แผ่นหลังบางเอนลงนอนราบกับเตียงพร้อมกับใครอีกคนที่ขึ้นคร่อมทับทั้งที่ยังแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
เสียงครางอือในลำคอเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์อีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
จงอินถอนจูบออกมาแล้วค่อย ๆ
เลื่อนตัวลงต่ำก่อนจะมุดเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวของร่างบาง
เปลือกตาปิดลงพร้อมกับแผ่นหลังที่แอ่นขึ้นเมื่อปลายลิ้นร้อนแตะบนยอดอก
สองมือเรียวจิกลงบนผ้าห่มเผื่อคลายอารมณ์ที่ร่างหนาเป็นคนเริ่ม
ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าคืนนี้จะจบแค่นอนกอดเด็กหน้าตายแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นแบบนี้
ลิ้นร้อนลากลงมาถึงหน้าท้องแบนราบแล้วกดจูบซ้ำ
ๆ อย่างหลงใหล เรื่องนี้จะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวโอเซฮุนเอง ถ้าไม่พูดไม่จา
นั่งอยู่เฉย ๆ ให้เขาแกล้งก็จบด้วยการต่างคนต่างนอนไปแล้วแต่นี่...
“จงอินครับ...”
ดูสิ...แล้วใครใช้ให้มาเรียกเขาด้วยน้ำเสียงกระเส่าแบบนั้นกัน?
จนถึงตอนนี้คิมจงอินก็ยังไม่รู้วิธีร่วมรักกับผู้ชายด้วยกัน
แต่ประสบการณ์จากคราวที่แล้วเขาก็พอจะถู ๆ ไถ ๆ
ได้ว่ามันควรจะทำแบบไหนอีกฝ่ายถึงจะมีอารมณ์ร่วมไปด้วย
ไอ้ลำพังเขาเป็นคนกระทำน่ะยังไงมันก็รู้สึกดีอยู่แล้ว
แต่คนที่นอนให้เขาทำนี่สิ...เห็นร้องตลอดนั่นไม่รู้ว่าเจ็บหรืออะไรกันแน่
“ดับเทียน...ได้ไหมครับ...” น้ำเสียงติด ๆ
ขัด ๆ มาพร้อมกับแววตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการ
ร่างหนาหยัดตัวขึ้นคุกเข่าแล้วถอดเสื้อออกก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจกับคำพูดนั้น
“เรื่องอะไรจะดับ?” พูดจบก็โน้มตัวลงมาจูบเด็กพูดมาก
เซฮุนครางอู้อี้ในลำคอเมื่อมือหนากำลังถอดกางเกงเขาออกอย่างย่ามใจ “ถอดเสื้อออกเร็วเข้า”
“รีบเหรอครับ...” ร่างบางพูดอย่างขลาดอาย
ทั้งหมั่นไส้ทั้งเขิน
ตอนนี้เขารู้สึกร้อนไปทั้งหน้าและใบหูแต่อีกฝ่ายกลับกวนประสาทเขาไม่เลิก ดูเหมือนว่าจงอินจะสนุกที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
“ดูเอาแล้วกันว่ารีบมากไหม?” พูดจบคนทะลึ่งก็ปลดเข็มขัดพร้อมกับถลกกางเกงลง
เซฮุนเบือนหน้าหลบไปอีกทางทันทีที่เห็นส่วนใต้ร่มผ้าของอีกฝ่าย
แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่เขาก็รู้สึกอายทุกทีที่เห็นร่างเปลือยเปล่าของจงอินแบบนั้น
“...!!” ร่างบางนิ่วหน้าเจ็บเมื่อแกนนิ้วแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
อกบางกระเพื่อมตามแรงหอบ
จงอินเคลื่อนตัวขึ้นมากดจูบริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่นกับความเจ็บปวดที่ได้รับ
ก่อนจะปล่อยให้ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาได้ง่าย ๆ
“อ...อย่าใจร้อน...สิครับ” ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ
ยิ่งตอนกระทบแสงเทียนแล้วเจ้าตัวคงไม่รู้ว่าสีหน้าที่เป็นอยู่มันยั่วยวนคนที่อดกลั้นมาเป็นอาทิตย์ได้มากแค่ไหน
โอเซฮุนคงไม่รู้ว่าตั้งแต่วันที่ลงไปอาบน้ำด้วยกันเขาต้องอดทนมากสักเท่าไหร่ที่จะต้องห้ามตัวเองไม่ให้จัดการเด็กหน้าตายในน้ำ
“ขอเลยแล้วกันนะ”
“ด...เดี๋ยวครับ...อื้อ!” ฟันคมขบริมฝีปากล่างเพื่อคลายอารมณ์เมื่อคนใจร้อนแทรกส่วนนั้นเข้ามาในตัวเขาทั้งที่เพิ่งเบิกทางไปได้ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ
มือเรียวจิกเล็บลงบนไหล่กว้างแล้วมองค้อนร่างหนาที่นิ่วหน้าเจ็บไม่แพ้กัน
“จะค่อย ๆ
ใส่หรือใส่ทีเดียวมันก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหละ...โอ๊ะ!” ได้ยินคำพูดคำจาเอาแต่ใจของจงอินแล้วก็ทนไม่ไหวเลยผลักหน้าทะเล้นนั่นออกไปทีหนึ่ง
ร่างหนายิ้มขำแล้วค่อย ๆ ขยับกายเข้าออกอย่างเนิบนาบ “อย่าเกร็งได้ไหม
ต้องให้บอกให้สอนกี่ทีถึงจะเป็นงานเนี่ย”
“คุณนี่มัน...”
“สุดยอด?” จงอินเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วคว้าข้อมืออีกคนเอาไว้เมื่อเซฮุนทำท่าจะฟาดเขาอีกครั้ง
“แยกขาออกหน่อยสิเซฮุนนา...”
ให้ตายเถอะ...
ร้อยวันพันปีคิมจงอินไม่เคยเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้เลยสักครั้งเดียว…
ขา
เรียวทั้งสองข้างแยกออกจากกันแม้ว่าเจ้าตัวจะเขินจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
แต่สิ่งที่เขาทำทุกอย่างมันเรียกรอยยิ้มจากผู้ชายห่ามอย่างคิมจงอินได้เป็น อย่างดี
สะโพกมนถูกยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อง่ายต่อการสอดใส่
เสื้อสีขาวถูกถอดออกในวินาทีถัดมาแล้วโยนออกไปข้างหลังอย่างไม่ใยดีเมื่อเขา
ทนเห็นมันบดบังความขาวของเด็กหน้าตายต่อไปไม่ไหว
“...!!” ไม่มีเสียงร้องออกมาสักแอะแม้ว่าเขาแทบขาดใจเมื่อคนทะลึ่งควงสะโพกสอบอย่างเนิบนาบ
ยิ่งเห็นร่างบางกลั้นเสียงเอาไว้คนขี้แกล้งก็ยิ่งสนุก
จงอินเร่งจังหวะกระทั้นกายเข้าออกจนคนใต้ร่างร้องเสียงหลง
สองมือเรียวปะป่ายไปตามหน้าท้องสีแทนที่มีมัดกล้ามเป็นลอนสวย
ร่างหนายังคงขยับส่วนนั้นเข้าออกเป็นจังหวะก่อนจะถอนกายออกแล้วจับคนตัวขาวพลิกให้หันหลัง
มือหนาประคองเอวคอดไว้แล้วจับกายร้อนใส่เข้าไปใหม่โดยไม่ทิ้งระยะนานไปกว่านี้
เซฮุนฟุบลงกับผืนเตียงก่อนที่ใบหน้าของเขาจะไถลไปตามแรงส่งจากคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลัง
ความเจ็บปวดจากตอนแรกเลือนหายไปจนความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่
ฝ่ามือหนาบีบเคล้นสะโพกมนพร้อมกับส่งกายเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนคนถูกกระทำแทบสติกระเจิง
ตั้งแต่
ครั้งแรกที่มีอะไรกันก็เป็นเสียอย่างนี้ บางทีคิมจงอินก็ลืมนึกไปว่าเขาคือผู้ชายคนแรกของโอเซฮุน...และเขาก็ควรจะ
อ่อนโยนบ้างไม่ใช่เอาแต่ส่งบทรักเร่าร้อนให้ลูกเดียว
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันรู้สึกดีมากจริง
ๆ
“อ...อ่ะ...จงอิน...”
เสียงหอบหายใจและเสียงครางของคนทั้งสองมาพร้อมกับเสียงเตียงที่โยกไปมาเพราะแรงส่งจนเขากลัวว่าจะมีใครได้ยินเข้า
เด็กหนุ่มเอี้ยวหน้าหันกลับไปมองผู้ชายผิวสีแทนที่กำลังเสพย์ติดร่างกายของเขาด้วยสีหน้าแบบนั้นแล้วก็เขินอย่างบอกไม่ถูก
“จะมีคน...ได้ยิน...ไหมครับ?”
“อา...ไม่หรอก...” ร่างหนาขบกรามแน่นแล้วโน้มตัวเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมกับกดจูบลงบนแผ่นหลังบา
“ห้องมันเก็บเสียงน่ะ...”
“...”
“ร้องให้ตายยังไงก็ไม่มีใครได้ยินหรอก...” รอยยิ้มมุมปากที่มาก่อนกายร้อนที่เริ่มขยับอีกครั้ง
เซฮุนฟุบหน้าลงกับเตียงแล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป...เพราะยังไงจงอินก็คงไม่ยอมจบแค่รอบนี้รอบเดียวแน่...
เห็นทีพรุ่งนี้เช้าเขาคงต้องไปขอยาแก้ปวดกับอี้ชิงซะแล้วล่ะมั้ง...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น