ต่อจากลิงก์นี้ >>> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1552374&chapter=37
ชุดมาสคอตถูกเหยียบออกจากข้อเท้าอย่างไม่ใยดีโดยคนที่ไม่ได้ใส่มัน
เจ้าของสีหน้าแดงระเรื่อก้ม ๆ เงย ๆ อย่างขลาดอายขณะอีกฝ่ายปัดของบนโต๊ะลงพื้นโดยไม่สนใจว่าใครจะพูดอย่างไรถ้าหากเกิดความเสียหาย
ร่างที่ชื้นไปด้วยเหงื่อถูกอุ้มขึ้นนั่งบนโต๊ะ
เงยหน้าขึ้นสบตากับคนเอาแต่ใจก่อนจะถูกหยุดความคิดทุกอย่างด้วยริมฝีปากที่รู้จุดอ่อนปาร์คแบคฮยอนเป็นอย่างดี
“เรื่องอะไรฉันจะยอมให้คนอื่นมองนายแก้ผ้า
ฝันไปเถอะ” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบบอกก่อนจะจูบแก้มเนียนเพื่อให้รู้ถึงความหวงแหน
“กลับไปอาบห้องเราก็ได้ นะ... ตัวหอมต้องดีกว่าตัวมีแต่กลิ่นเหงื่อ” สองมือทาบลงกับแผงอกแกร่ง ช้อนตามองออดอ้อนหวังคนเอาแต่ใจจะยอมเชื่อฟังบ้าง
แต่ก็นั่นแหละ... แบคฮยอนไม่เคยชนะชาร์ลได้หรอก “ฟังเราบ้างซี่...”
คนตัวเล็กหลับตาปี๋กับความวาบหวิวที่สานต่อโดยไม่ฟังคำร้องขอใด
ๆ ชาร์ลยังคงซุกไซ้ซอกคออย่างเอาแต่ใจพร้อมสอดมือเข้ามาในกางเกงขาสั้นของเขา
ปลุกปั่นส่วนนั้นจนตื่นตัว
“ฟังอยู่นี่ไง โดยเฉพาะตอนนายคราง” คนลูกครึ่งผละออกมายักคิ้ว
สบตากับน้องน้อยที่งอหน้าต่อต้านก่อนจะขยับไปจุ๊บปากเบา ๆ
“คนลามก”
“เออ ยอมรับ”
“ล็อกประตูหรือยัง” ไหน ๆ ก็ขัดใจไม่ได้แล้ว แบคฮยอนจึงต้องยอมให้เลยตามเลยแม้ว่าจะไม่อยากทำตรงนี้
มันเสี่ยงเกินไป ถ้าเกิดมีใครมาเห็นคงเป็นเรื่องแน่
“ไม่มีใครเข้ามาหรอก”
“แสดงว่ายังไม่ได้ล็อกใช่ไหม
ไม่เอาอะ ต้องล็อกนะ” ชาร์ลยิ้มขำกับท่าทีตื่นตูมของความนุ่มนิ่มที่คงหวั่นใจว่าใครจะเข้ามาเห็นตอนเรากำลังร่วมรักกัน
“น่าตื่นเต้นจะตายไป”
“ไม่ นอกจากชาร์ลแล้วคงไม่มีใครในโลกตื่นเต้นกับเรื่องแบบนี้หรอก
ปล่อยเรา เราจะไปล็อกประตู” แบคฮยอนถลึงตามองคนตัวโตที่ส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมร่นกางเกงเขาลงและแยกขาออกราวกับว่าพร้อมสำหรับเรื่องลามกแล้ว
“ทำไมไม่นั่งทำหน้ายั่ว
ครางให้มันจบ ๆ ไปล่ะโมจิ แบบนี้มันเสียเวลานะรู้ไหม นายกำลังทำให้คนอื่นมาเห็น”
“ความผิดเราเหรอ?!” ความนุ่มนิ่มอ้าปากเถียงยังไม่ทันจบก็ต้องนิ่วหน้า ก้มลงมองนิ้วมือของเขาที่กำลังค่อย
ๆ ชำแรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังในจังหวะทีเผลอ “นิสัยไม่ดี...
เราเจ็บนะ”
“เงยหน้าขึ้นสิ ฉันจะได้จูบปลอบ”
“เราไม่จูบชาร์ลหรอก”
“Sure?”
“อือ” เสียงแผ่วเบาคล้ายไม่แน่ใจกับคำตอบ
ทั้งคู่สบตากันและมีเพียงชาร์ลคนเดียวเท่านั้นที่กำลังยิ้มพอใจกับสถานการณ์นี้
แบคฮยอนค่อย ๆ หลับตาลงเมื่อใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ ช่องทางด้านหลังยังคงถูกรุกล้ำเพื่อเตรียมรับความใหญ่โตที่คงสอดใส่เข้ามาอย่างเอาแต่ใจเหมือนครั้งก่อน
เขาไม่อยากทำที่นี่
แต่คนย้อนแย้งในตัวเองก็เลือกจูบตอบคนเอาแต่ใจอยู่ดี หรืออันที่จริงแบคฮยอนแค่กระดากอาย
พยายามหลอกตัวเองว่าไม่ใช่คนลามก ทั้งที่ตอบรับความต้องการของอีกฝ่ายอยู่ตลอด
มือที่เคยทุบตีต่อต้านค่อย ๆ
เลื่อนขึ้นโอบรอบคอแกร่ง บดเบียดริมฝีปากเข้าหาสิ่งที่ทำให้ใจเต้นแรงที่ไม่เคยระบุสถานะให้ได้
สะโพกกลมที่เคยเกร็งในทีแรกเริ่มขยับตอบโต้นิ้วแกร่งจนรู้สึกถึงความพึงพอใจของอีกฝ่ายซึ่งส่งผ่านทางสายตา
“น่ารัก”
“รีบทำนะ...”
“งั้นคงต้องทำเร็ว ๆ แรง ๆ แล้วล่ะ
ว่าแต่นุ่มนิ่มแบบนี้จะไหวเหรอ?” เด็กหนุ่มยิ้ม
มองน้องน้อยที่ยันมือข้างหนึ่งไว้ข้างหลังเมื่อเขายกสะโพกกลมขึ้นหลังจากการใช้นิ้วสิ้นสุดลง
“ที่ไม่ตอบเพราะไม่รู้หรือเพราะชอบ ลิตเติ้ลโมจิ?”
แบคฮยอนรู้ว่าเถียงให้ตายอย่างไรก็สู้ไม่ได้ เจ้าตัวจึงรวบรวมความกล้ารั้งท้ายทอยเขาลงไปจูบเพื่อหยุดหาผู้แพ้ผู้ชนะ
ชาร์ลยิ้มขำขณะแลกลิ้นกับคนตัวเล็ก บดขยี้จูบซ้ำ ๆ
พร้อมควักส่วนนั้นออกมาจากกางเกง
ถูส่วนหัวกับช่องทางรักที่เหมือนว่าถูกกำหนดมาเพื่อเขาจนมันเยิ้มน้ำหล่อลื่น
“หลังจากไปพิสูจน์ความกล้าแล้วกลับบ้านด้วยกันนะ”
“คืนวันศุกร์น่ะเหรอ?” เด็กหนุ่มมองหน้าเหยเกของคนตรงหน้าที่พยายามต่อสู้กับความเจ็บเมื่อความใหญ่โตสอดใส่เข้าไปอย่างช้า
ๆ ชาร์ลขบกรามแน่นกับความเสียวซ่านที่ยังคงตอดรัดได้เป็นอย่างดีเหมือนครั้งแรก
อันที่จริงเขาไม่ค่อยชอบคุยเรื่องอื่นขณะมีเซ็กส์
แต่จะให้ความนุ่มนิ่มเป็นกรณียกเว้นแล้วกัน “คงไม่ได้ ฉันมีนัดกับพวกแจวอนน่ะ”
“แจวอน...?” แบคฮยอนขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ
ก็พอรู้อยู่ว่าทั้งคู่เริ่มคุยกันได้ตั้งแต่เล่นบาสด้วยกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะสนิทมากถึงขั้นจะอยู่หอในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วยกัน
“ไม่ไปกับเราเหรอ?”
คนตัวเล็กเริ่มใช้ลูกอ้อน
เขาเชื่อว่าถ้าหากพาอีกฝ่ายกลับบ้านด้วยกันบ่อย ๆ
เจ้าตัวคงคุ้นชินกับบรรยากาศครอบครัวมากขึ้น แบคฮยอนยังคงไม่ลดละความตั้งใจ
แบบนี้มันผิดแผนไปหน่อย
“ท่าทางแบบนี้คืออะไรกันนะ?” ชาร์ลมองท่าทางยั่วยวนแบบฝืดอย่างถึงขีดสุดของอีกฝ่าย
อดยิ้มไม่ได้กับมือเล็ก ๆ ที่พยายามลูบแผงอกเขาก่อนจะรีบชักกลับเมื่อถูกรู้ทัน
“นัดกันวันอื่นไม่ได้เหรอ
เราอยากให้ชาร์ลไปด้วยกัน... อะ... อื้อ!” อีกฝ่ายกระแทกเข้ามาสุดแรงราวกับเป็นคำสั่งบอกให้แบคฮยอนหยุดพูดเรื่องนี้เสียที
คนตัวเล็กกัดริมฝีปากล่าง
สองมือบีบแขนแกร่งยามความใหญ่โตเร่งจังหวะความเร็วจนขาโต๊ะเสียดสีกับพื้น สั่นคลอนจนเกิดเสียงตอกย้ำว่าตอนนี้บทรักของเรากำลังดุเดือดมากแค่ไหน
เด็กหนุ่มมองร่างขาวเนียนที่สวมเพียงเสื้อยืดตัวเดียว ครางกระท่อนกระแท่นยามความเป็นชายดันเข้าไปจนสุด
ใบหน้าที่เคยขาวน่าหยิกขึ้นสีระเรื่อ หอบเหมือนจะขาดใจร้องเรียกชื่อเขาไม่หยุด
“เดี๋ยวต่อต้าน เดี๋ยวอ้อน”
ชาร์ลจ้องหน้าอีกฝ่าย ซอยสะโพกเข้าไปซ้ำ ๆ อย่างไม่รู้จักเหนื่อย “ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ?”
“อะ... อา... อา!”
“มีแผนใช่ไหม?
หรือว่าพ่อฉันบินมาเกาหลีอาทิตย์นี้นายเลยอยากให้ฉันไปที่นั่นอีก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เราแค่ -- อื้อ -- เราแค่อยากอยู่กับชาร์ล” แบคฮยอนไม่ได้โกหก แต่เขาก็ไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด
คนตัวเล็กอ้าปากครางกระเส่า จิกปลายเท้าเกร็งจนปวดไปหมดกับความเสียวซ่านที่ได้รับ
“งั้นก็อย่ากลับบ้านสิ”
ไม่พอ... กับร่างกายนี้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
“แล้วเลือกใช้วันหยุดที่อยู่บนเตียงกับฉันทั้งวันแทน”
สะโพกสอบยังคงอัดกระแทกความต้องการใส่ช่องทางที่ฉ่ำแฉะเพราะความกำหนัด
ขณะเดียวกันก็ใช้มือรั้งรูดส่วนนั้นของน้องน้อยไปด้วยเพื่อช่วยให้ไปถึงฝั่งฝันพร้อมกัน
เขาไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด
ถึงมีความอยากจะตามใจแบคฮยอนแต่แค่คราวนั้นครั้งเดียวก็เกินพอ
“...”
เสียงหมุนลูกบิดทำหัวใจเด็กทั้งสองคนหล่นวูบไปอยู่บนพื้น
สะโพกที่เคยบดควงหาความสุขสันต์หยุดชะงักพร้อมมองไปยังประตูห้องเก็บของซึ่งยังคงปิดอยู่
ใช่ เขาล็อกมันไว้ แต่ที่ไม่ได้บอกแบคฮยอนก็เพราะอยากแกล้งให้ตกใจเท่านั้น
“มีใครอยู่ในนั้นหรือเปล่า?”
“It’s me, Chalies.”
“อ้าว ชาร์ลีเหรอ
เปิดประตูให้หน่อยสิ ฉันจะเอาของเข้าไปเก็บ” เสียงนั้นทำให้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกคือประธานหอ
ชาร์ลถอนหายใจพลางเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเมื่อถูกขัดความสุขทั้งที่คิดว่าช่วงนี้คนอื่น
ๆ น่าจะนอนแห้งตายอยู่ในห้องโถงหรือไม่ก็ห้องนอนของตัวเองหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน
แบคฮยอนขยับตัวหวังจะลุกไปใส่เสื้อผ้า
แต่คนลามกกลับไม่ยอมปล่อยให้เป็นอย่างนั้น
คนตัวเล็กเผลอร้องออกมาเมื่อร่างของเขาถูกอุ้มเข้าเอวทั้งที่ความแข็งขืนยังคงคาอยู่ในช่องทางด้านหลัง
แบคฮยอนจิกเล็บผ่านเสื้อเพื่อนวัยเด็ก
หวีดร้องออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อช่องทางด้านหลังกลืนกินความยาวทั้งหมดไว้จนมิดด้าม
“อ๊า!”
“...” ประธานหอขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติซึ่งดังมาจากด้านใน
“ชาร์ลี นายโอเคนะ?”
เขามั่นใจว่าเสียงใส ๆ
นั่นคงไม่ได้เกิดขึ้นเพราะชาร์ลี ฮอปส์เผลอเหยียบอุปกรณ์ในห้องรก ๆ
ที่ไม่มีใครสนใจอาสาเข้าไปจัดให้เป็นระเบียบ เด็กหนุ่มตัวสูงยืนนิ่งขณะมองประตูตรงหน้า
เพียงครู่เดียวใครอีกคนก็เปิดมันออกเพียงน้อยนิดพอให้ได้เห็นเสี้ยวหน้าครึ่งหนึ่ง
“ไหนของที่จะเก็บ?”
แทอูลดระดับสายตามองกล่องลังสีน้ำตาลที่อุ้มอยู่
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กใหม่ที่มักจะสร้างความประหลาดใจให้เขาอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะเป็นก่อนหน้านี้หรือวินาทีนี้ ที่มีแขนของใครคนหนึ่งโอบกอดรอบคอหมอนั่นไว้
อีกทั้งขาขาว ๆ ที่ตวัดอยู่กับเอวนั่นอีก
ถึงจะมองไม่ชัดเพราะประตูเปิดออกแค่นิดเดียว แต่เขาก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดนั้น
“...”
ไม่มีคำแก้ตัวหรือสีหน้าซึ่งบ่งบอกถึงความกระดากอายกับสิ่งที่ทำอยู่จนถูกจับได้
ชาร์ลี ฮอปส์เพียงยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเป็นเชิงบอกให้เขาเงียบและแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะ
แทอูยืนนิ่งขณะสบตากับอีกฝ่าย ก่อนจะวางกล่องลังกระดาษลง
“งั้นฝากนายเก็บหน่อยแล้วกัน”
“อืม”
“ทุกคนอาบน้ำอยู่ ถ้าตามไปตอนนี้ก็ยังทันนะ” ประธานหอยังคงมองแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกคนก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง “แต่ไว้คราวหน้าก็ได้” คิมแทอูควรเดินไปเฉย ๆ
แต่เขากลับพูดอะไรเซ่อ ๆ ออกไปเพียงเพราะกำลังสงสัยว่าคนที่อยู่กับไอ้ฝรั่งนั่นคือใคร
ซึ่งคนแรกที่ผุดเข้ามาในหัวคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากปาร์คแบคฮยอน
“ไม่เป็นไร
ตอนนี้ก็กำลังอาบน้ำอยู่”
“...”
“โทษที ฉันคงใช้คำผิดไป
ที่อยากพูดคือเดี๋ยวฉันจะตามไปถ้าทุกคนไม่อาบเสร็จก่อนน่ะนะ”
ชาร์ลยกยิ้มเมื่อเห็นประธานหอขยับปากด่าเป็นภาษาเกาหลีแบบไม่มีเสียง
เด็กหนุ่มลูกครึ่งนิ่วหน้าเจ็บเพราะเล็บสั้น ๆ
ของน้องน้อยที่จิกลงมาเป็นระยะเพื่อบอกให้รู้ว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำอยู่
ประตูห้องเก็บของถูกปิดลงโดยไม่ได้เอากล่องลังกระดาษของประธานหอเข้ามาด้วย
ชาร์ลคิดว่าถ้าทิ้งไว้ตรงนั้นอีกสักสิบนาทีคงไม่มีใครขโมยไป
หรือถ้ามีเขาก็คงเลือกให้ความสนใจกับความนุ่มนิ่มที่เอาแต่ตอดรัดเขาไม่หยุดระหว่างคุยกับประธานมากกว่า
“แทอูต้องรู้แล้วแน่ ๆ เลย...”
“กลัวเหรอ?”
“ก็...”
“หรือว่าอาย?” ร่างที่เกี่ยวขาอยู่กับเอวถูกอุ้มให้แผ่นหลังชิดกับผนัง
สีหน้าเหยเกตอนความแข็งขืนเริ่มขยับอีกครั้งนั้นยังคงกระตุ้นอารมณ์เขาได้ดีจนในหัวเอาแต่คิดเรื่องพิเรนทร์ว่าจะเล่นท่าไหนต่อ
“เป็นคนของฉันมันน่าอายขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ
แต่การบอกให้รู้กับทำให้เห็นมันต่างกัน เรากำลังทำเรื่องลามกกันอยู่
แล้วชาร์ลก็ทำให้แทอูเห็นแบบนั้น...”
“มันไม่เห็นหรอก...
คิดมากเกินไปแล้วโมจิของฉัน” ชาร์ลจูบแก้มนุ่มนิ่ม งับเบา ๆ
ก่อนจะเลื่อนไปขบใบหูอย่างมันเขี้ยวเพื่อให้น้องน้อยสนใจสัมผัสของเขามากกว่าความกังวลที่ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน
“แน่ใจนะ...”
มองหน้าหวาน ๆ
ตอนหลับตาปี๋เพราะถูกจูบแล้วก็แข็งยิ่งกว่าเดิม
ชาร์ลพยักหน้าแล้ววางคนตัวเล็กลงก่อนจะจับให้หันเข้าหาผนัง
ความเป็นชายถูกสอดใส่เข้าไปอีกครั้งและอีกฝ่ายก็โก้งโค้งตอบรับจนเขามองเห็นก้นกลม
ๆ สั่นกระเพื่อมเพราะแรงกระแทก
เด็กหนุ่มลูกครึ่งชอบสีหน้าเหยเกของอีกฝ่ายตอนครางเหมือนจะหมดลม
แต่พอรู้ตัวว่าเสียงดังเกินไปก็รีบยกมือขึ้นปิดปากทั้งที่ร่างกายยังคงสั่นไหวจนศีรษะแทบโขกกับผนัง
ชาร์ลขบกรามแน่น เงยหน้าขึ้นครางกระเส่ากับช่องทางร้อนที่ดูดแท่งเนื้อเหมือนไม่อยากให้ดึงออกไป
ปากบอกว่าไม่ไหว แต่ส่วนนั้นก็ขมิบตอดรัดทุกขณะจนเขาแทบบ้า
เขาจะเสร็จข้างใน...
แล้วปล่อยให้ความต้องการทั้งหมดที่เขามีไหลลงไปตามซอกขาจนน้องน้อยต้องเดินกลับห้องอย่างหวาดระแวงว่าจะมีใครเห็น
ชาร์ลี ฮอปส์เป็นคนลามก แต่เขามีนิสัยแบบนั้นแค่กับปาร์คแบคฮยอนคนเดียว
50%
พระโคอย่างเทออออ เท่าไหร่มันก็หมั่ยพอออออออ
พระโคอย่างชั้นนน ก็ทนรับมันมั่ยด้ายยยยยยยยยยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น