็บกับรสชาติของเซ็กส์ เด็กหนุ่มขบกรามแน่น
หลับตาควงสะโพกสอบเข้าหาความสุขสมพร้อมมองความน่ารักใต้ร่างที่กำลังทำท่าว่าจะสำลักออกมาทุกขณะตอนรูดท่อนเนื้อซึ่งคับแน่นเต็มปาก
กระทั่งปลดปล่อยความกำหนัดทุกหยาดหยดเข้าไป
“อึ่ก” คนตัวเล็กยกมือขึ้นปิดปากทำท่าจะคายของเหลวทิ้ง
เขาจึงจับข้อมือเล็กออกพร้อมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ชาร์ลี
ฮอปส์ใจดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ใส่มันเข้าไปเพราะกลัวรุ่งเช้าความนุ่มนิ่มจะเดินไม่ได้
ปาร์คแบคฮยอนช่างไม่รู้วิธีเอาใจเอาเสียเลย
“Don’t...” เด็กหนุ่มส่ายศีรษะช้า ๆ
ขณะสบตากับคนใต้ร่าง “อ้าปากออก”
น้องน้อยยังตัวสั่นมาจนถึงตอนนี้
แต่ก็ยอมอ้าปากแต่โดยดีเมื่อได้ยินคำสั่ง
ชาร์ลยกยิ้มอย่างพอใจตอนเห็นสีหน้าคนตัวเล็กปรือตาอ้าปากออกจนเห็นว่าของเหลวสีขาวขุ่นอยู่ในปาก
มันช่างเป็นภาพที่น่าจดจำจนทำให้เขาแข็งอีกรอบ
“เอาล่ะ... กลืนมันลงไปแล้วเลียปากให้ฉันพอใจเดี๋ยวนี้”
TBC
อีฝรั่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ช่วงนี้แพ็คทีมคุกภาคแรกส่ง+ติดเกมก็เรยอัพช้ามาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น