ต่อจากลิงค์นี้จ้า :: http://goo.gl/P1e8CE
“เฮ้!”
“Code?”
“รหัสบ้าไร ผมไม่เล่นนะ!” คนตัวผอมพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ด้านหลังจะมีเรี่ยวแรงมากกว่า
“อย่าโวยวายสิหนูน้อยเอ็กซี่ พี่กำลังเล่นกับนายอยู่นะ”
“แต่ผมไม่อยากเล่น!”
“Sure?”
“เออ!”
“ขึ้นเสียงกับพี่เหรอ?”
คนตัวผอมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงกระซิบที่มาพร้อมริมฝีปากที่กดจูบตรงหลังกกหูของเขา ให้ตายเถอะ
น้ำที่หยดลงมาจากกลุ่มผมอีกฝ่ายมันเย็นจนขนลุกซู่ เซฮุนยังคงพยายามดิ้น
ในขณะที่อีกฝ่ายเองก็ออกแรงมากยิ่งขึ้นราวกับเป็นคำสั่งบอกให้เขาหยุดดื้อเสียที
“ชุดผมยับหมดแล้วนะ!”
“งั้นถอดออกแล้วกัน จะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้อีก” คนถูกเอาเปรียบเบิกตาโพลงทันทีที่ประโยคนั้นสิ้นสุดลงและตามด้วยมือแกร่งที่สอดเข้ามาในกางเกงของเขา
แน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย
แถมยังเป็นตอนที่รู้สึกขุ่นเคืองใจต่อกันอย่างนี้ เซฮุนยังคงรั้นดิ้นให้หลุดออกจากอาณัติแต่ก็ไม่เป็นผล
อีกทั้งร่างกายมันยังทรยศรู้สึกดีกับสัมผัสนั้นจนเผลอส่งเสียงน่าเกลียดออกมาด้วย
มันใช้ได้ที่ไหนกัน ก่อนหน้านี้พี่จงอินคนแย่แม่งมาทำให้ทั้งรักทั้งหลงแล้วก็ไม่สนใจกันได้ยังไง
ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี่คุยกันแบบขอไปทีมาก ๆ เพื่อไม่ให้พี่ในวงสงสัย
ซึ่งพี่เขาก็สุดแสนจะเล่นละครเก่งเหลือเกิน แต่พอลับหลังสายตาพี่ ๆ
ทีไรก็ทำตัวน่าหงุดหงิดให้โอเซฮุนได้เห็นทุกที
คนตัวผอมกัดริมฝีปากล่างจนเลือดห้อ
เรี่ยวแรงที่เคยขัดขืนก่อนหน้านี้ค่อย ๆ
อ่อนลงจนกระทั่งสูทนอกถูกโยนทิ้งไปจนไม่มีใครสนใจว่าตอนนี้มันจะอยู่ส่วนไหนของห้อง
พี่จงอินไม่ได้เก่งแค่การแสดงบนเวที แต่ผู้ชายคนนี้ยังเก่งเรื่องเปลื้องผ้าคนอื่นอีกด้วย
เหอะ... ก็ดูเอาเถอะ
เข็มขัดรุ่นใหม่ราคาแพงที่ใส่ไม่เหมือนชาวบ้านพี่เขายังสามารถถอดมันออกได้ด้วยมือเดียว
“ถอยออกไป!”
“ชู่ว์...”
“ไม่
ผมจะเสียงดังให้คนอื่นรู้ไปเลยว่าพี่แม่งรังแกน้อง!” คนแต่งตัวเป็นสายลับหลับตาแน่นเมื่ออีกฝ่ายฝังจมูกลงมาบนแก้มเขาจนเกิดเสียงฟอด
“ผมไม่หายโกรธง่ายเหมือนทุกครั้งหรอกนะ!”
“ไม่เป็นไร โกรธไปเรื่อย ๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน” คนเป็นพี่ไม่ได้สนใจน้ำเสียงกระแทกแดกดันที่แฝงไปด้วยความน้อยใจเลยสักนิด
หนำซ้ำยังพูดกลั้วหัวเราะราวกับว่าเป็นเรื่องตลก
“ผมเจ็บแล้วนะเว้ย!”
“โอเค งั้นเปลี่ยนท่า”
เซฮุนเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อร่างของเขาถูกจับพลิกให้นอนหงาย
คนตัวผอมไม่มีเวลาได้คิดคำต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายเลยสักวินาทีเดียว
พอรู้ตัวอีกทีปากที่เคยเอาแต่พูดยั่วโมโหก็อมแท่งร้อนของเขาเข้าไปในปากเสียแล้ว
โอ๊ย! ไอ้บ้าพี่จงอินแม่ง!
“อะ... พี่”
สายลับคิงส์แมนถูกเปลื้องผ้าจนเหลือแค่เชิ้ตสีขาวตัวในกับเน็กไทเท่านั้น
เซฮุนยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าเหยเก มองอีกคนที่กำลังผงกศีรษะดูดดุนส่วนนั้นจนมันขยายเต็มตัว
บอกตามตรงแบบไม่กั๊กก็ได้ว่าพี่จงอินคนห่วยแตกใช้ปากได้ดีพอ ๆ
กับตอนที่เจ้าตัวเลือกคำพูดมาให้เขารู้สึกผิดนั่นแหละ
“รู้ไหมว่าผมด่าพี่-- ในใจไปกี่คำแล้ว--”
“มันใช่เวลามานั่งนับเหรอ
มีหน้าที่ครางก็ครางไปสิครับเอ็กซี่”
“โอ๊ย!
พี่แม่ง! อ๊า! ตอนนี้-- ไม่ได้”
มันเป็นอะไรที่แย่จริง ๆ กับการที่เขาต้องร้องขอให้อีกฝ่ายหยุดในช่วงเวลาที่ต้องการสุด
ๆ อย่างนี้ เซฮุนพยายามดันไหล่กว้างออกแต่พี่จงอินก็ไม่ยอมถอย
ผู้ชายคนนี้กำลังทำให้เขาเป็นบ้าด้วยการผ่อนลมหายใจร้อน ๆ รดลงมาแล้วใช้สองมือรั้งเอวเขาราวกับจะยึดไว้ไม่ให้หนีไปไหนอีก
เออ แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ต้องให้พูดไหม
“ผมบอกว่า อะ! ไม่ได้ไงเล่า!”
นึกขำอยู่ในใจที่เด็กอวดดีกำลังพยายามปฏิเสธแต่ก็เด้งสะโพกสวนโพรงปากของเขา
แน่นอนว่าคิมจงอินจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะปราบพยศสายลับตัวแสบได้ หลายวันที่ผ่านมาเขาปล่อยให้เซฮุนงี่เง่าจนเกินพอแล้ว
“เดี๋ยวพี่จุนมยอนจะมา...”
เซฮุนดันแผงอกแกร่งเอาไว้ก่อนจะหลุบตามองมือตัวเองที่ถูกอีกคนจับให้ไปทาบตรงส่วนกลางผ้าเตี่ยวสีขาว
โอ้คุณพระช่วย... ไม่ต้องให้พิสูจน์ก็พอจะรู้ด้วยตาอยู่หรอกนะว่าไอ้นั่นของพี่จงอินมันกำลัง--
“สิบนาทีก็เสร็จแล้ว” คนเป็นพี่พูดออกมาได้อย่างหน้าไม่อายพร้อมถอดแว่นกรอบดำของเขาออกไป
เซฮุนถลึงตามองคาดโทษก่อนจะหลับตาแน่นเมื่ออีกฝ่ายประกบริมฝีปากลงมาราวกับว่าไม่อยากให้เขาพูดอะไรอีก
“อื้อ!” ขาเรียวยาวทั้งสองข้างถูกจับให้เข้ากับเอวหนา
ปากที่เคยเอาแต่พูดไม่น่ารักกำลังถูกคุกคามไล่ต้อนลิ้นร้อนจนโอเซฮุนกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
พี่จงอินยังคงเร่าร้อนเสมอพอเป็นเรื่องอย่างว่า
ซึ่งมันทำให้เขาหัวเสียทุกทีที่ไม่เคยทำให้อีกฝ่ายแพ้ได้เลย
ไหนล่ะสายลับคิงส์แมน ตอนนี้เหลือแค่เด็กผู้ชายตัวสูงที่กำลังถูกแฟนง้อด้วยวิธีแปลก
ๆ เออ... เขาคิดว่านี่มันคือวิธีง้อของพี่จงอิน เพราะมันทำให้เขาหายงี่เง่าได้เป็นปลิดทิ้งจนต้องจูบตอบแล้วโอบรอบคอผู้ชายนิสัยไม่ดีเอาไว้
“สิบนาทีแน่นะ”
“จริง ๆ อยากทำนานกว่านั้น
แต่จะรีบเสร็จแล้วกัน”
“ทะลึ่งว่ะ เดี๋ยวยิงไส้แตก”
“เดี๋ยวรู้เลยว่าไส้หรืออะไรจะแตก”
“พี่!”
คนตัวผอมถลึงตาพร้อมแก้มที่กำลังขึ้นสีจัด เซฮุนนิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายแทรกนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังโดยไม่ยอมทิ้งช่วงให้ทำใจเลยสักนิด
นิ้วเรียวยาวนั่นกำลังหมุนควานทำความคุ้นเคยก่อนจะตามนิ้วที่สองเข้าไป
ไม่อยากพูดแบบนี้เลย แต่สิ่งที่พี่จงอินมอบให้มันโคตรรู้สึกดีจนคิดว่าสิบนาทีนี้มันคงเหลือน้อยลงถ้าอีกฝ่ายยังเอาแต่ใช้มืออยู่นั่น
“เหลือหกนาทีแล้ว”
“ตลกไหม
นกกระจอกยังไม่ทันจะกินน้ำเลย”
“ช่วยไม่ได้ พี่แม่งช้าเอง”
“ถ้าไม่งอนก็ได้ทำตั้งแต่วันนั้นแล้ว
สมน้ำหน้า” จงอินก้มลงไปฟัดแก้มขาวอย่างหมั่นเขี้ยว
ก่อนจะถอนนิ้วออกจนรู้สึกได้ถึงช่องทางด้านหลังที่ขมิบรัดอย่างเสียดาย และเขาคงไม่เสียเวลานานไปกว่านี้
ชายหนุ่มสอดใส่แกนกายที่ตื่นเต็มตัวเข้าไปพร้อมฝังจมูกลงบนซอกคอขาว
กลิ่นน้ำหอมของเซฮุนยังกระตุ้นอารมณ์เขาได้ดีเสมอไม่ว่าจะเป็นตอนปกติหรือตอนหลังเปียกน้ำการแสดง Baby Don’t Cry เสียงครางหวิวของเด็กตัวแสบบ่งบอกถึงความรู้สึกดี
จงอินค่อย ๆ ดันส่วนนั้นเข้าไปทีละนิดจนสุดความยาว แล้วค่อย ๆ
ขยับเข้าออกอย่างเนิบนาบเพื่อให้คนใต้ร่างได้คุ้นชิน
“ซี๊ด... ครางหน่อยสิเอ็กซี่”
“อย่ากวนได้ไหมวะ... อ๊า! พี่จงอิน!”
“แพ้ศัตรูราบคาบแบบนี้ หมดคุณสมบัติเป็นคิงส์แมนแล้วนะเซฮุน”
“หุบปากไปเลย... อื้ม!”
จงอินมองอีกคนที่กำลังปรือตามองเขา
กัดริมฝีปากล่างกับความเสียวซ่านที่ไม่มีใครเสียเปรียบได้รับไปฝ่ายเดียว เซฮุนปลดเน็กไทออกมาอย่างลำบาก
แน่ล่ะ การทำหลายอย่างพร้อม ๆ กันมันค่อนข้างที่จะยากสักหน่อย
โดยเฉพาะตอนที่ร่างกายกำลังโดนกระแทกหนัก ๆ และครางไปด้วยแบบนี้
ชายหนุ่มผิวแทนค่อนข้างที่จะตกใจกับการกระทำอีกฝ่าย
เมื่อเน็กไทที่เพิ่งถอดออกมันได้พาดมาอยู่บนคอเขา
ก่อนที่เซฮุนจะออกแรงกระตุกเล็กน้อยจนคนเป็นพี่ต้องก้มหน้าลงไป ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิง
สะโพกสอบยังคงหมุนควงสอดกระแทกเข้าหาช่องทางรักที่ห่างเหินไปเป็นอาทิตย์
จงอินเป็นคนทะเยอทะยาน ไม่ชอบการพ่ายแพ้
แต่ดูเหมือนว่าวินาทีนี้เขาต้องยอมให้เซฮุนไว้สักคน
“อีกสองนาที... อา...”
“งานเริ่มตั้งกี่โมง
จะรีบไปไหนกัน?”
“แต่พี่จุนมยอนจะมาแล้ว จะให้เขามาเห็นเลยไหมเล่า!
อะ!”
“โทรไปแคนเซิลบอกว่าไม่ไปแล้ว
จะอยู่กับพี่จงอิน เร็วเข้า” เซฮุนหัวเราะกลั้วเสียงคราง
ยิ่งเห็นว่าตอนนี้อีกคนกำลังเสียวสุด ๆ จนต้องร้องขอเวลาเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง
สมน้ำหน้า ทำให้โอเซฮุนหงุดหงิดก่อนทำไม
“งั้นไปด้วยกันสิ อะ! อา!”
“อยากให้พี่ไปด้วยเหรอ?”
“ทำไมต้องถามโง่ ๆ อยู่เรื่อยด้วยนะ?”
“แล้วทำไมต้องทำตัวไม่น่ารักกับพี่อยู่เรื่อยล่ะ?”
“ก็เพราะผมอยากให้พี่สนใจไง
ซื่อบื้อเอ๊ย!”
“แล้วพี่ไม่สนใจเราตรงไหน
ให้ตายเถอะ เราไม่ควรทะเลาะกันในสถานการณ์แบบนี้หรือเปล่า?”
ชายหนุ่มก้มลงมองส่วนแข็งขืนที่ยังคงขยับเข้าออกในช่องทางรักอย่างต่อเนื่อง
เซฮุนเองก็ตอดรัดซะแน่นดูไม่เหมือนคนกำลังงอนเลยสักนิด
“ก็ไปด้วยกันสิ”
“ทำไมถึงอยากให้พี่ไปด้วยล่ะ?” ชายหนุ่มจับเอวคอดเอาไว้เป็นหลัก
ซอยสะโพกสอบเข้าหาคนที่นอนอ้าขารอรับจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันลั่นห้อง
“อยากอยู่ด้วย” เซฮุนหอบหายใจครางหวิว เขากำลังจะแตะถึงฝั่งฝันอยู่รอมร่อกับความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างต่อเนื่อง
“อยากอยู่ด้วย-- ทุก ๆ ที่เลย-- พี่จงอิน... อา...”
ไม่บ่อยหรอกที่เด็กคนนี้จะทำตัวน่ารัก
ชายหนุ่มผิวแทนยิ้มพอใจก่อนจะก้มลงไปจูบปลายคางมนแล้วเลื่อนขึ้นไปแลกลิ้นกับคนที่ไม่หลงเหลือเค้าสายลับ
พอถูกออดอ้อนด้วยวิธีนี้คนอย่างคิมจงอินก็คงใจแข็งต่อไปไม่ไหว เอาเถอะ
ไอ้เรื่องหาชุดไปงานวันนี้คงไม่ใช่เรื่องยากนักในเมื่อพี่แบคฮยอนยังใส่ชุดนอนไปกินฟรีได้
เพราะฉะนั้นทางเลือกของคิมจงอินก็ยังคงพอมีอยู่
ปีที่แล้วก็พลาดไม่ได้ไป พอมาถึงปีนี้แฟนอยากให้ไปด้วยงั้นก็ตามใจหน่อยแล้วกัน
END
ชั่ววูบ ไม่มีพล็อต อยากตรั่บก็ตรั่บ จอบอ
ง่าาาาาาาาา
ตอบลบง้อดีอ่ะ~~~~~รัวมือออออ