#ฟิคของทีมคุก season 2 | chapter 20 [ last part ]

ต่อจาก >> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1552374&chapter=45

“ก็แค่ใช้มือเหมือนที่ฉันเคยทำให้ มันไม่ได้ยากสักหน่อย” มือแกร่งลูบไปตามต้นแขนไล่ลงไปจนถึงเอวคอดก่อนจะหยุดที่สะโพกกลม

“มันไม่เหมือนกัน...” คนตัวเล็กห่อไหล่หลุบสายตาลงเมื่ออีกคนเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ “แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไม อย่าถามนะ...”

“ไม่ถามก็ได้” เด็กหนุ่มยกยิ้ม ก่อนจะประคองความน่ารักให้ขึ้นคร่อมทับเอวตนเอง “แต่ฉันจะรอดูว่าความคิดถึงของนายที่สะสมมาตลอดสามอาทิตย์มันจะออกมาเยอะแค่ไหน”

ใบหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งเพราะประโยคเมื่อครู่ซึ่งมาพร้อมมือแกร่งที่กอบกุมตรงส่วนนั้นของเขาจนสะดุ้งสุดตัว แบคฮยอนนั่งห่อไหล่ หุบขามองมือแฟนหนุ่มที่เค้นคลึงตรงนั้นจนมันตื่นตัวอย่างเต็มที่ หัวใจเต้นแรงแปลก ๆ ราวกับว่าเหตุการณ์แบบนี้เพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก อาจเป็นเพราะเราห่างหายจากเรื่องอย่างว่าไปนาน ความคิดถึง โหยหา จึงรวมเป็นความตื่นเต้น

“...” ร่างผอมบางโยกไหวไปตามแรงสะโพกสอบที่เริ่มขยับ คนตัวเล็กรู้สึกได้ถึงความเป็นชายที่เสียดสีกับร่องก้นของตนเองแต่ผ่านไปเพียงเสี้ยววิก็พองตัวขึ้น ตรงนั้นของเขาเริ่มจะงอแงแล้ว แค่ถูกมือที่คุ้นเคยลูบคลึงเบา ๆ มันก็ร้องไห้จนเปรอะกางเกงเป็นวงเล็ก ๆ

“ดูทำหน้าเข้าสิ...”

จากที่ความอดทนน้อยอยู่แล้ว ชาร์ลี ฮอปส์คงทนมองคนตัวเล็กส่งเสียงอู้อี้ด้วยสีหน้ายั่วยวนแบบนั้นไม่ได้อีก เด็กหนุ่มจับร่างคนรักนอนราบลงกับเตียงก่อนจะปล้ำจูบอย่างรุนแรงจนไม่เหลือความอ่อนโยนเหมือนในทีแรก แบคฮยอนตวัดแขนกอดรอบคอแกร่ง เอียงใบหน้าปรับองศาพลางกอบโกยอากาศในช่วงวินาทีสั้น ๆ ที่ริมฝีปากของเราถอนจากกัน

มือซุกซนเลื่อนลงต่ำเข้าไปในกางเกงนอน ลูบไล้บีบขย้ำรูดรั้งจนร่างนุ่มนิ่มบิดเร่า เขาคิดถึงเสียงครางของน้องน้อยเหลือเกิน เสียงกระเส่าคล้ายว่ากำลังขอให้ทำทุกอย่างเร็วขึ้น ชาร์ลร่นกางเกงเจ้าปัญหาลง และเจ้าของก้นกลมน่ากัดก็ยกขึ้นอย่างรู้งาน

แบคฮยอนช่วยถอดเสื้อให้อย่างลืมอาย จนตอนนี้ท่อนบนของแฟนหนุ่มเหลือเพียงแผงอกกว้าง ๆ ที่น่าฝังฟันคมลงไปแรง ๆ เหมือนอย่างเคยในยามร่วมรัก คนตัวเล็กเชิดหน้าขึ้นครางหวาน สองมือขยำกลุ่มผมซึ่งเซ็ทเป็นทรงอย่างดี แบคฮยอนรู้สึกได้ถึงความอุ่นและความซุกซนของลิ้นอีกคนซึ่งกำลังตวัดเลียยอดอกผ่านเสื้อนอนสีฟ้า

“นายไม่มีสิทธิ์ปล่อยจนกว่าฉันจะอนุญาต”

“แต่ว่า -- อื้อ” น้องน้อยเม้มริมฝีปากพลางลดระดับสายตาลงมองมือที่เป็นต้นเหตุทำให้ส่วนกลางลำตัวขับน้ำเหนียวหนืดออกมาจนเปรอะหน้าขา “แต่เราจะเสร็จแล้ว...”

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย จะรีบเสร็จไปไหนกัน?”

“ไม่ได้ทำอะไรเล่า... อื้อ!” ความนุ่มนิ่มหลับตาแน่นเมื่อก้านนิ้วยาวแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังเพื่อเปิดทาง เขานึกว่านิ้วแรกจะเข้าไปยาก แต่ก็ต้องยกยิ้มมุมปากเมื่อน้องน้อยขมิบต้อนรับเป็นอย่างดี

แบคฮยอนงุดหน้าลงพลางเอื้อมไปคว้าตุ๊กตาหมีกลิ่นบราวด์นี่มากอดแนบอก ครางเสียงติดขัดไปกับจังหวะเข้าออกของนิ้วทั้งสองซึ่งขยับเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงเฉอะแฉะ คนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อพบว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อกำลังซุกลงกับระหว่างขาของตน  กระแทกนิ้วเข้าออกไม่หยุดพร้อมอ้าปากอมส่วนนั้น ดูดเลียและผ่อนลมหายใจร้อน ๆ รดลงจนขนลุกซู่

“อะ! อ๊ะ! จะเสร็จแล้ว! อื้อ!”

“ชู่ว์...” ชาร์ลคายความน่ารักออกจนน้ำลายเยิ้มพลางมองน้องน้อยที่กอดตุ๊กตาหมีไว้แนบอกพร้อมทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ที่เขาเอานิ้วหัวแม่มืออุดตรงส่วนหัวเอาไว้ “อยากให้ฉันทำอะไรโมจิ?”

“เอานิ้วออก...”

“เอานิ้วออกทำไมครับ?” คนขี้แกล้งยังคงกระแทกนิ้วใส่ช่องทางด้านหลัง แบคฮยอนรู้ว่ากำลังถูกบังคับให้พูดและเขาคงอดทนมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

สามสัปดาห์ที่ผ่านไปมันก็มากเกินพอแล้ว... พอถูกสัมผัสจากผู้ชายคนนี้ร่างกายก็ละลายเป็นขี้ผึ้งจนแทบจะปลดปล่อยอยู่ทุกขณะ

“ให้เราเสร็จ...” แบคฮยอนต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่คิดอยากพูดอะไรอย่างนี้ออกไป เขารู้ว่าคนฟังต้องถูกใจ แต่ก็ต้องเลือกอายตัวเองทีหลัง “ในปากชาร์ล...”

“ว้าว” จริงอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเมื่อแฟนหนุ่มค่อย ๆ เอานิ้วหัวแม่มือออกทั้งที่ยังสบตากันอยู่ ก่อนจะเลียริมฝีปากแล้วอมส่วนนั้นอีกครั้ง ผงกศีรษะในจังหวะที่ทำให้ปาร์คแบคฮยอนคลั่ง... จนปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในปากคนขี้แกล้ง

“อะ... อา!”

ร่างกายหมดแรงนอนราบกับผืนเตียง พอสติกลับมาก็รีบเงยหน้าขึ้นหวังจะเตือนให้อีกคนคายความน่าอายออกมาให้หมด แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงความคิดเมื่อชาร์ลกำลังใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดมุมปากก่อนจะเลียนิ้วตัวเอง

“ออกเยอะแบบนี้” เด็กหนุ่มถลกกางเกงลงพร้อมชักรูดแท่งเนื้อจนแข็งมากพอที่จะชี้หน้าปาร์คแบคฮยอนได้ มือแกร่งทั้งสองจับขาน้องน้อยให้แยกออกพร้อมยกสะโพกกลมกลึงขึ้นวางบนหน้าขา จ่อความเป็นชายอยู่กับช่องทางรักที่ขมิบเชิญชวนให้กระแทกหนัก ๆ แม้ว่าเจ้าตัวจะหน้าแดงจัดกับความขลาดอาย “ฉันเชื่อแล้วว่านายไม่ได้ช่วยตัวเองเลย”

น้องน้อยกอดตุ๊กตาหมีแนบอกพลางมองขาตนเองที่อ้าออกกว้างโดยมีเขาอยู่ตรงกลาง จับแท่งเนื้อถูไถดุนดันส่วนหัวเข้าไปหยอกล้อให้ก้นน่ารักโยกเข้าหาบ้าง ก่อนจะเงยหน้ามองความน่ารักที่ทำให้อยากรังแกแรง ๆ

ความแข็งขืนถูกดันเข้าไปอย่างช้า ๆ เด็กหนุ่มอยู่ในสภาวะคนใจร้อนแต่ในขั้นตอนสั้น ๆ ชาร์ลี ฮอปส์ก็อยากอ่อนโยนกับความนุ่มนิ่มสักหน่อย แต่ข้างในก็ช่างขมิบตอดรัดรุนแรงเหลือเกิน รุนแรงจนเหมือนเป็นคำสั่งว่าให้รีบกระแทกเข้ามาไว ๆ

เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจทางริมฝีปากพลางควงสะโพกอย่างเนิบนาบ กลิ่นคาวจากความคิดถึงของน้องน้อยยังคงคละคลุ้งอยู่ในปาก เขาจึงโน้มลงไปปล้ำจูบเพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้รสชาติของตนเอง ชาร์ลดันความเป็นชายเข้าไปจนสุดความยาว ดันเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าและน้องน้อยก็ขยับสะโพกรับราวกับว่าอยากยื้อเอาไว้

“ขอดันเข้าไปอีกได้ไหม?”

“อะ! อ๊ะ! อ๊ะ!” น้องน้อยครางไม่เป็นภาษาขณะสบตากันในระยะใกล้ขณะที่ส่วนล่างของเรายังคงเชื่อมต่อกันในจังหวะรุนแรงยิ่งขึ้นจนได้ยินเสียงหยาบโลนจากแรงกระแทกกับน้ำเฉอะแฉะปะปนกัน

“ดี อย่างนั้น” ชาร์ลควงสะโพกพลางสูดปากครางอย่างพอใจ มองความเป็นชายที่ผลุบเข้าผลุบออกในช่องทางสีระเรื่อที่ถูกกระแทกซ้ำ ๆ ก่อนจะเลื่อนระดับสายตาขึ้นเพื่อมองร่างที่ไถลไปกับเตียงโดยมีหมีโง่ที่เพิ่มความน่ารังแกให้กับน้องน้อยในค่ำคืนนี้

“ชาร์ล! อ๊า! อะ! ไม่ไหวแล้ว! อื้อ! จะเสร็จอีกแล้ว! อา!”

“ชอบหรือเปล่า... ชอบเวลาฉันดันเข้าไปลึก ๆ อย่างนี้ไหม?” เร็วเกินไป... แบคฮยอนกำลังจะเป็นบ้าตายเพราะจังหวะการเคลื่อนไหวของคนบนร่างซึ่งมาพร้อมการใช้มือชักรูดส่วนกลางลำตัวของเขาไปด้วย

สุดท้ายความขลาดอายก็เอาชนะความคิดถึงไม่ได้ คนตัวเล็กปล่อยหมีโง่ลงข้างตัวแล้วลุกขึ้นโผเข้ากอดร่างคนรักทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกันอยู่ ตวัดแขนกอดรัด ข่วนเล็บเป็นรอยยาวบนแผ่นหลังจนได้ยินเสียงสูดปากอยู่ใกล้หู แบคฮยอนครางกระเส่า ในตอนนี้เขาเป็นฝ่ายขย่มสะโพกเองอย่างหน้าไม่อาย

ลิ้มรสกับสัมผัสที่เข้ามาอย่างล้ำลึกจนต้องระบายความซ่านเสียวลงบนไหล่กว้าง เสียงพ่นคำหยาบเป็นภาษาอังกฤษชวนให้ขลาดเขิน

เขาจึงโอบใบหน้าหล่อของแฟนหนุ่มมาจูบปิดปากเสียหน่อย

TBC

ไอ้หรั่งเฮงซวย อีก50ปีหรือ100ปี กุก็ไม่ได้ออกจากคุกหรอก ตรั่บกุดิ