“รู้จักคำว่าละอายใจบ้างไหม”
“ไม่รู้หรอก ไม่ต้องสอนด้วยนะ
ไม่อยากรู้จัก”
“คุณนี่มันห่วยแตกจริง ๆ ”
“ใช่ พี่มันห่วยแตก ด่ามาอีกสิ”
คนป่วยกระชับกอดแน่นยิ่งขึ้น มินซอกไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดนี้
ได้เพียงแค่นอนเฉย ๆ ให้ลู่หานกอดเท่านั้น
“ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคุณแล้ว”
“งั้นก็ไม่ต้องด่า”
มินซอกหดคอลงเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนของลมหายใจของคนป่วยที่กอดเขาจากข้างหลัง
ริมฝีปากแห้งผากของลู่หานกดจูบหลังกกหูอีกฝ่ายก่อนจะค่อย ๆ
สอดมือร้อนเข้าไปใต้สาบเสื้อที่คนตัวเล็กใส่อยู่
มินซอกดึงมืออีกคนออกเมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันเริ่มจะแปลก ๆ เข้าไปทุกที
ๆ แล้ว
“เปาจื่อ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูชวนให้ขนลุกซู่แต่ดูเหมือนว่าคนป่วยจะยังไม่สิ้นฤทธิ์เขาถึงได้ผลักไสมือปลาหมึกนี้ออกไปจากหน้าท้องไม่ได้
“นี่คุณ...เอามือออกไป”
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
ลู่หานไล้ฝ่ามือไปบนผิวท้องของอีกฝ่ายเพื่อหาไออุ่น ทว่ามันกลับทำให้อุณหภูมิร่างกายร้อนขึ้นเรื่อย
ๆ ในทุกอณูที่ถูกสัมผัสนั่นทำให้คนตัวเล็กถึงกับนิ่วหน้า ความรู้สึกแปลก ๆ
อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนกำลังก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ
ราวกับว่ามีไฟกองใหญ่มาสุมรวมอยู่ตรงหน้า
ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสร้อนสากที่ใบหู รู้ตัวอีกที่พื้นที่ส่วนตัวของเขาก็กำลังถูกอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาเรื่อย
ๆ เสียแล้ว...ควรหยุดยังไงดี...พอรู้อีกทีก็ถอยกลับไม่ได้แล้ว...
“อย่า...”
ลู่หานที่สติเริ่มเลือนลางไปทุกทีไม่ฟังเสียงร้องขอของอีกฝ่าย
ร่างร้อนผ่าวเพราะพิษไข้ของเขาพยายามเบียดเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อหลอมละลายอีกฝ่ายให้มอดไหม้คาอ้อมกอดของเขา
ขณะที่มินซอกพยายามดิ้นออกจากพันธนาการของคนตรงหน้า แต่ว่า...ทำไมกันล่ะ...
ทำไมถึงรู้สึกดี...ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ควร...
“รู้สึกดีใช่ไหม” เสียงกระซิบข้างหูทำให้คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสค่อย ๆ
เอี้ยวหน้าหันกลับไปมอง ฝ่ามือร้อนของร่างโปร่งยังคงทำหน้าที่ไม่ขาดช่วง
เปลือกตาบางปิดลงเมื่อลู่หานยันตัวลุกขึ้นเล็กน้อยเพื่อโน้มใบหน้าเข้าไปประทับจูบลงบนริมฝีปากของคนตรงหน้า
จูบครั้งแรกกับคน ๆ นี้
และมินซอกก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องจูบแบบไหน แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้สติของเขาเลือนลางเข้าไปทุกที
รู้สึกตัวอีกทีร่างของเขาก็มาอยู่ใต้ร่างของลู่หานเมื่อไหร่ไม่รู้
“พอ...พอแล้ว” มินซอกพยายามส่งเสียงพูดออกไปแต่มันก็ยากลำบากเหลือเกินกับอารมณ์ที่เริ่มปะทุ...ใช่
เขาเริ่มจะทนไม่ไหวกับสัมผัสแปลก ๆ ที่ได้รับ
ร่างเล็กรู้สึกทนไม่ไหวกับฝ่ามือของคนตรงหน้าที่ซุกซนอยู่ใต้กางเกง
รู้สึกทนไม่ไหวกับริมฝีปากร้อนที่ยังคงคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
รู้สึก...ทนไม่ไหวกับทุกสิ่งที่ลู่หานกำลังพยายามยัดเยียดให้...
ไม่มีคำพูดกวนประสาทเหมือนอย่างเคยไม่มีคำพูดชวนให้หงุดหงิดออกมาจากปากของผู้ชายที่ชื่อลู่หานเหมือนอย่างทุกครั้ง
มินซอกถึงกับทนไม่ไหวจนต้องแอ่นลำตัวขึ้นเมื่อริมฝีปากแห้งผากของคนตรงหน้าเคลือบผ่านแผ่นอกของเขาและพยายามหยอกล้อเล่นกับมันอย่างชำนาญ
มินซอกเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้หลุดเล็ดเสียงน่าเกลียดออกมา
แม้ว่าร่างกายจะเริ่มไม่ทำตามคำสั่งแล้วก็ตาม เพราะมือเล็กเริ่มปัดป่ายไปทั่วและจิกเล็บลงบนไหล่กว้างของคนตรงหน้าเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ของตัวเอง
แต่ลู่หานกลับทำให้อารมณ์ของเขาพุ่งปะทุขึ้นมาอีกเมื่อริมฝีปากร้อนค่อย ๆ
เลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ
“ลู่หาน...”
กางเกงสีซีดถูกดึงออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่มันก็ทำให้มินซอกถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตกใจ
หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าเดิมเมื่อลู่หานเลื่อนตัวขึ้นมาสบตากับเขา
นี่มัน...น่าอายชะมัด!
และเหมือนลู่หานรู้ทันความคิดของอีกฝ่าย
เขาจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวตัวเองไว้เพื่อให้อีกฝ่ายมองได้ไม่ถนัด
แต่...มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด ในเมื่อร่างโปร่งยังพยายามยัดเยียดสัมผัสแปลก
ๆ ให้เขาแบบนี้แล้วมันจะช่วยอะไรได้ล่ะ...
มือเล็กจิกลงบนที่นอนขณะริมฝีปากของลู่หานเลื่อนต่ำไปเรื่อยจนกระทั่งมันหยุดอยู่ที่กลางลำตัวของเขาและมอบสัมผัสวาบหวามจนทำให้ร่างเล็กส่งเสียงติดขัดออกมาจากลำคอแทบจะไม่เป็นภาษา
ลู่หานรู้สึกพอใจกับเสียงที่ได้ยิน
เขาดึงผ้าห่มออกไปก่อนจะปลดเปลื้องเครื่องพันธนาการออกจากคนตรงหน้าออกไปให้พ้นทาง
ดวงตาคมหันมาสบสายตากับคนตัวเล็กที่นอนอยู่ใต้ร่างอีกครั้ง...ใบหน้าเคลิบเคลิ้มที่เหมือนกับว่าสติมันได้หลุดลอยออกไปไกลแล้วทำให้ทุกสิ่งยากจะหยุดไว้ได้อีกต่อไป
มินซอกมองอีกคนที่ไขว้มือดึงชายเสื้อขึ้นก่อนจะโยนมันทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี
ลู่หานโน้มตัวลงไปประทับริมฝีปากและมอบสัมผัสอ่อนหวานให้ก่อนที่มันจะกลายเป็นจูบที่ร้อนแรงในทุกขณะตามอารมณ์ที่ปะทุหนักของทั้งสองฝ่าย
สองแขนเล็กยกขึ้นเหนือศีรษะเมื่อลู่หานกำลังช่วยถอดเสื้อให้กับเขา
ริมฝีปากหยักถอนจูบออกมาแค่ครู่เดียวเพื่อให้เสื้อที่เป็นอุปสรรคพ้นทางออกไปก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากแดงฉ่ำของคนใต้ร่างอีกครั้งเสียงครางหวานจากลำคอปลุกเร้าอารมณ์ของคนที่กำลังมอมเมาในพิษไข้ได้เป็นอย่างดี
ลู่หานเลื่อนมือลงมาปลดเข็มขัดของตัวเองเมื่อเห็นว่ามินซอกไม่ได้ยื้อดึงหรือปฏิเสธสัมผัสของเขาเหมือนกับก่อนหน้านี้ก่อนจะถอดมันลงเพียงเล็กน้อย
ภาพตรงหน้าทำให้มินซอกอดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหลบไปอีกทาง
แต่ลู่หานก็ไม่สนใจและรั้งใบหน้าของอีกฝ่ายกลับมา
ก่อนจะมอบจูบอ่อนหวานให้กับคนตัวเล็ก เพียงไม่นานก็ผละออกพร้อมทั้งยิ้มบาง ๆ
เพื่อให้คนตรงหน้าหายประหม่าไปได้บ้าง
แต่ไม่เลย...
มินซอกนิ่วหน้าเมื่อสัมผัสแปลกปลอมได้แทรกตัวเข้ามาอยู่ในร่างกายของเขา
ลู่หานขยับเรียวนิ้วของตัวเองเพียงเบา ๆ
แต่มันกลับเจ็บจนคนที่อยู่ใต้ร่างต้องถดตัวหนี
“พอได้แล้ว...”
“อย่าเกร็งสิมินซอก
นี่ก็ครั้งแรกของพี่เหมือนกัน” ลู่หานกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู
เสียงหัวใจของเขาดังมากจนมินซอกสัมผัสได้ “ถ้าเจ็บก็กอดพี่ไว้แน่น
ๆ นะ”
“ไม่เอาแล้ว พอสักที” ลู่หานยกปลายนิ้วขึ้นเกลี่ยน้ำตาของคนตรงหน้าจากนั้นก็โน้มร่างลงไปใกล้พร้อมค่อย
ๆ แทรกกายเข้าไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งรับ...
“โอ๊ย!”
“...!”
นึกหงุดหงิดอยู่ในใจที่ทุกอย่างมันไม่เป็นอย่างที่คิด
วันนี้ลู่หานได้สำนึกแล้วว่าการร่วมรักระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ยิ่งกับผู้ชายที่ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนอย่างมินซอกแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ลู่หานขบกรามแน่น
เขายังคงพยายามแทรกตัวเองเข้าไปแม้ว่าคนใต้ร่างจะร้องขอให้หยุดสักแค่ไหนแต่ดูเหมือนว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
ตอนที่อารมณ์พุ่งสูงแบบนี้ต่อให้ฟ้าผ่า น้ำท่วมก็คงหยุดเขาไม่ได้แล้ว
“อ่ะ!”
“มินซอก อย่าเกร็งสิ”
“ผมก็พยายามแล้วแต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดีนี่!
อ่ะ...”
ร่างโปร่งค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้า ๆ
เมื่อความตั้งใจประสบความสำเร็จ
มินซอกถึงกับนิ่วหน้าเพราะไม่ว่ายังไงมันก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดีและยิ่งเจ็บมากที่สุดตอนที่อีกฝ่ายเริ่มขยับตัวจนร้องเสียงหลง
ความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกระหว่างเขาทั้งคู่
นัยน์ตาเรียวปรือมองคนที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่าง
สีหน้าของลู่หานต่างไปจากทุกครั้ง...สีหน้าจริงจังที่เต็มไปด้วยความต้องการ
กับสัมผัสแปลก ๆ ที่มีทั้งความเจ็บปวดและความรู้สึกดีปะปนกันจนแยกแยะไม่ออก
เจ็บ...แต่ก็ไม่อยากให้หยุด...
ไม่มีบทสนทนาใดๆ
เกิดขึ้นอีก...มีเพียงแค่เสียงเรียกชื่อกันและกันเท่านั้น
ทุกอย่างมันขาวโพลนและเบาหวิวไปหมด
“ล...ลู่หาน”
“ยังเจ็บอยู่ไหม?” ร่างโปร่งโน้มใบหน้าลงไปพร้อมกับจูบหน้าผากมนเบา ๆ
มินซอกพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะรั้งตัวอีกฝ่ายลงมากอดโดยที่ร่างกายของทั้งคู่ยังคงเชื่อมต่อกันอยู่
“กอดผมแน่น ๆ ได้ไหม...”
“ได้สิ...” ลู่หานตอบพร้อมกับช้อนร่างคนตัวเล็กขึ้นมานั่งตัก
วงแขนเล็กโอบกอดรอบคออีกฝ่ายไว้แล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างเมื่อลู่หานเริ่มขยับตัวอีกครั้ง...
ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจแต่ผู้ชายอย่างลู่หานจะรับรู้บ้างไหมว่าทุกอย่างที่ให้ไปมันมาจากความรักของคิมมินซอกทั้งนั้น...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น