ถึงจะได้ยินอย่างนั้นแล้วชานยอลก็ยังแทรกกายเข้ามาในตัวเขา
แบคฮยอนหลุดร้องออกมาโดยที่ไม่มีเสียง
ร่างสูงขบกรามแน่นพร้อมกับเคลื่อนกายอย่างเนิบนาบ
คำพูดของแบคฮยอนเมื่อครู่ก็เป็นเหมือนกับพลั่วที่กำลังขุดหลุมฝังความผิดบาปในใจของเขาออกมา
“...ผมเจ็บ”
คนตัวเล็กนิ่วหน้า
เด็กคนนี้ไม่ได้ชินต่อการถูกทำอะไรแบบนี้เลย
แบคฮยอนก็แค่พยายามเอาชนะเขาโดยใช้ความเฉยชาเข้าข่ม
แน่นอนว่ามันได้ผลมาตลอดและครั้งนี้เองก็ด้วย
มันกำลังบีบให้ปาร์คชานยอลรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป
มันก็เหมือนกับการย้ำว่าเรื่องในวันนั้นมันไม่ใช่การพลาดอย่างที่เขาบอกตัวเองให้คิดอยู่เสมอ
ๆ
แบคฮยอนเงียบจนน่าอึดอัด
ริมฝีปากนั้นเม้มเสียจนชานยอลคิดว่ามันคงจะแดงห้อเลือดไปแล้ว ถ้านี่คือการเอาคืน
มันเจ็บแสบน่าดูที่รู้ว่าถึงวันที่บยอนแบคฮยอนต้องใช้ความอดทนกับเขาแล้ว
‘ถ้ายังไม่ง่วงเท่าไหร่...ก็อยู่คุยกับผมไปจนกว่าคุณจะง่วงได้ไหม’
‘คุณจะนอน...ตักผมก็ได้นะ’
‘ถ้าผมเผลอหลับไป...ก็ช่วยปลุกผมโดยการบีบมือแน่น
ๆ ทีนะครับแบคฮยอน’
สะโพกสอบเร่งจังหวะเร็วยิ่งขึ้นเมื่อภาพเก่า
ๆ ฉายเข้ามาในหัวไม่ได้หยุด เสียงหอบหายใจของแบคฮยอนดังถี่รัวพอ ๆ กับการเผลอเอื้อมมือมาจิกหลังของเขาไว้
ในหัวมีแต่คำว่าทำไม?
ทำไมเรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ทั้งที่ผ่านมาบยอนแบคฮยอนก็มองเพียงแค่เขามาตลอด
เด็กคนนี้ที่เคยยิ้มได้เพราะเขา ใช่...เพราะเขาเองไม่ใช่หรือไง?
‘ถ้าคุณเหนื่อย
ผมจะเป็นคนออกไปหาเสบียงเอง จะให้คุณกับเซฮุนออกไปลำบากกันสองคนได้ยังไง...เนอะ’
“อ...อา...”
ร่างสูงกดแช่กายร้อนไว้ก่อนจะปลดปล่อยออกมา
เสียงหอบหายใจของคนสองคนประสานกันก่อนที่ร่างสูงจะซบหน้าลงกับลาดไหล่บางที่กำลังสั่นเทาอยู่
แบคฮยอนนอนนิ่ง ไม่มีแรงแม้แต่จะผลักไสคนบนร่างให้ออกไปจากตัว
“...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น